Zowel de zwangerschap als de bevalling van Tamara verliepen bijna vlekkeloos. Zo zou iedereen het wel willen ervaren! ‘De verloskundige ging me controleren en voelde het hoofdje al!’
“In november 2015 raakte ik zwanger van ons eerst kindje. Een fantastische zwangerschap zonder echte kwalen. Ik had alleen last van extreme vermoeidheid tijdens het eerste trimester en ik at graag veel citroen.
Verder had ik regelmatig controles bij de verloskundige, omdat ik geen beweging voelde. Er was niets aan de hand, maar ik voelde mijn baby niet bewegen. Omdat ik niets voelde, werd ik onder controle gezet in het ziekenhuis waar ik minimaal eenmaal per week even langs moest komen voor controle. Zo ook op vrijdag 29 juli 2016 met 36 weken zwangerschap.”
Controle
“Alles was goed bij de controle en ik vroeg nog even na of ze al was ingedaald aangezien mijn ouders die zaterdag voor twee weken vakantie zouden vertrekken.
‘Nee hoor, ze ligt met haar hoofdje naar beneden maar is nog niet ingedaald. Het zal nog wel even duren voordat ze komt', zei de gynaecoloog. Dus we gingen vol zelfvertrouwen naar huis om de barbecue voor te bereiden voor die avond.”
“Zaterdagochtend wenste ik mijn ouders een hele fijne vakantie en heb ik thuis nog wat opgeruimd. 's Avonds belden mijn ouders die veilig waren aangekomen in hun hotel.
‘Doe rustig aan en we bellen morgen nog!’ zei mijn moeder.”
Is bevalling begonnen?
“Wij gingen naar bed en rond 02:15 uur moest ik naar de wc. Die was beneden en wij sliepen boven. Terwijl ik naar beneden liep kon ik mijn plas niet ophouden. Eenmaal op de wc rook ik even aan mij hand om uit te zoeken waarom ik mijn plas niet kon ophouden. Maar dit rook zoet dus ik ging naar boven en zei tegen mijn man: ‘Volgens mij is het begonnen.’”
“Toch maar naar het ziekenhuis gebeld aangezien ik nog geen 37 weken was en ik niet goed wist wat ik kon verwachten en omdat ik mijn baby niet voelde.
‘Pak rustig je spullen bij elkaar en kom deze kant op. Maxi Cosi mag in de auto blijven.’ Zo gezegd, zo gedaan.”
Persdrang!
“45 minuten later stond ik in het ziekenhuis. Eerst ging ik nog even naar de wc en daarna kreeg ik de ECG om. Na een flinke steek op mijn schaambot moest ik weer naar het toilet. Ik zat nog maar net, toen ik tegen mijn man zei: ‘Ik heb persdrang!’ Hij snapte het in eerste instantie niet dus ik met een bozere stem ‘GA IEMAND HALEN, IK HEB PERSDRANG!’
“De verloskundige kwam al aangerend. Ze ging controleren en zei dat het hoofdje al voelde. Ik dacht even dat ze een grapje maakte, maar ik werd in een rolstoel gezet en met sneltreinvaart naar de verloskamer gebracht.
Daar was het bed nog niet klaar maar dat was niet van belang nu.”
Moeder bellen
Ze ging weer even voelen hoever ik was en zei dat ik mocht persen aangezien ik tien centimeter ontsluiting had. Maar ik wilde nog niet persen en gaf mijn man eerst opdracht om mijn moeder te bellen.
Het was 3:12 uur in de nacht toen ik haar aan de telefoon kreeg. Het enige wat ik kon uitbrengen was: ‘Sorry, sorry, ik kan het niet meer tegenhouden, sorry, sorry.’
‘Doe je best en laat maar weten als ze geboren is', zei mijn moeder.
Ik hing snel op en begon te persen. Het was toen 3:15 uur.”
“De eerste pers ging prima, de tweede ging ook prima, de derde en vierde deden echt te veel pijn en ik wilde er mee stoppen.
Omdat ik niet door de pijn durfde te gaan ‘schoot’ onze dochter terug. De verloskundige zei: ‘Bij de volgende pers door de pijn heen persen, dan wordt ze geboren’.
Dus ik werd flink aangemoedigd en bij de vijf keer persen werd om 3:36 uur onze dochter geboren.
Ze was een sterrenkijker en ondanks dat ze met 36,4 weken zwangerschap geboren was, was ze mooi op lengte en gewicht.”
Geen weeën gevoeld
“21 minuten heb ik er over gedaan om onze dochter wereld te brengen en weeën heb ik niet gehad of gevoeld. Ik kreeg vijf hechtingen en voelde mij vrij snel al heel goed.
Om 3:50 uur heb ik mijn ouders weer gebeld om te vertellen dat hun eerste kleindochter was geboren. Helaas was het mogelijk om eerder van vakantie naar huis te komen dus dat heeft twee weken op zich moeten laten wachten.
Nu is die gemiste tijd ruimschoots ingehaald en wonen ze bijna naast ons, waardoor opa en oma veel dingen ondernemen met kleindochter.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)