Voor Tess was zwanger worden niet vanzelfsprekend. Maar eindelijk... Na drie jaar bij de vijfde IUI poging was ze eindelijk zwanger! ‘de zwangerschap ging perfect en ik keek uit naar mijn bevalling!’
“Vijf dagen voor de uitgerekende datum kreeg ik vroeg in de ochtend op een zaterdag rond 6:30 uur krampjes. Het voelde alsof ik een grote boodschap moest doen maar het trok weer weg. Ik ging toch even naar de wc maar de kramp bleef leeg. Toen kwamen ze weer en trokken weer weg als een soort golf.
Ik downloadde een weeën-app en hield het netjes bij. Er leek in het begin regelmaat in te zitten van om de vijf minuten maar later werd dat ook wel om de twintig minuten. Mijn vriend was inmiddels ook wakker geworden en vond het reuze spannend! Hij haalde een lekker ontbijtje voor ons en eigenlijk begon de dag zoals iedere zaterdag. In de ochtend dacht ik nog: ‘Vanavond zijn wij vader en moeder!’ Maar dat bleek toch anders te lopen...”
Verloskundige
“Omstreeks 13:00 uur kwam de verloskundige even langs. Ik had haar een keer eerder gezien en vond het zo enorm fijn dat juist zij uit de groep van vijf dienst had. Ik had één tot twee centimeter ontsluiting en ze zou een uurtje later weer even terugkomen. Om 14:00 uur had ik bijna drie centimeter ontsluiting en zaten de weeën inmiddels in mijn rug. Dat voelde erg vervelend, maar het was te doen. We spraken af dat ze over twee uurtjes even zou bellen.
In de tussentijd waggelde ik wat rond ik huis, was bezig met het verwijderen van onkruid in de tuin en moest soms even staan als er weer een wee kwam. Mijn vriend had ik naar een verjaardag gestuurd, maar na een uur was hij weer thuis. Hij kon daar niet staan terwijl ik thuis was. Ze hadden daar wel door dat er iets aan de hand was, want hij antwoordde ‘doe maar een biertje’ op de vraag of hij taart wilde.”
Weeën
“Mijn moeder kwam even langs en probeerde de weeën in mijn rug dragelijker te maken door haar vuisten in mijn rug te zetten. Dat was best fijn, maar ze werden wel heftiger. De verloskundige belde ons op en we verteleden dat de weeën heftiger waren geworden maar er nog steeds veel tijd tussen zat dus kwam ze toch weer even langs. Ik had 4 centimeter. Ze stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan, met een ruggenprik zou ik me beter kunnen ontspannen en wellicht ging de ontsluiting dan wat sneller.”
“In het ziekenhuis aangekomen kregen we een fijne kamer. Ik zag dat alles al klaar stond voor onze baby en mijn vriend kon ook nog even liggen als hij wilde. De ruggenprik werd gezet en ik vond het helemaal niet erg. Zo verplaatste de pijn zich en voor ik het wist was ik pijnvrij en kreeg ik weer praatjes. Mijn vriend kreeg nog iets te eten, ik mocht helaas niks eten voor het geval het een keizersnede zou worden.
Na een uur schoot de ontsluiting nog steeds niet erg op en vielen mijn weeën zelfs volledig weg. Ze wilden mijn vliezen nog niet breken, maar besloten het toen toch wel te doen om te kijken wat er gebeurde met de weeën. Ze kwamen wel weer op gang, maar zwakjes. Ik kreeg weeënopwekkers toegediend, maar daar ging onze baby niet zo goed op. Haar zuurstof werd gemeten via haar hoofdje en die was nog oké maar de waarden moesten niet slechter worden.”
Ontsluiting
“Na 24 uur vanaf het begin van de weeën had ik eindelijk volledige ontsluiting en werd de ruggenprik uitgezet. Ik ging van 0 procent pijn naar 100 procent pijn. Het ging zo snel dat ik een gevoel van paniek kreeg, maar ik herpakte mezelf gelukkig weer. Ik wist dat ik geen keus had en luisterde heel goed naar de verloskundige. Het persen voelde uiteindelijk wel fijn; ik kon een soort gevoel kwijt in het persen wat de pijn dragelijker maakte.”
Gepoept?
“Op voorhand wist ik dat ik het gênant zou vinden als ik zou moeten poepen, maar dan wist ik tenminste wel dat ik het goed deed. Ik rook het en daardoor raakte ik uit mijn modus. Ik vroeg of ik had gepoept. De verloskundige zei van niet, maar ik wist wel beter. Ik vroeg mijn vriend of hij het ook rook, maar hij loog ook van niet.
Ik perste en perste en voelde steeds dat mijn kont werd afgeveegd maar de kleine voelde ik niet zakken. Haar hartslag ging ook niet lekker tijdens het persen dus ik moest even op mijn tanden bijten toen ze haar zuurstof weer gingen meten. De waarden waren slechter dus ze moest óf snel geboren worden of ze moest middels een keizersnede worden geboren. Ik probeerde daarna nog 1x met alles wat ik had haar eruit te persen, maar er zat voor mijn gevoel geen beweging in.”
Naar de OK
“Na 15 minuten persweeën te hebben zonder te mogen persen werd ik naar de OK gereden en kreeg ik wederom een ruggenprik, deze voelde hemels en ik was weer pijnvrij. Mijn vriend die zich inmiddels had gehuld in een George Clooney-OK-pak kwam naast me zitten en ze konden beginnen.
Ik dacht dat ze de lijnen nog aan het uitzetten waren op mijn buik maar ze waren al lang en breed begonnen, ik voelde niks. Na ongeveer twintig minuten hoorde ik onze dochter huilen en kreeg ik haar te zien toen ze het scherm naar beneden haalden. Ik zag het meteen, één gezicht met mijn vriend!”
Overgeven
“Onze kleine meid werd nog gecontroleerd en mijn vriend mocht overal bij zijn, daarna werd ze in mijn nek gelegd en kon ik haar eindelijk zien. Ik moet eerlijk zeggen dat het niet heel erg comfortabel lag en werd daardoor ook vreselijk misselijk. Ik vroeg mijn vriend onze dochter even te pakken en om een bakje te vragen, want ik voelde dat ik moest overgeven. Nadat ik had overgegeven begon ik heel erg te trillen, dat scheen normaal te zijn door de adrenaline dus na het eten van een rakketje was dat weer over.”
Mooie bevalling
“Ik werd naar de uitslaapkamer gereden en mijn vriend ging onze familie inlichten dat ze was geboren. Ik keek naar onze dochter en vond het allemaal erg bijzonder maar ook verschrikkelijk mooi. De bubbel waar je samen in zit, de 27 uur die je samen hebt beleefd en onze kleine meid die ter wereld is gekomen.
Mijn vriend had onze beide moeders middels een soort live verslag op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. Dat achteraf zo leuk om terug te lezen. Ik kijk terug op een hele mooie bevalling en de twee dagen in het ziekenhuis waren ook erg knus en fijn. Een gevoel van falen heb ik nooit gehad, de verloskundigen hebben gehandeld naar wat het beste is geweest voor onze dochter en voor mij en dat is het belangrijkste, ik zou het zo weer doen.
Inmiddels is onze dochter nu ruim een jaar en genieten we nog steeds ieder moment van haar, wat een rijkdom!”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje