Ik heb zolang ik me kan herinneren eigenlijk altijd al gestruggeld met eten. Of niet eten. Daar wil ik vanaf zijn. Op mijn zesde kwam ik in een klas terecht waar een enorme pestkop de klas bestierde. Zij besloot dat ik dik was, dus de rest van de klas besloot dit ook. Ze terroriseerde de hele klas en iedereen was bang om ook gepest te worden. Vanaf dat moment werd ik gebombardeerd tot ‘dik varken’. Vanaf toen, werd ik me heel bewust van mijn lichaam. Ik keek met een andere en vooral meer kritische blik naar mezelf. Een blik die ik de 29 jaar die volgden, niet meer heb kunnen loslaten.
Mijn uiterlijk werd steeds belangrijker
Was ik daadwerkelijk te dik? Welnee. Ik was een gezond meisje, dat danste en bewoog. In haar eentje elastieken in de achtertuin van mijn oma, want vriendjes of vriendinnetjes had ik eigenlijk niet. Naarmate de jaren vorderden, werd me steeds meer duidelijk hoe ‘belangrijk’ uiterlijk eigenlijk voor mij geworden was. Dat kwam enerzijds door de puberteit en anderzijds door de wereld die zich op televisie en in de magazines waar ik een abonnement op had, werd geportretteerd. Popfoto, Yes, Hitkrant. You name it en ik las het. Ik zag alleen maar dunne meiden en wilde er net zo uitzien als zij. Met mijn prachtige maat 38, voelde ik me niet slank genoeg. Hoe zonde denk ik nu! Ik zou een moord doen voor maat 38.
Op een gegeven moment ontdekte ik de dieet mentaliteit. Ik kon afvallen! Het begon onschuldig. Beetje op mijn eten letten en voor ik het weet, vlogen de kilo’s eraf. Toen ik begon te studeren, ontdekte ik pasta en pesto. O, en tiramisu. Ik kan wel zeggen dat ik de Italiaanse keuken met volle overgave geconsumeerd heb. All of it! De kilo’s kwamen er in rap tempo bij en ik baalde daar vervolgens weer van. Dus ik besloot weer te gaan afvallen. Met Weight Watchers dit keer. De kilo’s vlogen eraf. Het leek wel magie! Beetje punten tellen, beetje opletten en daarbij sporten en hoppakee: daar ging ik weer een kledingmaat omlaag. Dat zich ondertussen het jo-jo effect had ingezet, merkte ik niet eens. Ik kwam aan en viel weer af. Dat was nou eenmaal zo. Story of my life. En ik ging weer verder met mijn leven. Ik hoorde mezelf wel eens zeggen: ”Ik heb levenslang met diëten.” Toch ging er nog geen belletje bij mij rinkelen.
Toen werd ik mama
Na de bevalling van Livia, wilde ik binnen no time weer in mijn skinny jeans passen. Dus ik ging weer Weight Watcher volgen. Ik viel dit keer alleen heel langzaam af, wat ik niet snapte. Ik deed toch hetzelfde als toen? Waarom ging het toen dan zo snel en nu zo langzaam? Ik ging nog wat harder mijn best doen en nog een keertje extra naar de sportschool. En nog gebeurde er weinig op die stomme weegschaal. Ik had inmiddels een enorme haat-liefde verhouding gekregen met dat ding. Ik sprak Mark van Transformcode en hij legde me uit dat het kwam door de hormonen en het slaapgebrek. Dat je hierdoor minder hard afvalt dan voorheen. Ik legde me er zo goed en zo kwaad als het ging bij neer, en ging stug door met waar ik mee bezig was. Ondertussen battelde ik nog met een postnatale depressie. Ik leek Gekke Henkie wel met al m’n gesport en gelijn. Waarom kon ik niet wat liever voor mezelf zijn, vraag ik me nu nog wel eens af?
De dieet industrie maakt ons onzeker
Omdat de dieetindustrie ons anders verteld. Omdat zij ons vrouwen constant het gevoel geven dat we niet goed genoeg zijn. Dat we dunner moeten zijn, wat minder moeten eten of alleen maar heeeeeel gezond moeten eten. Daarnaast hebben we daar nog alle fitgirls op Instagram die je laten geloven dat alleen fit en ripped de norm is. Al die gezellige curvy vrouwen, zie ik amper in mijn timeline voorbijkomen. Dus ik besloot na mijn tweede bevalling, op zoek te gaan naar iets anders. Ik wilde niet meer tellen, geen calorieën, geen punten en ik wilde geen noten meer afwegen. Ik bedoel, het is een amandel, hoe erg kan het zijn? Ik besloot me meer te willen richten op intuïtief eten, omdat wij mensen allemaal geboren zijn met het natuurlijke talent om te eten waar je je goed bij voelt. De porties, de types voeding die je tot je neemt: alles kan je in principe intuïtief eten. En nu bedoel ik dus niet die oranje reep Tony, want hoe intuïtief die reep chocola ook mag voelen dat is gewoon een craving. Die er overigens ook gewoon mag zijn, hou me ten goede.
Het overwinnen van de binges
Ik vond Jessi Jean, een dame uit Amerika die zich had gespecialiseerd in het doorbreken van de vicieuze cirkel waar je als vrouw soms in zit. De cirkel van afvallen, weer aankomen, jezelf bestraffen, nog minder eten en dan als resultaat weer cravings te krijgen. De cirkel was eindeloos. Die cravings, ook wel binges genoemd, zijn het resultaat van je lagere brein dat op zoek gaat naar eten. Zodra je in een calorietekort komt (wat je nodig hebt om af te kunnen vallen), gaat je lagere brein in de overlevingsstand. Die denkt: er is voedselschaarste, we moeten op zoek naar eten! Dat komt omdat je lagere brein, ook wel je animal brain genoemd, verantwoordelijk is voor de overleving van de mens. Dit deel van je hersenen, zorgt ervoor dat we miljoenen jaren aan evolutie hebben overleefd. Het is verantwoordelijk voor voortplanting, het zoeken naar eten en het ertoe bewegen naar wat als plezierig wordt ervaren en weggaan van wat als pijnlijk of vervelend wordt ervaren. Dus op het moment dat jij in een calorietekort zit, gaat je animal brain op hol. Die denkt: ho eens even, wat gebeurt hier? Ik heb honger en ik wil eten! Dus als dat op dat moment een pak stroopwafels is of een Big Mac, dan maakt dat voor je lagere brein niet uit. Voedsel is voedsel en jij gaat niet dood. Zo simpel is het.
Het ertoe bewegen naar wat als fijn wordt ervaren, is ook een hot topic. Want als jij jezelf altijd hebt beloond met eten, voelt dat voor jouw brein als genot en wil het daar meer van. Dus ga je steeds meer eten, om datzelfde gevoel te krijgen. Het is eigenlijk een soort verslaving, net als roken of alcoholisme. Op het moment dat je de glans van het eten afhaalt, ga je jezelf dus minder snel belonen met eten. En als je stopt met diëten, gaat je animal brain als het ware in de ruststand en ga je dus niet steeds op zoek naar eten. Je metabolisme stabiliseert zichzelf en komt tot rust. Je komt als het ware in een homestase en je lichaam gaat op zoek naar zijn set weight: het gewicht waar jouw lichaam zich het fijnst bij voelt. Dit verschilt overigens per persoon. Je lichaam doet dit en kan dit dus helemaal zelf. Daar hoef jij niks voor te doen! Hierdoor doorbreek je de vicieuze cirkel van afvallen, jo-jo-en, bingen, jezelf bestraffen, niet goed genoeg voelen, etc. Als je eenmaal op je set weight bent aangekomen, ga je volgens Jessi Jean merken, dat je er weinig voor hoeft te doen, om dit gewicht te behouden. Hoe fijn is dat? Je hebt je natuurlijke gewicht te pakken en je hoeft er vrijwel niks voor te doen of laten om dit zo te houden!
Ik was te zwak
Ik heb oprecht jaren gedacht dat het aan mijn wilskracht lag. Dat ik gewoon zwak was en daarom steeds naar eten greep. Als ik nou even wat harder mijn best zou doen, dan zou ik die cravings wel overwinnen en weer dun worden. Niks bleek minder waar! Het zat hem niet in wilskracht. Ik ben juist heel sterk, dat bleek volgens Jessi uit het feit dat ik dit allemaal zo lang op deze manier had volgehouden. Altijd maar diëten, punten tellen, afvallen: doodvermoeiend was het! Ik ben oprecht blij dat ik hier afscheid van heb genomen en me nu lekkerder in mijn vel voel dan ooit. Ondanks dat ik nog nooit zo zwaar ben geweest als nu, ben ik tevens nooit zo zelfverzekerd geweest als ik nu ben. Ik voel me niet langer schuldig over wat ik eet, de grootte van mijn porties of wanneer ik eet. Het is allemaal prima! Eten is niet langer een beloning of een vlucht. Het is functioneel, maar ook feestelijk. Want dat mag het beide zijn. Ik ben een enorme foody. Ik zeg eigenlijk vrijwel nooit ‘nee’ tegen eten wat me aangeboden wordt. Ik lust namelijk zo’n beetje alles.
Dus nu geniet ik van eten! Met volle teugen! Het gaat wat ver om alles wat ik ontdekt heb over het doorbeken van de negatieve spiraal omtrent eten, diëten en cravings in een blog te schrijven, want er komt nogal wat bij kijken. Maar ik hoop dat je een beeld hebt gekregen van hoe het bij mij in zijn werk is gegaan. Deze blog is ook een tikkeltje langer geworden, dan ik van tevoren had gedacht. Maar nu heb je in ieder geval een idee van hoe ik de vicieuze cirkel toen heb doorbroken. En als ik het kan, kan jij het ook! Want jij bent goed, precies zoals je bent. Je hoeft niet dunner, mooier of iets anders te zijn dan je nu op dit moment bent!
Wil je meer leren over zelfliefde en acceptatie van jezelf, zowel van binnen als van buiten? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl! Samen gaan we hier aan werken!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Tilda is moeder van Livia en Emmi. Ze maakte na de geboorte van haar dochtertje een postnatale depressie door.
Nadat deze was opgeklaard, wilde ze graag moeders helpen, zoals ze zelf ook geholpen is tijdens haar postpartum depressie. Daarom besloot ze haar eigen begeleidingspraktijk voor mama's zonder roze wolk op te richten. Vanuit haar expertise als therapeut en ervaringsdeskundige op het gebied van postnatale depressies, begeleidt ze moeders weer het positieve pad op.
Ook heeft ze de podcast The Real Deal bedacht en interviewt ze in de BabyBytes-podcaststudio deskundigen die advies geven aan kersverse ouders.
Voor meer informatie, kijk op froufroubegeleiding.nl. De begeleiding wordt vergoed door de zorgverzekering.
Reageer op dit artikel
reacties (0)