Dat je na de geboorte van je kind niet altijd direct gelanceerd wordt naar een roze wolk, is iets dat we inmiddels wel weten. Slechts een aantal gelukkigen komen in een heerlijke babybubbel terecht, voor de rest is de periode met een newborn naast heel bijzonder ook vooral gewoon zwaar. Helaas zijn er ook moeders die te kampen hebben met een postnatale depressie. Een aandoening die bij zo’n 1 op de 10 (!) moeders in meer of mindere mate voorkomt en een enorme stempel drukt op de eerste periode met kind.
Tilda Timmers, lifecoach voor moeders in haar eigen praktijk Frou Frou Coaching, maakte dit zelf mee. Maar ondanks de zware tijd, heeft het haar ook veel gebracht. Ze was 22 weken zwanger toen haar oma - met wie ze een enorm hechte band had - overleed. "Het verlies van zo’n belangrijk sleutelfiguur in mijn leven was bijzonder traumatisch. Ik was na anderhalf jaar zwanger geworden en mijn oma stond om het hardst te juichen toen we het haar vertelden. Dat ze er opeens niet meer was om ons kindje te ontmoeten, was onvoorstelbaar. Of het overlijden van mijn oma de aanleiding was voor mijn postnatale depressie, of dat het een andere oorzaak had, dat weet ik niet. Feit is wel dat ik meteen na de bevalling al merkte dat er iets niet goed ging.”
Angstige gedachten Tijdens de kraamweek al was Tilda erg verdrietig. Ze huilde dagenlang en maakte zich veel zorgen over of ze wel goed genoeg voor haar dochtertje kon zorgen. Daarnaast was ze moe, onzeker en chagrijnig. “Wat ik vooral merkte, was dat ik erg last had van intrusies. Dit zijn angstige gedachten die komen en gaan. Iedereen heeft dit soort gedachtes wel, maar ik had het in dusdanige hoeveelheid dat ik dacht dat ik gek werd. Zo dacht ik bijvoorbeeld een keer - toen ik met mijn dochtertje op een brug liep - dat, als ik de kinderwagen los zou laten, ze zou kunnen overlijden. Doodsbang werd ik ervan! Wat me ook erg bijstaat, was de schaamte en het schuldgevoel dat ik ervoer. Ik durfde met niemand over mijn intrusies te praten, omdat ik bang was dat ze me op zouden sluiten.”
Opvallend Het begon haar omgeving op te vallen dat Tilda niet goed in haar vel zat. Haar man merkte veel van haar onzekerheid richting haar dochter en ook vriendinnen merkten dat ze niet meer op hen reageerde, terwijl ze normaal gesproken een heel sociaal persoon is. Tilda: “Eén vriendin sprak me hier heel direct op aan. Ze vroeg me of alles wel goed met me ging, omdat ik ‘mezelf niet was’. Op dat moment ging ik steigeren, maar achteraf ben ik haar zo dankbaar voor haar opmerking! Zij heeft me daarmee namelijk echt een reddingsboei toegeworpen.”
Hulp Tilda zelf was ook niet blind voor haar eigen gevoelens: “Nog tijdens mijn zwangerschap heb ik zowel de gynaecoloog als een psycholoog gevraagd of ik geen verhoogde kans zou hebben op een postnatale depressie, gezien de enorme impact die het overlijden van mijn oma op mij had. Ik heb nooit eerder last gehad van depressieve gevoelens, maar dit was wel zo’n verlies, dat ik me afvroeg of het wel goed zou komen. Beide deskundigen vertelden mij dat het een kwestie van afwachten was. Een postnatale depressie was in mijn geval niet te voorspellen. Toch merkte ik snel genoeg dat het niet goed ging. Ik heb me vastgeklampt aan de kraamverzorgende. Zij was de eerste aan wie ik vroeg of ik geen postnatale depressie kon hebben. Zij zei toen van niet. Ik neem dat haar niet kwalijk, zij is geen psycholoog.”
Al snel hierna besloot ze alsnog hulp te gaan zoeken. Danzij de huisarts kon ze gelukkig eerder bij de psycholoog terecht, die een enorme wachtlijst had. Vier maanden na de geboorte van haar dochtertje was de officiële diagnose daar: een postnatale depressie. Precies datgene waar Tilda tijdens de zwangerschap al zo bang voor geweest was.
Steun vanuit de omgeving "Gelukkig heb ik hele lieve reacties vanuit mijn inner circle gehad. Zij hebben me echt geholpen me hier doorheen te slaan. Iedereen reageerde lief en begripvol. Ook aan mijn therapeute heb ik erg veel gehad. Minder fijne reacties heb ik eigenlijk niet gehad, gelukkig! Verder heb ik reacties op openbare websites en fora over dit onderwerp gemeden, uit zelfbescherming."
Lifecoach voor moeders Hoe langer je in het geheim met een postnatale depressie rond blijft lopen, hoe langer het herstelproces kan duren. "Daarom pleit ik ook voor extra voorlichting op dit gebied. Mijn ervaring met een postnatale depressie heeft mij doen besluiten een eigen bedrijf als lifecoach op te richten. Ik heb me gespecialiseerd in moeders met een postnatale depressie, of moeders die ‘gewoon’ een grijze wolk ervaren na de geboorte van hun kroost. Ik bied met mijn praktijk verschillende diensten aan. Van één op één-sessies tot Mama Meditatie, die erop gericht is een maalstroom aan negatieve gedachten en gepieker te verminderen. Om ervoor te zorgen dat vrouwen zo snel mogelijk hulp krijgen - daar dit veel schade kan voorkomen - voer ik regelmatig gesprekken met kraamzorginstellingen, verloskundigen, huisartsen en consultatiebureaus. De psychische zorg voor vrouwen die net moeder zijn geworden, zou beter in de gaten gehouden moeten worden."
Je bent niet alleen Tot slot heeft ze nog een tip voor vrouwen die niet goed in hun vel zitten na de bevalling: “Zoek hulp! Ook al denk je dat het wel alleen op te lossen is - dat dacht ik eerst immers ook - feit is dat het erger wordt als je je gevoelens niet kunt delen. Praat erover met je partner en met vrienden. Houd er rekening mee dat je partner op een gegeven moment ook aan z’n taks zit, dus wat dat betreft is het goed ook professionele hulp te zoeken. Je hoeft je niet te schamen voor een postnatale depressie of voor neerslachtige gevoelens na de bevalling. Zoals eerder gezegd heeft zeker 1 op de 10 vrouwen hier last van. Je bent niet alleen en je hoeft er ook niet alleen mee te dealen!"
Heb jij ook iets heftigs meegemaakt of heb je een niet-gangbare levensstijl? Mail dan naar karin@babybytes.nl en wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje