Het cliché van een leven lang dromen over het hebben van een baby. Valesca heeft altijd gedacht dat ze wel moeder zou worden: “In mijn familie werd iedereen binnen drie maanden zwanger dus leek het zo vanzelfsprekend. Helaas was dat niet het geval”.
“In 2011 leerde ik m'n man kennen. Toen in 2012 m'n Mirenaspiraal vervangen moest worden, besloten John en ik om geen anticonceptie meer te gebruiken. Ik bleek vleesbomen te hebben, die na meerdere operaties steeds terugkwamen. De kans op een zwangerschap was klein maar nog bestaand. John en ik zagen een medisch traject om meerdere redenen niet zitten”.
Zwanger
John en Valesca hadden in 2016 een zwaar jaar: “John heeft psychische problemen en diverse verslavingen. Normaal had hij deze goed onder controle, maar in september liep het zo uit de hand dat ik met onze drie chow chows gevlucht ben. Ik ben aantal weken ondergedoken en heb bij alle mogelijke instanties aangeklopt en nergens kon ik terecht. Uiteindelijk uit pure wanhoop toch terug naar huis gekeerd. Niet veel later bleek ik zwanger”.
Valesca maakte goede afspraken met John en de politie: “John besloot om zich op te laten nemen in de psychiatrie om stabiel te worden. We hadden een mooi vooruitzicht; ons kindje zouden we gelukkig maken en een leven geven dat we zelf niet gekend hebben. We kregen toekomstplannen en ons kleine wondertje bleek gezond. Ons leven zou zo ten goede veranderen”.
“Toen begon de gynaecoloog met z'n hoofd te schudden. Direct voelde ik dat er iets mis was”.
Afwijking
“Eind 2016 hadden we een afspraak voor de 3,5 maanden echo. We hadden m'n moeder meegenomen omdat ze voor het eerst oma werd en ik haar graag bij alles wilde betrekken. Hoe trots was ik op dat moment, John, m'n ma en ik bij de gynaecoloog voor iets leuks. We hoorden het hartje kloppen. Toen begon de gynaecoloog met z'n hoofd te schudden. Direct voelde ik dat er iets mis was”.
“M'n moeder moest de kamer verlaten en wij kregen te horen dat ons kindje een afwijking had aan het achterhoofd, wellicht een waterhoofd. We werden doorverwezen naar het UZ in Gent. Na diverse onderzoeken bleek ons kindje anencephaly te hebben. Zelfs als er een volledige zwangerschap zou zijn, dan zou ons kindje maximaal 48 uur leven”.
Zwangerschap voortzetten
John en Valesca zijn niet religieus, maar geloven wel in reïncarnatie. Dit was voor hen een reden om de zwangerschap voort te zetten: “In die periode was ik zo gebroken; zwanger van een kindje dat niet lang zou leven, iedere dag de angst dat de zwangerschap zou aflopen. Naar de wc gaan was vreselijk omdat ik iedere keer bang was om bloed te ontdekken. Mijn man kreeg medicatie dus kon er tijdens zijn opname niet voor me zijn en met mijn moeder ging het ook heel slecht, die kampte met psychose”.
Toch kon Valesca af en toe wel genieten van haar zwangerschap: “Ondanks alle ellende beleefde ik zeker ook mooie momenten. Ik voelde ons zoontje schoppen en de hik hebben. Hij werd enthousiast als ik naar m'n favoriete muziek luisterde en vaste prik, om 1 uur 's nacht had hij een schopmoment”.
Geen begrip
Begin maart kwam John terug thuis. Hij had nieuwe levensvreugde en heel veel hoop. “We merkten dat onze omgeving niet wist hoe ze met zo'n zwangerschap moesten omgaan. Ik had veel steun aan een facebookgroep van vrouwen die kindjes met anencephaly hebben/hadden en ook besloten om de zwangerschap verder te zetten. Daar voelde ik me veilig en kreeg ik veel medeleven. Niet wat ik in de gewone wereld vaak te horen kreeg: ‘Je kunt het beter laten weghalen’”.
Geen hartslag
“In maart 2017 hadden we de volgende afspraak in het UZ in Gent. Toch vol goede moed gingen we er heen. Het was tenslotte het begin van de lente en wie weet was er iets van positief nieuws. Tot de echo geen geluid maakte. Geen hartslag. Ons zoontje was gestorven. Een oorverdovende stilte volgde. Ik was nog net geen zeven maanden en de hoop op een volledige zwangerschap was zo groot. Ik nam het mezelf enorm kwalijk dat ik het moment van z'n overlijden niet gevoeld had”.
Ingeleid
De dag na de echo werd Valesca opgenomen en werd de bevalling ingeleid: “Om middernacht kreeg ik de eerste medicijnen vaginaal toegediend. Mijn hele lijf wilde het niet en verzette zich. Konden ze de hartslag toch nog eens checken? Hadden ze toch geen fout gemaakt? Er spookte zoveel door mijn hoofd”.
“Ik was zo bang dat ik hem misschien niet wilde zien”
“Het personeel van UZ heeft ons enorm respectvol behandeld en ze waren heel meelevend. Op een gegeven moment werd ik bang over hoe hij eruit zou zien. Op internet had ik foto's gezien van baby's met deze afwijking en die waren nogal confronterend. Ik was zo bang dat ik hem misschien niet wilde zien”.
Oorverdovende stilte
“Na de middag braken m'n vliezen en na drie keer persen was hij er. Opnieuw een oorverdovende stilte. Geen babygehuil waar je, ondanks alles, toch nog op hoopt. Geen blije mensen om je heen, alleen maar verdriet. Wat was hij mooi; lange vingers, grote voeten en een heel lief gezichtje”.
“Het viel John en mij direct op dat hij wel een "oud" gezicht had. Als pasgeborene leek ik op m'n opa als baby en ons zoontje leek op m'n "oude" opa. Apart want toen de zwangerschap nog goed verliep hadden we als jongensnaam voor Marcel gekozen. Ter ere van m'n opa”.
“Aangezien dat we op voorhand wisten dat ons kindje niet lang zou leven, hadden we gekozen voor de naam Kimimila. Dat is het Lakota woord voor vlinder. In het ziekenhuis lag ik in de ‘vlinderkamer’. Daar gebruiken ze de vlinder als symbool voor stil geboren baby's zodat al het personeel weet dat het niet goed is verlopen. In het mortuarium lag hij opgebaard in, jawel, de vlinderkamer”.
“Na de bevalling hebben we Kimimila Marcel nog even bij ons mogen houden. Ze hebben mooie foto's gemaakt en afdrukken van z'n handjes en voetjes. Ik heb die middag zelf de crematie geregeld en ben zelf naar huis gereden. Zoveel verdriet en zo onwerkelijk dat ik dingen zelf moest doen, om maar niet verder te hoeven nadenken. De crematie was een week later en wat was ik opgelucht dat ik Kimimila Marcel eindelijk thuis kon brengen”.
Bevallen maar geen echte moeder
“Ik hoopte voor het einde van het jaar, onder invloed van de nog aanwezige zwangerschapshormonen, weer zwanger te zijn. Helaas lukte het niet. Ik heb daarna nog twee miskramen gehad. Ik ben nu 39 jaar en begin stilaan alle hoop op te geven. Ik moet realistisch zijn. Maar dat is zo moeilijk. Iedere maand huil ik als ik ongesteld word, omdat we weer gefaald hebben. Het is geen falen maar zo voelt het voor mij wel. Om me heen is een babyboom gaande. Ik wens iedereen veel geluk en gun het ze van harte. Het voelt voor mij echter heel wrang. Ik ben bevallen maar geen echte moeder”.
Ongewenst kinderloos
“Lichtpuntje is dat mijn man en ik heel erg naar elkaar toegegroeid zijn en hij alles onder controle heeft. Hij is geen actieve verslaafde meer, zoals ze dat in het vakjargon zeggen en hij heeft rust in z'n hoofd. We zijn vanuit Nederland naar Bulgarije verhuisd om een nieuwe start te maken. Ik kon niet omgaan met alle herinneringen die overal aanwezig waren. Vluchten? Misschien wel, maar ook de hoop op een mooi, ongewenst kinderloos, leven. Waarbij we hopelijk ons steentje kunnen bijdragen in dit prachtige land en nieuwe projecten kunnen starten”.
“Ik weet niet of ik dit verlies ooit te boven kom maar ik ben het leven anders gaan bekijken. Ik ben harder geworden, maar niet verbitterd. Mijn motto is nog steeds: "How cold the winter, there is a springtime ahead", oftewel na regen komt zonneschijn.
Heb jij ook een heftig, ontroerend of bijzonder bevallingsverhaal en wil je dit delen? Mail je ervaring dan in 600-800 woorden naar laura@babybytes.nl o.v.v. 'Bevallingsverhaal'
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)