Sommige ouders omschrijven de overgang van één naar twee kinderen als heftiger dan de overgang van geen naar één kind. Zelf ben ik daar niet helemaal over uit. Beide overgangen hadden heftige, maar ook hele fijne momenten.
Dit waren voor mij de meest opvallende verschillen:
Toen mijn zoon net was geboren, had ik het gevoel in een achtbaan terecht gekomen te zijn. Zo stond ik regelmatig huilend van geluk naar zijn slapende bolletje te staren. Ik weet nog dat ik iedere millimeter van zijn babylijfje in me op probeerde te nemen, omdat ik nooit meer wilde vergeten hoe hartverscheurend prachtig ik hij was. Aan de andere kant vond ik het heftig en zwaar, die eerste periode met een baby. Voorheen ging mijn leven om mij, nu moest ik steeds eerst doen wat de baby nodig had en als hij tevreden was, kon ik aan mijn eigen behoeftes toegeven.
Na de geboorte van mijn dochter was dat toch anders. Ik was al moeder, dus ik wist wat ons te wachten stond. Ik had me bovendien weer voorbereid op een rollercoaster, maar die kwam niet. Natuurlijk vond ik ook deze baby het meest prachtige wezentje dat ik ooit had gezien en kon ik niet stoppen met naar haar staren, maar ik heb deze keer niet gehuild van geluk. Ook niet van ellende, want ik heb me deze keer niet zo ontzettend overweldigd gevoeld als na de geboorte van haar broer. Het is allemaal iets stabieler.
Onzekerheid
Wat was ik onzeker, na de geboorte van mijn eerste. Als hij mij ‘s nachts niet wakker maakte voor een voeding, maakte ik hem wel wakker om te checken of hij nog leefde. Of om hem een warmere slaapzak aan te trekken. Of om juist iets uit te trekken, omdat ik bang was dat hij oververhit zou raken. Of om hem toch maar een schone luier te geven, ondanks dat dat misschien helemaal niet zo nodig was. Ik hoef niet uit te leggen hoe oververmoeid ik raakte van het wakker zijn én de constante zorgen of alles wel goed ging.
Daar had ik bij de tweede vrijwel geen last van. Het ging en gaat goed met mijn dochter en ik maak me totaal niet druk of ze het te warm of te koud heeft. Zonder alle onzekerheden en twijfels, houd je een stuk meer tijd over!
Druk
Die tijd wordt overigens dan wel weer ingenomen door Baby1. Na de geboorte van de eerste had ik maandenlang de tijd om op de bank te Netflixen, met hem op mijn borst. Tussendoor verschoonde ik een luier, kolfde ik wat of kookte ik een flesje uit en dan vond ik dat ik het heel druk had gehad. Nu ik een tweede heb, heeft het woord ‘druk’ een hele nieuwe lading gekregen. De tijd waarin ik eindeloos met mijn baby kon knuffelen op de bank, heeft plaatsgemaakt voor het verschonen van talloze luiers, broodjes smeren, rietjesbekers vullen, fruit snijden, boekjes lezen, ‘ToetToet auto’-banen maken, heel blij met een felgekleurde knuffel boven de box van mijn dochter hangen en hier en daar haar vrolijke glimlachjes opvangen.
Op pad
Ik weet nog wel dat ik het een toestand vond om met een baby de deur uit te gaan. Ik sloot mezelf min of meer op in ons appartement en keek op tegen iedere keer dat ik naar buiten moest voor de boodschappen. Dan moest ik die fragiele armpjes in een jasje wurmen, een mutsje vinden dat op zijn steeds groter wordende hoofdje paste en hem in alle dekentjes hullen die ik kon vinden. Ook hield ik rekening met zijn voedertijden en moest ik eerst zorgen dat hij een schone luier om zijn billetjes gevouwen had, voordat ik de deur uit durfde. Met weemoed dacht ik dan wel eens terug aan de tijd waarop ik alleen maar mijn sleutels en portemonnee nodig had om de deur uit te gaan.
Little did I know, want met twee kinderen is de deur uit gaan helemaal een onmogelijkheid. Rekening houden met twee voedertijden, slaapjes en schone luiers. Alle schoenen die aan moeten, jasjes, mutsjes. Schone kleding voor twee kinderen meenemen en zorgen voor voldoende luiers, tussendoortjes en andere ongein. Beide kinderen in de auto tillen en ervoor zorgen dat beide kinderwagens in de achterbak liggen… Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik zeker drie kwartier voordat we weg gaan, bezig was met het klaarmaken van iedereen. Gelukkig is het zoals met alles: je went eraan en uiteindelijk wordt je overal razendsnel in.
Valt het nu mee of tegen?
Dus even samenvattend, voor iedereen die zich afvraagt of het nu mee- of tegenvalt met twee kinderen onder de twee: het ligt ergens in het midden. Onze tweede past helemaal in ons gezin en ik ben belachelijk blij dat ze er is. Ik zou het ook echt niet meer anders willen. Het is zó bijzonder om mijn twee kleintjes samen te zien. Om weer alle fases in de ontwikkeling mee te mogen maken. Om te merken dat je van de tweede net zo verschrikkelijk veel houdt als van de eerste.
We zijn bovendien veel sneller aan ons nieuwe leven gewend dan toen we van geen naar één kind gingen. Maar alles is wel drukker en het kost flink wat meer moeite om met twee kinderen nog eens ergens te komen. Als ik dan toch moet kiezen, zou ik zeggen dat het me allemaal is meegevallen. Een tweede kind is - afgezien van de enorme drukte - vooral ontzettend gezellig.
Hoe heb jij de overgang van geen naar één, en/of van één naar twee kinderen ervaren?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Van één naar twee was echt het zwaarste voor mijn gevoel en wel omdat ik met één kind echt wel me-tijd over had. Als de baby sliep, als de baby even zelf lag te spelen... Maar na de tweede werd die helemaal opgeslokt. Je kunt dus veel minder bijtanken. (en dan te bedenken dat onze oudste een huilbaby was, en niet de tweede).
Daarnaast merk ik dat ik één kindje best wel vaak overal mee naartoe nam. Ze hoorde erbij, punt uit. Twee kinderen meenemen is gewoon minder makkelijk, maar opvang vinden voor twee is ook moeilijker dan voor één. Daardoor verandert je leven toch wel weer.
Sinds de tweede geboren is ben ik eigenlijk niet meer 'zonder kind' op pad tenzij in naar mijn werk ga. (En zelfs dan zet ik de jongste twee eerst af bij mijn ouders) Als ik andere momenten op pad ben heb is er eigenlijk altijd eentje bij, of twee, of drie, of vier.
Maar dat het veel zwaarder is doet er niets aan af dat het ook gezelliger is, dat ik smelt wanneer ze lief samen spelen of stoeien. Wanneer ik zie dat ze samen herinneringen opbouwen, ze geluk vinden in elkaar. Dat is echt allemaal prachtig en ik zou absoluut niet anders willen.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje