Onze columniste Tilda heeft vaker geschreven over haar postnatale depressie. Het heeft haar zelfs geïnspireerd aan haar huidige bedrijf te beginnen. Ze begeleidt namelijk onder andere moeders die geen roze wolk ervaren. Pasgeleden is ze bevallen van haar tweede dochter en vanwege haar eerdere, nare ervaring, keek ze hier met gemengde gevoelens naar uit. Gelukkig is alles goed gegaan. Vandaag haar verhaal.
"Mijn vorige bevalling was geen kattenpis. Na 22 uur weeën en twee uur persen, kwam ons prachtige meisje Livia eindelijk ter wereld. Ik was niet blij, ik was niet euforisch; ik was KAPOT! De uren die volgden, voelde ik me leeg, uitgeput, boos. Ik was zo teleurgesteld in hoe het was verlopen. Ik was ronduit woest om wat er mis was gegaan. Genieten? Dat woord kwam niet eens in me op. Het was zwaar, het was intens en ik meen me te herinneren dat ik af en toe ook gelachen heb. Maar niet vaak.
High Five
Hoe anders was deze bevalling. Op vrijdag 27 oktober meldden we ons ’s ochtends vroeg in het Meander Medisch Centrum in Amersfoort. Uiteraard waren we beiden gespannen, dat hoort erbij. Nadat onze baby uitgebreid was gecheckt en een hartfilmpje had gehad, kreeg ik mijn ziekenhuispyjama aan, een polsbandje met mijn gegevens om en werd ik richting OK gereden. Waar werkelijk iedereen mijn man kende en high fivede (omdat hij daar werkt en er dagelijks komt). Je kan wel zeggen dat het een beetje gekke ervaring was. Nadat ik een infuus had gekregen, begonnen de zenuwen de overhand te nemen en werd ik emotioneel. Binnen nu en een uur hebben we onze baby in onze armen, dacht ik steeds. Het gevoel overweldigde me nogal. Nadat de ruggenprik zat, werd ik plat neergelegd op de OK-tafel. Het groene gordijn werd opgetrokken en ik vroeg nog: ”Geven jullie een seintje, als jullie begonnen zijn?” De arts lachte en antwoordde: 'We zijn al lang begonnen hoor!'”
Daar is ze!
Ik kon het niet bevatten. Starend naar het witte, glanzende plafond, bleef ik maar zeggen: ”Dit is ZO raar, dit is ZO onwerkelijk!” Ik lag te bevallen, terwijl ik er niks van voelde! Ik viel vervolgens twee keer weg door mijn lage bloeddruk en ik riep nog gekscherend: ”Ik kan niet de geboorte van mijn kind missen, hoor!” Vervolgens zei de gynaecoloog: ”Nou, doe het gordijn maar naar beneden, ze gaat geboren worden!” Daar was ze, in all her glory: Emmi Lynn Timmers. Ze kwam huilend uit mijn buik en werd tegen het raampje aan gelegd. Haar warmte straalde door het raampje heen. Ik vroeg of ik haar even een kusje mocht geven, voordat ze met de kinderarts mee ging. Dit was zo’n emotionele ervaring. Als ik deze foto terugzie, krijg ik steeds weer tranen in mijn ogen. Die eerste kennismaking, de eerste aanraking, die eerste warmte, het was zo’n prachtig moment.
Nadat Emmi volledig was gecheckt en goed was gekeurd, kreeg ik haar meteen weer bij me. Ze viel acuut bij mij in slaap en begon te snurken. Van wie zou ze dit nou hebben? Ondertussen werd ik gehecht en na 25 minuten waren ze klaar. Ik werd vervolgens naar de recovery gereden, waar ze je nog een half uur monitoren en kijken of het goed gaat met jou en je kindje. Ongelofelijk, dat je binnen een uur je kindje op je borst hebt. Niks geen strijd, niks geen ellende en al helemaal geen twee uur persen met alle gevolgen van dien. Ik kon na de keizersnede, meteen genieten. Emmi lag lekker bij me te drinken en was meteen rustig, net als ik zelf. Ik kreeg een Raketje (ja, echt) en toen dit er in bleef, mocht ik terug naar de verpleegafdeling. Waar onze kamer helemaal was versierd met roze ballonnen en slingers door manlief’s collega’s. Super attent!
Happy
De ruggenprik werkte uit, ik begon pijn te krijgen en ja: dat is geen grap. De eerste 24 uur na een keizersnede zijn pittig. Gelukkig gaven ze me goede pijnbestrijding. Ondertussen knuffelde ik wat af met ons prachtige meisje. Ik kon niet geloven hoe happy ik me voelde. Ik was zo’n ander mens! Het was een verademing om me nu zo te voelen en niet zo ellendig als toen. Een uur later arriveerden mijn ouders met Livia, die meteen naar het wiegje liep en kennismaakte met haar kersverse zusje. Ze duwde een flesje in Emmi’s mond en begon voor haar te zorgen. Hier is ze tot op de dag van vandaag niet meer mee opgehouden. Wat een liefde en wat een geluk.
Roze wolk
Je kan wel zeggen dat ik veel meer roze wolk-momenten heb als bij mijn eerste dochter. Ik kan het zelf niet geloven. Natuurlijk is het ook dit keer een rollercoaster en heftig: ja dat is het. Maar ik geniet nu veel meer. Wat het tegelijkertijd ook weer heftig maakt, want: waarom kon ik toen niet genieten? Dat blijft ingewikkeld. Maar het verpest niet ons geluk van nu. Want daar geniet ik enorm van, met volle teugen en met elke vezel in mijn lijf. Dus weet dat als je ooit een postnatale depressie hebt meegemaakt, het niet hoeft te betekenen dat het bij je tweede kindje ook weer gebeurt. Natuurlijk kan het zo zijn, dat het je weer overkomt, maar het hoeft niet! Ik ben hier het levende voorbeeld van. Hoe anders ik me nu voel ten opzichte van toen, is met geen pen te beschrijven. Ik voel me blij, gelukkig en vooral: trots. We zijn compleet. De familie Timmers! En dat mag gevierd worden!"
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Tilda is moeder van Livia en Emmi. Ze maakte na de geboorte van haar dochtertje een postnatale depressie door.
Nadat deze was opgeklaard, wilde ze graag moeders helpen, zoals ze zelf ook geholpen is tijdens haar postpartum depressie. Daarom besloot ze haar eigen begeleidingspraktijk voor mama's zonder roze wolk op te richten. Vanuit haar expertise als therapeut en ervaringsdeskundige op het gebied van postnatale depressies, begeleidt ze moeders weer het positieve pad op.
Ook heeft ze de podcast The Real Deal bedacht en interviewt ze in de BabyBytes-podcaststudio deskundigen die advies geven aan kersverse ouders.
Voor meer informatie, kijk op froufroubegeleiding.nl. De begeleiding wordt vergoed door de zorgverzekering.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje