De kinderen van Anna hebben allebei last gehad van verborgen reflux, een kwaal met veel gevolgen voor het welbevinden van het kind en de rust in het gezin. Maar toch ook een kwaal die vaak niet serieus genomen wordt of over het hoofd wordt gezien.
Toen wij kinderen kregen hadden we nog niet veel mensen om ons heen om ervaringen mee te delen. Ik heb niet met de pufclubjes mee kunnen doen en voor onze ouders waren de baby-tijd details al lang uit het geheugen verdwenen. Dus ik las boeken, tijdschriften, fora en googelde er op los. Voor de zwangerschap, tijdens de zwangerschap en na de bevalling. En toen kregen we Emma en na twee jaar kwam Robin. Ik hield rekening met een heleboel mooie dingen en minder mooie dingen. Ik dacht natuurlijk dat ik goed voorbereid en voorgelicht was.
Geest
Afgelopen week werd ik even aan iets herinnerd. Iets dat ons als ouders toch een beetje op de proef heeft gesteld, iets waarin wij ons destijds toch een beetje door de goede begeleiding in Nederland in de steek gelaten voelden. Men noemt het verschijnsel reflux, maar je kunt het net zo goed een geest noemen. Het is er wel, maar het is er ook niet. Voor de ouders die ermee te maken hebben is het er wel degelijk, voor de betrokken specialisten is het er vaak naar hun professionele opinie niet.
Laatst sprak ik toevallig een vriendin over haar kindje met verborgen reflux “Het vermoeden is dat onze dochter verborgen reflux heeft”, zei ze. Er ging een koude rilling over mijn rug. Toen ontstond een over een weer geapp dat ik niet snel zal vergeten. Hoe vervelend ik het ook voor ze vind, ik voelde iets aparts, was het een gevoel van herkenning? Kon ik daar nou ook iets van blijdschap in voelen? In zoiets naars, ik snap het niet.
Heftige ervaring
Van sommige dingen die ik van haar las kon ik wel huilen. Niet omdat zij haar ervaringen als iets heel vreselijks omschreef, maar omdat ik het las vanuit mijn referentiekader. Dat kindjes zo moe konden zijn dat je als ouders ziet dat ze zo graag willen slapen, dat ze erom zouden smeken als ze dat konden. Maar dan leg je ze in bed en binnen het uur hoor je een oorverdovend krijsen, daarna kunnen ze van ongemak niet meer slapen. Wij noemden het probleem, die geest, dan ook 'een ongemak'. Alle betrokken artsen en specialisten gaven de gebruikelijke adviezen, waar we natuurlijk zelf ook al wel aan hadden gedacht. We waren immers niet van gisteren. Alle adviezen ten spijt en zelfs de kinderarts is eraan te pas gekomen. Nadat uiteindelijk een laboratorium-dame een poging had gedaan om een injectienaald door mijn dochter haar mini-babyarm te poeren, had ik er genoeg van. We zouden het allemaal zelf wel oplossen, back to basics.
Geen begrip
We waren het zo zat om misbegrepen te worden, dat wij als ouders als aanstellers werden gezien of dat mensen zeiden dat we maar moesten wachten tot ze eroverheen zou groeien. Hallo! Ga jij maar lekker maar twee keer drie uur per nacht slapen, dan lekker naar je werk gaan en vrolijk doen tegen iedereen. Overdag slapen met je kindje? Ja toedeledokie! Alsof ik kan inslapen en uitslapen in 15 minuten. Want dat was de duur dat Emma gemiddeld overdag kon slapen. De nachten gingen nog wel, maar je moet al zo wennen aan een kindje in je leven. En dan heb je vervolgens nooit, maar echt nooit je handen een moment vrij. Je kunt je kindje niet in de box of op het kleed leggen zonder een oorverdovend gehuil. Je weet je op een bepaald moment geen raad meer. Wat doen wij fout, wat mankeert mijn kind? En dan deed ze lekker vrolijk op schoot, als we bij de dokter waren, natuurlijk.
Toen Emma negen maanden oud was, ging ze op advies van de kinderarts en huisarts volledig over op vaste voeding. Ik vond het ontzettend spannend, kwam ze niks tekort? Alles ging goed, behalve het slapen. Vanaf dat moment deden we alles om haar zo rechtop mogelijk te houden. In de draagzak, op mijn borst in de schommelstoel en slapend in de wipstoel. Ik week niet van haar zijde. Gelukkig hielp het! Ze ging beter eten, werd vrolijker, rustiger en ging beter slapen. In niet-Westerse landen gaat het vaker zo en daar komt reflux dan ook nauwelijks voor.
En toen...
Al die nachten dat wij met een krijsend kind hebben gelopen, alle dagen dat Emma uren en uren in de ergonomische drager op mijn lijf geplakt was, hebben hun vruchten afgeworpen. Emma sliep fantastisch en wij kwamen tot rust. Maar toen werd Robin geboren. Een paar dagen na de bevalling (natuurlijk pas na de kraamweek!) bleef ze overdag maar onrustig. Ze bleef maar drinken, huilen en spugen. Ze groeide goed, dus artsen inschakelen was volgens niemand nodig. We zijn meteen weer ons gevoel achterna gegaan, uiteraard met haar gezondheid en veiligheid voorop. Op een zeker moment, zelfs na Robin haar eerste verjaardag, werd mij op de opvang gevraagd of het normaal was dat ze nog steeds zo spuugde. Ik zei, zonder na te denken, volmondig ja! En voor het eerst zei ik openlijk dat het kwam door de reflux en dat we maar gewoon moesten afwachten tot het over zou gaan. SAY WHAT? Ik zou de volgende dag wel een extra schoon shirt voor haar meenemen.
Nare onderzoeken bespaard
Ik heb met Emma destijds vaak gedacht dat de specialisten ons in de steek lieten. Maar ze groeide goed, ze ontwikkelde zich goed. Ja, het was jammer voor haar en ook voor ons. Maar ze hadden uiteindelijk gewoon gelijk! We hadden haar kunnen onderwerpen aan vreselijke onderzoeken, langdurig medicijnen kunnen geven met akelige bijwerkingen. Waar ze dan ook weer medicijnen voor nodig zou hebben. Of doorzetten en het beste ervan maken. Wat ons uiteindelijk ook heel veel extra mooie momenten met haar heeft opgeleverd, ook al was dat midden in de nacht. Zo ook met haar zus, die inmiddels anderhalf is en met wie het ook steeds beter gaat. Soms mis ik de babytijd wel, maar voor nu ben ik even blij dat we dit achter ons kunnen laten.
Aan alle ouders van kindjes met (verborgen) reflux
En voor mijn vriendin of anders ouders die iets herkennen hierin, ik hoop en wens voor jullie dat ook jullie een goede weg hierin kunnen vinden, met of zonder professionele hulp, en dat je er maar kracht uit kunt putten. Ik wil niks bagatelliseren, maar dit is gelukkig wel iets dat meestal met de tijd beter wordt. Ooit kun je hopelijk, net als wij nu, terug kunnen kijken op deze tijd en zeggen: 'dat was eens'.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Anna is sinds oktober 2012 getrouwd met Davy. Haar dochter Emma maakte haar in oktober 2013 moeder. Dochter Robin volgde in december 2015. Hoewel de meiden niet lang na elkaar geboren zijn, is het krijgen van kinderen niet zonder slag of stoot gegaan.
Naast mama-zijn, werkt Anna tien jaar op een notariskantoor in Amsterdam Zuid, aanvankelijk als secretarieel medewerker en inmiddels al een paar jaar als notarisklerk. Een spannende en uitdagende baan. Haar werk is een ontlading van thuis en thuis is de ontlading van haar werk, zo houdt dit elkaar in balans.
Naast haar liefde voor de kinderen en haar passie voor het werk, is Anna super geinteresseerd in natuurlijke voeding, tuinieren, sport ze zoveel mogelijk en is ze verzot op het kijken van films en series.
Reageer op dit artikel
reacties (0)