Sarah is voor het eerst zwanger. Omdat dit zo'n belangrijke periode in haar leven is, houdt ze een dagboek bij. Gelukkig voor ons deelt ze haar herkenbare en grappige verhalen op BabyBytes. Vorige week konden we al lezen hoe ze een eerste zwangerschapstest deed en hoe bijzonder dat was.
Tja, ik was zwanger. Ik bén zwanger. Ik zie de gemengde gevoelens in de ogen van mijn vriend. 'YES!' en 'SHIT, nu gaat ons leven écht veranderen!' wisselen binnen een halve seconde af. "Het kan nog misgaan he!" zeg ik in een vreemde poging onszelf gerust te stellen, al stelt die gedachte me geenszins gerust als ik hem uitgesproken heb. Ik weet namelijk meteen dat ik dit héél graag wil en dat ik dolblij ben dat het gelukt is! Ik word moeder!
Het liegen begint
Alsof ze het rook, belt mijn moeder een half uur later. "Hee schat! Hoe is het?" mijn hartslag zit nog op 180 en ik heb het Grote Nieuws nog niet helemaal verwerkt, maar ik weet een neutraal "ja, goed hoor, en met jou?" uit te persen. Het liefst wil ik door de telefoon schreeuwen dat ik zojuist een positieve zwangerschapstest in handen heb gehad en dat IK OOK MOEDER GA WORDEN. En leuker voor haar nog: dat zij oma gaat worden over een paar maanden! Ik zeg overigens niets, want dit nieuws wil ik haar persoonlijk vertellen. We kletsen wat, al kan ik een uur later al niet eens meer herinneren waarover. Ik hoop maar niet dat ze merkt hoe wazig ik me voel.
Connectie
De daaropvolgende dagen denk ik iedere drie minuten minstens één keer: 'ik ben gewoon met z'n tweetjes!' Ik aai - als niemand kijkt - liefjes over mijn eigen onderbuik, in de hoop al een vorm van contact te voelen met dat delende klompje cellen in mijn onderbuik. Desondanks voel ik niets. Ja, een weeïg gevoel van misselijkheid tussen het wakker worden en het ontbijt. Ik voel echter geen connectie. Geen intieme band met de embryo wiens lichaamscellen dapper en met moordend tempo vermenigvuldigen. Dat stelt me eerlijk gezegd een beetje teleur.
Voor mijn gevoel bijt ik al maanden ondraaglijk op mijn onderlip om mijn Grote Geheim niet prijs te geven. In werkelijkheid zijn we slechts vijf dagen verder als we ons babynieuws aan een goede vriend vertellen. We gaan met z'n drieën naar de stad en tijdens een wandeling langs de winkels, loop ik nonchalant Prénatal binnen en begin aan een willekeurig rompertje te friemelen. Mijn vriend lacht en onze beste vriend kijkt me vragend aan. Aan onze gezichten ziet hij genoeg en we nemen al snel onze allereerste baby-felicitaties in ontvangst. Een heel bijzonder moment, ook omdat het avontuur dan opeens 'echter' lijkt te worden.
Buik aaien
Verder blijft de baby - die op dat moment nog meer weg heeft van een garnaal ter grootte van een rijstkorrel - nog ons geheim. We willen het nieuws echt pas aan iedereen vertellen als we een met een echofoto kunnen wapperen. Tot die tijd blijf ik iedere avond over mijn niet bestaande babybuik aaien in de hoop de onvoorwaardelijke band tussen moeder en kind te voelen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)