Vriendjes maken: ik kan me niet meer goed herinneren hoe dat bij mij vroeger ging; op school of op vakantie, maar dat ik het deed is op veel (vakantie)foto’s vastgelegd. Als volwassene vind ik het best ingewikkeld, maar daarom is het juist leuk om te zien hoe het mijn kinderen afgaat.
Op het kinderdagverblijf begint het al bij mijn tweejarige dochter. Waar ze als baby natuurlijk weinig echte interactie heeft met andere kinderen, komt ze, nu ze kan praten, regelmatig met namen van kinderen thuis. Op foto’s kan ik ook zien hoe ze samen met een ander kind met een pop speelt of een puzzel maakt met een ander kind. Al snel ontdek je dat bepaalde namen vaker terugkomen en dan is het voor mij duidelijk; ze heeft echt een (begin van) een band met een ander kindje. Ze verheugt zich dan ook om dat kindje de volgende dag weer te zien. En als je dan bij het ophalen een andere ouder treft, die zegt: “O, is dat Minte. Mijn dochter heeft het altijd over haar”, ben ik trots op mijn dochter die nu al zo sociaal blijkt te zijn.
Maar op vakantie wil dochterlief vooral met haar grote broer spelen, die op zijn beurt weer super makkelijk vriendjes maakt. Spelen met een leeftijdsgenootje is toch iets leuker dan met je kleine zusje. Er hoeft maar één ander kindje van ongeveer zijn leeftijd bij de kidsclub, de speeltuin of waar dan ook op camping of vakantiepark te zijn en we zien hem de rest van de vakantie nauwelijks. ‘Spelen?’ of ‘Mag ik meedoen?’ vraagt één van de twee, en een dagenlange vriendschap is geboren.
Vakantievriendjes
Mijn zoon heeft echter wel de neiging om zich helemaal te verliezen in een vriendschap en er te veel van te verwachten. Afspraken met een vakantievriendje die niet zo duidelijk blijken te zijn, of niet nagekomen worden, maken hem al van slag. Om over afscheid nemen maar niet te beginnen. Alsof ze elkaar al jaren kennen in plaats van een paar dagen. En dat is thuis ook zo. Zo speelt hij bijvoorbeeld bijna met de helft van zijn klasgenoten op regelmatige basis en kon hij wel tien vriendjes uitnodigen voor zijn feestje (waarop wij de limiet eenmalig naar zijn leeftijd +1 hebben aangepast, zodat hij het grootste deel in ieder geval kon uitnodigen), maar toch hangt hij erg aan zijn beste vriend. Zijn doen en laten heeft grote consequenties voor het humeur van mijn zoon. Tijdens de vakantie mist hij hem bijvoorbeeld tot tranen aan toe, ook al heeft hij inmiddels al meerdere vriendjes daar gemaakt.
Zo brengt de mooie sociale kant van mijn kinderen ook weer nieuwe uitdagingen met zich mee, maar ze hebben gelukkig nog tijd genoeg om te leren en om vriendschappen voor het leven te maken.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Krista woont samen met Marco, zoon Kay (2015), dochter Minte (2019) en hond Chico in een huis aan de rand van het bos. Ze werkt als Senior adviseur Huisvesting bij een zorginstelling. In haar vrije tijd schrijft zij graag zo veel en divers mogelijk; zowel boeken, als korte verhalen en leuke stukjes over het moederschap, kijk maar op kristavanderhulst.nl. Dansen is ook een grote hobby van haar evenals zwemmen, lezen, series kijken en wandelen door het bos. Krista is verslaafd aan lipbalsem, chocola en knuffelen met haar kinderen.
foto’s vastgelegd. Lees het hele artikel op){kind=link}
Reageer op dit artikel
reacties (0)