We zitten met zijn drieën op het kleine betonnen terrasje van het zwembad. De witte plastic stoel plakt een beetje aan mijn been en mijn huid komt langzaam los van de kunststofstoel zodra ik mijn benen op het lage muurtje voor mij laat rusten. Ik laat mijn hoofd naar achter zakken en op mijn nek rusten en voel hoe de eerste zomerse zonnestralen mijn gezicht strelen.
Op het witte plastic tafeltje voor mij staat een koud biertje voor mijn vriend en een koel rosétje voor mij, een van de geneugten van het volwassen leven. Tussen ons in zit Kas, al worstelend met een chocolade-ijsje van een onbeduidend merk. Hij likt tevergeefs aan de witte stroom ijs die inmiddels zijn ellenboog heeft bereikt en moet concluderen dat zijn eetlust niet is opgewassen tegen de smeltende kracht van de zon. “Als ik later ook een papa ben, dan ga ik ook gewoon een biertje drinken”, verzucht hij.
Als ik later groot ben Ik weet nog goed hoe ik me voelde als klein kind. Ik kon niet wachten tot ik zelf groot was en zelf kon bepalen wat ik allemaal ging doen. Geen papa en mama meer die mij vertelden wanneer ik naar bed moest of dat ik die vieze groente moest opeten. Elke dag ijsjes en snoep - vooral een heleboel snoep - en ik zou van al dat geld ook een hoop speelgoed kopen, op zijn minst de gehele collectie van Mattel. Het opgroeien kon me af en toe niet snel genoeg gaan.
Vroeger Maar nu ik hier dan zit - eindelijk volwassen - kan ik het niet laten om zo nu en dan te verlangen naar vroeger. Vroegah... Toen we nog op zaterdagochtend stipt om negen uur klaar zaten voor tv want Telekids ging beginnen, met Pittige Tijden en Harry de Hengst. Vroegah, toen een heel arsenaal Tamagotchi’s collectief honger leden in schooltassen en jaszakken op de gang. Toen we nog Flippo’s uit chipszakken konden verzamelen en je enkels - geheel vrijwillig - kon breken op Spice Girls-schoenen. Überhaupt de Spice Girls - ik kon alle liedjes meezingen en had uren geoefend op de choreografie.
Time flies Ik som de jeugdherinneringen achter elkaar op. Bassie en Adriaan, TMF, Dommel en alle knikkernamen. Maar ook een - misschien wel nationaal - jeugdtrauma in de vorm van Karbonkel van Ik Mik Lorreland. Vroeger toen we nog met vulpen schreven en naar de bibliotheek gingen om informatie te verzamelen. Toen we nog videobanden huurden en je met een vinger op rec en de andere op play klaar zat voor de radio om je eigen mixtape te maken. Toen we elkaar slechts op de huistelefoon konden bereiken. Op mijn inmiddels ‘slimme’ mobiele telefoon google ik snel de ontstaansgeschiedenis van de mobiel en ik lees dat de befaamde Nokia 3310 alweer 16 jaar geleden geïntroduceerd werd. 16 jaar geleden! En toch lijkt het nog als de dag van gisteren dat ik Snake probeerde uit te spelen op de legendarische onverwoestbare telefoon. De tijd vliegt en ik voel me plots best oud.
Gewoon Taksi Ik nip voorzichtig aan mijn wijntje terwijl ik zachtjes het deuntje van Harry de Hengst neurie en besef dat het liedje zich de rest van de dag in mijn hoofd verankerd heeft. Kas stoeit nog steeds met het ijsje en ik poets met mijn badlaken zijn arm schoon. Hij kijkt argwanend naar zijn vader die een flinke slok neemt van het vloeibare goud. “Pap, is bier eigenlijk wel lekker?”, vraagt hij bedenkelijk. Bas houdt zijn bierglas voor het neus van Kas die er eens flink aan ruikt. Hij trekt zijn neusje op en steekt zijn tong uit. “Bleeeh”, roept hij en draait zijn hoofd weg tot grote amusement van zijn vader. Hij komt direct op zijn eerdere uitspraak terug: “Misschien als ik later papa ben, drink ik gewoon Taksi.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Sanne (bouwjaar 1987) en sinds 2012 de trotse moeder van Kas. Ik woon al veels te lang samen met mijn wederhelft Bas. Onze huisraad wordt verder aangevuld met één kat en twee honden die we door de jaren heen hebben verzameld. Ik ben gek op koken, films kijken, gamen en heb meer guilty pleasures dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik schrijf sinds 2012 op Babybytes over mijn avonturen als nieuwe moeder onder het pseudoniem Panini en nu mag ik verder als vaste columnist van Babybytes.
Reageer op dit artikel
reacties (9) Stuur een bedankje