In Nederland krijg je twee echo’s vergoed, als je dat wilt. De termijnecho, waarbij de verloskundige je baby opmeet om te bepalen wat je uitgerekende datum is. En de 20-wekenecho, waarbij de baby - voor zover dat gaat - gecontroleerd wordt op een aantal aangeboren afwijkingen.
Persoonlijk vond ik dit wat weinig. Ik snakte naar een vroege echo (rond zeven weken), om de zwangerschap te bevestigen, een geslachtsbepalende echo (ik kon écht niet langer wachten!) en een 3D-echo om het snoetje van mijn ongeboren uk vast te bewonderen. Bij mijn eerste twee zwangerschappen kocht ik deze er dus gewoon bij en bij mijn laatste zwangerschap besloot ik het anders te doen: in de buurt zat een nieuwe verloskundige (een andere dan bij mijn eerste twee kinderen) die bij iedere afspraak een echo beloofde. Ze had het apparaat staan en bleef graag ook visueel op de hoogte van de groei van de baby’s. Ik schreef me opgetogen in: deze zwangerschap zou ik genieten van iedere paar weken beeld van mijn kleintje!
Maar ik kwam al gauw van een koude kermis thuis. Want waar het me helemaal fantastisch leek om zoveel beeldmateriaal van mijn kind te hebben, bleek al snel dat er een groot nadeel kleefde aan zoveel checks.
GUO
Mijn kindje bleek namelijk een abnormaal groot buikje te hebben tijdens de echo van 18 weken. Zijn (we hadden inmiddels al een aantal keer bevestigd gekregen dat we een zoontje verwachtten) hoofdje bleek echter wat achter te blijven in groei ten opzichte van andere kindjes van die termijn. Na de 20-wekenecho - waarop hetzelfde werd geconstateerd - werden we doorgestuurd voor een GUO (een uitgebreide 20-wekenecho door een gynaecoloog, red.) in het ziekenhuis. Die zag echter niets raars aan ons kindje en verklaarde hem gelukkig helemaal gezond! Wat een opluchting na een aantal dagen in spanning gezeten te hebben!
Altijd een groeiafwijking
Ook op latere echo’s was er iedere keer wel iets ‘mis’. De groei van mijn zoontje bleef achter, of liep juist te ver voor. En op het laatst werd een keer onterecht gemeten dat ik te weinig vruchtwater zou hebben. Hoe langer de zwangerschap duurde, hoe ongelukkiger ik werd van al die echo’s. Op een gegeven moment heb ik besloten dat het genoeg was. Ik wilde geen metingen meer na 32 weken, omdat ik er steeds bang van werd dat er iets mis zou zijn.
Uiteindelijk is mijn zoon met een prachtig geboortegewicht van 3523 gram geboren. Wat wás ik opgelucht toen hij uiteindelijk - gezond en wel - op mijn borst gelegd werd! Ik heb tijdens mijn zwangerschap vaak het gevoel gehad dat al die metingen steeds voor een vertekend beeld zorgden. Baby's groeien nu eenmaal niet in één rechte lijn, maar ze maken groeispurts door en momentjes waarop ze even wat minder hard groeien. Als je iedere keer een momentopname maakt, zitten er wel eens meetafwijkingen in. En juist daar werd ik zenuwachtig van.
Volgende zwangerschap
De wens voor een vierde kindje is nog wel aanwezig, maar ik ga op hangende pootjes terug naar mijn oude verloskundigenpraktijk. En al die extra echo’s? Die zal ik - als het me ooit gegund is om weer een kindje te mogen dragen - dankbaar afwijzen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik krijg als sinds 16 weken bij elke afspraak een groei echo, omdat onze dochter aan de kleine kant is. Moest daarvoor ook een paar keer naar de gynaecoloog. Dat vond ik wel vervelend. Gewoon lopende band behandeling daar. Elke week een ander gezicht en alles moet snel snel. Was blij toen ik na 3 weken weer terug naar de verloskundige mocht. Maar omdat ze nog steeds klein is, wordt er toch nog elke keer een groei echo gemaakt. En dat vind ik juist wel fijn. Want ondanks dat ze klein is groeit ze wel stabiel. En dat geeft me een gerust gevoel. Ik weet dat er nog van alles kan veranderen en dat de groei echo's er nog wel eens naast zitten. Maar toch ben ik iedere keer weer blij om te zien dat ze het nog steeds goed doet.
Ik heb veel echo's gehad en heb er onwijs van genoten!! Nou waren de meeste echo's ook alleen even pretecho's en werd er alleen gemeten bij 11wk, 20wk en 30wk.
Alle echo's vond ik genieten! Even spieken naar dat zijaanzicht van haar gezichtje 🥰
Ik ben er ook een beetje op teruggekomen. Vond het in het begin ook veel te weinig, hoewel ik wél nog steeds heel blij ben met de vroege echo’s die ik bij beide gehad heb (ook vergoed trouwens, dat deden ze gewoon).
Maar de groeiecho’s niet. Bij beide kwam eruit dat ze heel groot waren.
Bij nummer 1 bleek dat echt grote onzin, ze zaten er een volle kilo boven, terwijl de verloskundige het met voelen precies goed had, maar ik ben wel ingeleid om die reden.
Bij nummer 2 daarom na de 30-weken echo waar ze wederom heel groot werd geschat (na overleg en een goede glucose dagcurve) ervoor gekozen om geen extra groeiecho’s meer te doen. Ze was dus wel best groot (zal je altijd zien) maar kwam er zonder enige slag of stoot uit. Ik had me alleen maar weer vreselijk druk gemaakt als ik het had geweten, ging nu onbevangen de bevalling in, in tegenstelling tot de eerste keer.
Hier ook, komt er nog een vierde dan ga ik in ieder geval geen groeiecho's meer laten doen. Vind sowieso niets aan echo's, oncomfortabel en ik vind het niet interessant om steeds zo'n vaag zwartwit beeld van de baby te zien 🙊Eén keer is genoeg. Daarnaast zijn groeiecho's vaak onjuist en wat ga je uberhaubt aan de groei doen, je kunt de baby niet groter of kleiner echoën.
Mijn baby werd tijdens 3 echo's geschat op 3500gr als ze rond 38 weken geboren zou worden, die termijn vanwege zwangerschapsdiabetes. Ze was met 38 weken plus wat dagen ruim 4600gr. Klein beetje ernaast.. Geloof daar nooit meer wat van.
Sowieso kom ik er steeds meer achter dat in België de zwangerschap erg gemedicaliseerd wordt. In NL zie je als alles vlot verloopt niet een keer een gynaecoloog. Er wordt alleen bloed geprikt op een paar basic dingen (Hb, bloedgroep, bepaalde aandoeningen zoals HIV) en in principe bijvoorbeeld ook nooit een HCG spiegel en geen antistoffen tegen ziektes zoals toxoplasma, CMV. Je mag thuis bevallen en als je in het ziekenhuis bevalt ga je zo snel mogelijk naar huis, vaak al binnen een paar uur.
Ik vind het een stuk fijner eerlijk gezegd 😅 Lijkt mij dat je zoveel hebt om je meestal onnodig druk over te maken.
Ik ben in ieder geval heel blij dat ik niet in Nederland hoef te bevallen.... Overigens is Nederland het land met de meeste thuisbevallingen in Europa, waar bij de minste artsen aan te pas komen
Ik herken dit echt heel erg! Ik heb eerder dit jaar een miskraam gehad en werd na drie maanden opnieuw zwanger. Nu inmiddels 25 weken ver. Aan het begin was ik super onzeker en mocht daarom iedere keer als ik me even echt onzeker voelde langskomen om even te kijken. Bij 7 weken werd de zwangerschap bevestigt met een kloppend hartje. Bij 9 weken dacht de verloskundige wat meer vocht te zien rondom de nek. Ze gaf echter aan dat ze normaal nooit bij 9 weken kijken, dus dat het best normaal kan zijn, maar dat het ook een verhoogde kans op afwijkingen kon geven. Weg met het vertrouwen natuurlijk..... Op 11 weken nogmaals geweest en toen vond ze de nekplooi nog steeds te veel vocht hebben. Doorgestuurd naar de afdeling prenatale diagnostiek in het radboud in Nijmegen. Dagenlang in complete stress gezeten. Daar een uitgebreide echo gehad en er bleek niets aan de hand te zijn. Alles was in orde en viel keurig binnen de normaalwaardes. Alsnog de NIPT laten uitvoeren en die kwam ook helemaal prima terug.
Daarna merkte ik dat ik bang werd van echo's. Wel nog de geslachtsecho laten maken en toen ging ik er pas in geloven dat ons kindje misschien wel gewoon gezond zou zijn.. Door al dit gedoe toch nog wekenlang in de spanning gezeten voor de GUO die we kregen. Toen deze ook helemaal in orde bleek, durfde ik er iets meer van te gaan genieten.
Hier gaf ze ook al aan dat ik wel af en toe een extra groeiecho kan laten maken vanaf 30 weken zwangerschap. Ik weet niet of ik al die extra echo's nog wel zie zitten...
Reageer op dit artikel
reacties (8) Stuur een bedankje