Mijn kinderen zijn 1,5 en 3 jaar oud en ik geniet met volle teugen van deze leeftijden. Er op terugkijkende kan ik namelijk wel concluderen dat de babyfase een stuk lastiger was dan de fase waarin we nu zitten.
Laat ik beginnen met een disclaimer: ik heb na de bevalling van beide kinderen op een enorme, knalroze wolk gezeten. Ik vond mijn beide baby's de meest schitterende wezentjes ter wereld en heb uren en uren met ze op mijn borst geknuffeld. Ik genoot van het borstvoeding geven en kon me verliezen in hun prachtige, schattige oortjes, hun babyhaartjes en die mini-nageltjes op hun vingers en teentjes. Rompertjes waren té schattig en de ienieminie-luiertjes ook.
Maar ik vond ook een heleboel lastig aan het hebben van een baby:
- Dat ze niet kunnen vertellen wat er aan de hand is, bijvoorbeeld. Dat ze soms lijken te huilen zonder aanwijsbare reden en dat je niet weet hoe je het op moet lossen. - Die schattige rompertjes met knalgele poepvlekken... - Veelvuldig projectielbraken, waardoor je weer een nieuw rompertje om die fragiele armpjes moet wurmen. - De gebroken nachten en de momenten waarop je je afvraagt wanneer je óóit weer uitgerust aan een dag kan beginnen. - De fragiele staat van die kleintjes: ik was bang voor ieder virus wat er heerste en hoopte dat ze niet verkouden zouden worden of koorts zouden krijgen. Om ieder verstopt neusje zat ik met de huisartsenpost aan de telefoon. - Het feit dat ze nog wankel en instabiel zijn: ik liep hele dagen non-stop achter mijn pas kruipende nageslacht aan, om te voorkomen dat ze op hun nog zachte schedeltjes zouden vallen. - Dat baby's álles nog moeten leren en dat je daar als ouder een grote rol in speelt. Neem bijvoorbeeld het hapjes-geven: ik vond dat nogal een klus. Helemaal omdat mijn tweede daar vrij moeilijk over deed en ik me regelmatig heb afgevraagd of ze óóit zou gaan eten. - Dat baby's eigenlijk nog te klein zijn om leuke activiteiten mee te ondernemen. Meer dan heen en weer wiebelen met een felgekleurd, knisperend speeldoekje om hem of haar aan het lachen te maken, kun je met een baby niet.
Oudere kinderen
Mijn kinderen zijn nu iets ouder en - zoals ik eerder al zei - vind ik deze fase echt fantastisch! Ik ben niet meer bang voor een griepje (het is rot, maar ze komen er wel overheen), vind het heerlijk dat ze nu gewoon met de pot mee eten, ben dolgelukkig dat ik 's nachts gewoon kan slapen en mezelf overdag mens voel, in plaats van zombie. Maar boven alles geniet ik van de interactie met mijn iets oudere kinderen.
Mijn dochtertje leert momenteel woordjes en dat is te schattig. Bovendien maakt ze grapjes (op haar eigen manier) en heeft ze hele duidelijke voorkeuren, wat ik super bijzonder vind om te zien. Haar broer is het grappigste jongetje op de wereld, met de slimme en hilarische uitspraken die hij doet. Hij onthoudt alles wat ik zeg en wat er is gebeurd en komt daar vaak later op zijn eigen manier op terug. Ook hij is een heel eigen persoontje aan het worden en dat vind ik fantastisch om mee te maken.
Op pad
Voordat ik moeder was, keek ik er het meest naar uit om 'later' met mijn toekomstige kinderen een hoop te ondernemen: naar de dierentuin, de bibliotheek, theatervoorstellingen, een boswandeling maken, samen koekjes bakken of koken, boeken voorlezen, danspasjes doen op muziek, naar het zwembad, de Efteling en noem het maar op. Nu mijn kinderen de leeftijd hebben waarop dit soort activiteiten daadwerkelijk interessant worden, probeer ik het er zoveel mogelijk van te nemen. Ik vind het allemaal geweldig.
En natuurlijk is het nog steeds veel werk: twee van die boefjes die nog niet zelf hun billen af kunnen vegen of hun eigen boterhammen kunnen smeren. Maar zolang ze geen knalgele rompertjes meer produceren, vind ik het allemaal best!
Ben ik de enige die het leven met iets oudere kinderen makkelijker vind?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (7) Stuur een bedankje