Ja, ik moet dus even wat kwijt. Ik ben namelijk een beetje sip. Straks hebben ouders namelijk helemaal niets meer te vertellen, omdat ze te schijterig zijn om tegen hun kind in te gaan.
Het was zondag en het was zonnig. Daarom ging ik met mijn man en zoon een stukje wandelen. Man had koffie, ik chocolademelk en onze jongeman liep met een ijsje rond. Genieten, want niemand zei daardoor even wat.
Onze rust werd na vijf minuten bruut verstoord door een soortgenoot van onze zoon. Gil-lend trok-ie aan de kinderwagen waar tot zijn ergernis een schepsel in lag dat de aandacht van zijn moeder wilde. “Keleertig”, zei mijn man. “O, o”, zei onze zoon. “Nou zeg, schatje!” riep de moeder.
Niet zo fijn Voor de duidelijkheid: ik ben een lieve moeder. Pijn en emoties en ongeveer al het menselijk ongemak mag er zijn, dus ook bij mijn dreumes. Ik ben alleen heel, heel kordaat als mijn kind:
1. jengelt omdat hij geen tweede ijsje krijgt; 2. mensen, dieren en andere soortgenoten kaakslagen geeft of op andere wijzen dwarszit; 3. besluit dat het een goed idee is om een heet strijkijzer aan zijn voorhoofd te zetten.
Je begrijpt: ik zou niet zo aardig zijn als mijn zoon zijn broer of zus door elkaar schudt door als een baviaan aan de Joolz te gaan hangen.
De moeder van het kind in kwestie dacht daar anders over. “Julius, liefje, wat doe je nu? Luister eens naar mama, lieverd. Moet je horen: Ik vind het niet zo fijn als je dit doet.”
Foto: Shutterstock Soft ‘Ik vind het niet zo fijn als je dit doet.' De moeder van het zoontje dat de kinderwagen poogde te lanceren, zei het echt. Zou ik dus geen boodschap aan hebben. En dat had Julius ook niet. Hij keek zijn moeder twee seconden met een frons aan, klemde zijn mollige vingertjes nog eens stevig om de rand van de kinderwagen heen en gaf het ding schreeuwend een zoveelste ruk.
“Julius, liefje, toe nou! Anders gaan we naar huis, hoor!”
Ik wilde ingrijpen. Zeggen: "Julius, je houdt nu op of we gaan meteen naar naar huis en dan blijven we daar." Of nee, bij de tweede poging tot lancering had ik rechtsomkeert gemaakt. Dan waren we naar huis gegaan en had hij gewoon aan tafel in plaats van in de speeltuin zijn bam met kaas opgegeten. Maar kennelijk mag dat tegenwoordig niet meer. Is duidelijk corrigeren (met consequenties) even erg als slaan. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik een ouder de Softtrein zie nemen. Laatst nog is een vriendin van me in de supermarkt met bloedspoed een zakje bananenschuimpjes gaan zoeken, omdat haar zoontje met zijn maat 22 de zakken Cheetos dreigde te vertrappen.
Gewoon nee Wat is er gebeurd met gewoon 'nee' of 'niet doen', jongens en meisjes? Met 'als je niet luistert, dan gaan we naar huis', en dan ook daadwerkelijk gaan? Waarom moeten wij in discussie met onze een-, twee- of driejarigen? Ik kan je vertellen: ik kreeg vroeger vaak genoeg een 'nee' en als ik daar geen gehoor aan gaf, was het feest afgelopen. Heb ik er wat aan overgehouden? Geenszins. Behalve dat ik nu zonder moeite zelf mijn grenzen aangeef. En dat is alleen maar winst. Ook voor mijn zoon.
"Julius, liefje, blijf je nu dan van de kinderwagen af?" Julius gromde. "Hoor je wat mama zegt?" "Nee." Mama zuchtte, maar liep door.
Het was zondag, het was zonnig, en wat er gebeurde, eeuwig zonde.
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like ons op Facebook en volg ons op Twitter.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Toen m'n dochter aan zware medicatie zat en daardoor woedeaanvallen kreeg (helaas ook soms op openbare plaatsen) kun je als moeder weinig doen, behalve lief vragen en ze proberen te sussen. Je weet niet welke situatie schuilt achter het gedrag van een kind. En ja, ik heb van vreemden moeten horen dat ik ze beter zou moeten opvoeden en meteen ook dat ik die koekjes maar niet hoef te kopen en haar even op dieet laten gaan (ze was opgezwollen door de medicatie en vochtophoping). Oordeel dus niet over een momentopname. Ik vraag ook aan m'n andere kids eerst vriendelijk ergens mee op te houden, doen ze dit niet, dan volgen er consequenties. Ben ik daarom soft?
Ik zelf ben blij als ik even geen commentaar krijg. Ik heb vaak genoeg ogen die in mijn rug branden of een opmerking aangaande het gedrag van mijn zoon. Hij is autistisch en gedraagt zich dus anders dan gewenst in de ogen van de meesten. Dus als mijn zoon de hele winkel bij elkaar schreeuwt met zijn 6 jaar ben ik een slechte moeder en heb ik mijn kind niet opgevoed. Lieve moeders wat ik hier mee wil zeggen pas op met uw oordeel over een ander. Jij staat immers niet in die schoenen... je weet nooit hoe de vork in de steel zit. Ook in dit geval hebben we geen idee.... Laat dingen waar ze horen en stop met oordelen over een ander.
Reageer op dit artikel
reacties (6) Stuur een bedankje