Mijn tweede zwangerschap verliep voorspoedig. Ik was erg misselijk en extreem moe geweest in het eerste trimester, maar verder had ik weinig te klagen. Totdat we bij de twintig-wekenecho een slechte uitslag kregen…
In de eerste instantie leek alles goed met ons kleine meisje. Haar organen werden bekeken en gedubbelcheckt en alles zag er naar behoren uit. Totdat ze werd opgemeten. Haar buikje en haar hoofdje waren beiden wat aan de kleine kant. De echoscopiste zei nog: “Misschien is je termijn niet helemaal goed berekend, of misschien maakt het meisje binnenkort nog een groeispurt. Kan je volgende week terugkomen voor een extra meting?” Verder gaf ze ons een hand en feliciteerde ze ons met een - vooralsnog - gezonde dochter.
Veel te klein
De week daarna ging ik - als hypochonder - toch met lood in mijn schoenen terug voor een echo. Mijn angst bleek terecht: ons meisje was niet voldoende gegroeid. Haar achterstand in de groei was zelfs toegenomen. Ze had (voor de kenners) P4 voor haar buikje en P10 voor haar hoofdje. Dat houdt grofweg in dat ze bij de allerkleinste baby’s hoorde die er waren en dat is meestal geen goed nieuws. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis voor een extra echo. Vijf dagen later zouden we terecht kunnen.
Ik hoef niet te vertellen dat het de vijf langste dagen in mijn leven zouden worden. Ik heb veel gegoogeld (niet doen!) en gehuild. Ik was afwisselend enorm bang dat het mis zou zijn met ons poppetje, terwijl ik er op sommige momenten juist weer heel erg van overtuigd was dat alles goed zat.
Misselijk van de spanning zat ik een aantal dagen later met mijn klamme hand in die van mijn echtgenoot in de wachtruimte van het VU. Om - vrij snel daarna - in huilen uit te barsten op de tafel bij de gynaecoloog. Die ging meteen voortvarend te werk. Ze liep alsnog de orgaantjes van onze dochter na en trok de conclusie dat we inderdaad een meisje zouden krijgen. Toen ze haar buikje ging meten, was ze verbaasd: ze kon namelijk - zelfs na vier metingen - niets raars constateren. Onze dochter was vrij gemiddeld in de omvang van zowel haar buikje als haar hoofdje.
Er viel een last van mijn schouders. Onze kleine pop was gezond! Er was helemaal niets geks gevonden! Wat had ik gebaald van die vijf dagen spanning die ik erop had zitten!
De gynaecoloog verklaarde de plotselinge groei als volgt: 1. het kan zo zijn dat ons dochtertje opeens een groeispurt heeft gemaakt. Baby’s groeien namelijk niet per se rechtlijnig. Soms stagneert de groei een beetje, om vervolgens in een paar dagen een spurt te maken. Waarschijnlijk is dit gebeurd bij onze meid. Het kan 2. ook zo zijn geweest dat er een meetfout is gemaakt tijdens de termijnecho. Een millimeter verschil kan al een hoop uitmaken. Ook kan er 3. tijdens de echo na de twintig-wekenecho een meetfoutje gemaakt zijn. Het is tenslotte altijd mensenwerk. Of het is 4. een combinatie van alle opties geweest.
Grote baby
In ieder geval was alles goed met onze kleine meid en zo’n achttien weken later werd ons kerngezonde bonkje met een gewicht van bijna vier kilo geboren. Helemaal niets mis mee, dus. Een les voor mij om niet meteen in paniek te raken als er even iets niet gaat zoals verwacht, maar hopelijk ook een geruststelling voor moeders die dit lezen en zich zorgen maken over de groei van hun uk. Soms is er namelijk helemaal niets aan de hand en hoop houden helpt. Sterkte voor jullie en ik gun iedereen de uitkomst die ik uiteindelijk heb gehad.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik snap de reacties niet op dit artikel. De titel is idd wat verwarrend, maar ik denk dat dit gelukkig vaker voorkomt dan de verhalen waarbij het echt helemaal mis is. Als er bij je eigen kind iets ernstigs mis was op de 20 weken echo of je kindje zelfs is overleden is dat onbeschrijfelijk verdrietig, maar betekent dat dan dat over de kleinere zorgen niet verteld mag worden?
Ik had toch wat anders verwacht van dit artikel.. Wij kregen het nieuws dat ons zoontje schisis had op de 20-weken echo, dat is wat anders dan even 5 dagen in spanning te zitten omdat de groei wat achter loopt.. Laat staan voor de ouders die nog veel slechter nieuws te verwerken hebben aan die termijn
Ik begrijp dat dit even een stressvolle week is geweest maar als ik de titel lees verwacht ik wel echt een ander stuk. En dat zeg ik als moeder die ECHT en blijvend slecht nieuws kreeg tijdens de 20 wkm echo...
Ik dacht precies hetzelfde toen ik dit stuk las. Het moet inderdaad een heel erg stressvolle en angstige week zijn geweest en het is heel fijn voor deze mama dat er uiteindelijk gelukkig niks aan de hand was. Maar op basis van de titel had ik ook verwacht op blijvend slecht nieuws. Hier ook niet alleen een stressvolle periode, maar ook een stille geboorte door ernstige afwijkingen...
Reageer op dit artikel
reacties (6) Stuur een bedankje