Toen ik zwanger was schreef ik over mijn voorstelling van het hebben van een tweede kindje. Inmiddels is dit tweede kindje alweer 4 maanden oud (ook bij een tweede gaat de tijd veel te snel en worden baby’s veel te snel groot) en weet ik hoe het is met een tweede (voor nu).
Mijn ervaringen met een tweede zijn leuk en soms ook minder leuk.
Leuk:
Mijn zoon die roept ‘Ik mis mijn zusje zo!’ als hij haar een paar uurtjes niet heeft gezien. Ze krijgt dan ook hele voorzichtige kusjes en dikke knuffels van hem zodra hij haar ziet.
Samen met mijn zoon zijn zusje uit bed halen. Hij staat te springen en roepen van enthousiasme; ‘Mijn zusje, mijn lieve zusje.’ En zij krijgt een glimlach van oor tot oor zodra ze hem ziet.
Hij is sowieso apetrots op zijn zusje en ik smelt als hij haar heel trots aan anderen laat zien
Ze kunnen nu al samen spelen. Ze volgt alles wat hij doet. Dus laat hij speeltjes aan haar zien of geeft de rammelaar aan. Ze hadden al lol samen met het spelen van een soort kiekeboe toen ze een paar weken oud was. Hij wisselde telkens van zijkant en zij draaide dan haar hoofdje om hem weer te zien. Simpel, maar wat een lol.
Grote broer vindt het (soms) leuk om te helpen. Een luier verschonen is geen probleem (behalve met poep) en het flesje aangeven is zijn specialiteit. En de Paw Patrol inschakelen om haar van haar buikkrampjes af te helpen doet hij ook graag (Noodgeval, noodgeval; mijn zusje heeft pijn!’)
Het is super gezellig aan tafel met zijn vieren. Zusjelief moet altijd naast grote broer zitten. Tussen het eten door krijgt ze dan ook nog vaak knuffels en hij krijgt (schater)lachjes terug.
Er zitten nu twee kinderen op schoot om een boekje te lezen. Wat voel ik me dan rijk!
En wat super leuk is aan nog een keer een kind krijgen dat ik alles nog een keer kan doen en dat je weer een nieuw mensje hebt dat de wereld gaat ontdekken. Soms voelt het ook als de eerste keer voor mij, omdat ik zoveel al vergeten ben van de eerste. De eerste lach, de eerste keer iets vastpakken. Het gezellige gebrabbel.
Minder leuk
Natuurlijk is niet alles pais en vree. Er zijn ook minder leuke dingen /momenten;
Ze stemmen hun ‘problemen’ op elkaar af. Als ik de poepluier van de één aan het verschonen ben is de ander aan het huilen omdat hij/zij niet kan/wil slapen of struikelt over wat dan ook.
Mijn peuter die heel goed zichzelf kan vermaken wil ineens alle aandacht als ik net een fles aan het geven ben. En hij besluit daarbij luidruchtig te zeuren. Of hij heeft weer iets gesloopt wat mama moet repareren. En natuurlijk kan dat echt niet wachten.
Teksten als ‘Ze moet weg’, ‘Je mag niet voor haar zingen.’ ‘Ze mag niet daarmee spelen’, ‘Ze moet in de box/bed’ zegt grote broer heel onaardig als ik even niet met hem kan spelen en haar wat aandacht wil geven op het moment dat hij die aandacht wil.
Sommige nachten/avonden zijn ze om en om wakker. Vaak net als ik alleen ben en dan dus heen en weer pendel tussen de slaapkamers om ze weer in slaap te sussen en ook mijn eigen bed nog wel eens te kunnen zien.
Nu de peuter ziet dat de baby niks kan en mama dat dan doet kan hij ook ineens weinig meer zelf.
Als de peuter hard huilt schrikt de baby daarvan en moet dan ook hard huilen. Probeer maar eens twee kindjes tegelijk te troosten als ze je niet eens kunnen horen door het kabaal dat ze produceren.
Maar natuurlijk overtreffen de leuke dingen de minder leuke. Niet alleen in aantal maar ook in intensiteit van gevoel. In ieder geval is mijn angst dat ik niet net zoveel van een tweede kon houden volledig ongegrond gebleken. Wat een liefde heb ik nog te geven. Er is zelfs een extra dimensie bij, omdat ik ook dolverliefd ben op die twee schatjes samen. 1 plus 1 is 3 in dit geval.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Krista woont samen met Marco, zoon Kay (2015), dochter Minte (2019) en hond Chico in een huis aan de rand van het bos. Ze werkt als Senior adviseur Huisvesting bij een zorginstelling. In haar vrije tijd schrijft zij graag zo veel en divers mogelijk; zowel boeken, als korte verhalen en leuke stukjes over het moederschap, kijk maar op kristavanderhulst.nl. Dansen is ook een grote hobby van haar evenals zwemmen, lezen, series kijken en wandelen door het bos. Krista is verslaafd aan lipbalsem, chocola en knuffelen met haar kinderen.
Eigenlijk alles herkenbaar! Ook vooral het “eet eens even zelf.” “nee mama jij moet mij voeren, ik ben een kleine baaaaaaaby”. (En zo met meer ;)). En ook het heeeel veel liefde voor z’n zus, maar soms even niet. En de rest dus ook ;)
Eigenlijk alles herkenbaar! Ook vooral het “eet eens even zelf.” “nee mama jij moet mij voeren, ik ben een kleine baaaaaaaby”. (En zo met meer ;)). En ook het heeeel veel liefde voor z’n zus, maar soms even niet. En de rest dus ook ;)
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje