Een miskraam ondergaan is niet alleen een aanslag op je lichaam maar ook zeker op je brein. Je zelfvertrouwen, moederschap, blijdschap, zin in het leven, ze worden allemaal een beetje aangetast. Ondanks dat een proces als dit niet bij iedereen hetzelfde verloopt, is dit stuk wellicht herkenbaar voor veel vrouwen. Heftig en verdrietig maar met een duidelijke eindconclusie.
Ik bloed, het is niet veel, niet eens echt het benoemen waard maar ik weet het…
Ik lees elk artikel en elk topic op elk forum over de ervaringen van vrouwen met bloedverlies tijdens de zwangerschap. Zoveel zeggen dat het normaal is en nog eens zoveel experts zeggen dat het normaal is.
Ik weet ook wel dat het normaal is en niet direct iets hoeft te betekenen maar een onderbuikgevoel zegt hele andere dingen en zorgt ervoor dat ik niet meer rationeel kan denken als het hierom gaat.
Toch roep ik mezelf tot orde:
“Nee, stop! Je bent pas acht weken zwanger. Alles is ok! Vrouwen verliezen zo vaak bloed tijdens de zwangerschap.”
Ik ga naar mijn werk.
Elk onbewaakt moment dat zich voordoet benut ik om naar de wc te gaan en obsessief te vegen. Ik wil zo graag een krakend wit wc-papiertje zien. Als ik mijn ogen samenknijp is het rood er niet, mijn hart probeert mijn brein te overtuigen dat alles helemaal goed gaat komen.
“Waarom ben ik nog niet misselijk? Ik was meteen misselijk bij mijn eerste zwangerschap. Hmm, kan allemaal. Sommige vrouwen zijn niet meteen misselijk…”
Ik had altijd al bij de groep zwangeren willen horen die de misselijkheid ontsnapten tot dit moment. Nu wilde ik niets liever dan kotsmisselijk boven de pot hangen.
Ik heb lunchpauze en in plaats van een stapel boterhammen naarbinnen werken, vlucht ik naar een drogist in de buurt. Ik koop de goedkoopste zwangerschapstest, eentje die niet het hormoon HCG in mijn urine meet en vertel mezelf dat als deze test aangeeft dat ik zwanger ben, ik het ook echt nog steeds zal zijn!
Ik heb geen geduld om te wachten tot ik terug op kantoor ben dus gebruik het toilet dat toevallig in de winkel openbaar aanwezig is.
Meer bloed.
De goedkope zwangerschapstest geeft aan dat ik nog steeds zwanger ben. Ik ben overdonderd door gevoel van opluchting maar ook weer enthousiasme over de twee streepjes die opnieuw de test sieren. De twee streepjes waar ik zo hard voor hem moeten knokken. Het zwanger worden was dit keer namelijk hard werken. Ondanks de positieve test zegt alles in mij dat het toch de verkeerde kant op gaat.
En het was een opgave hoor, dat zwanger worden. Ik hield mijn ovulatie bij en haalde het sexy gedeelte uit de seks. Allemaal omdat ik maar een doel voor ogen had dat veel verder ging dan het krijgen van een orgasme.
“En na al die pijn en moeite krijg ik dit? Mijn lichaam kreeg het voor elkaar om het wonder van een nieuw leven te maken, en dat zelfde lichaam stoot dat wonder nu af?”
Het is ontzettend oneerlijk en ik merk dat ik boos word. Ik zie er zo tegenop om weer door dit alles heen te moeten gaan maar ik weet dat het onvermijdelijk is.
Ik begin iets meer bloed te verliezen. IETS is misschien gewoon een boel meer maar ik kan het niet meer objectief beoordelen en ik wil het al helemaal niet toegeven. Nu nog niet. Over het algemeen ben ik een sterke vrouw, maar nu voel ik me een meisje en ik voel me zo bedroefd. Niet goed genoeg, een mislukte vrouw.
“Een kind op de wereld zetten is iets dat mijn lichaam het best zou moeten kunnen van alles. Daar is het in principe voor gemaakt!” Ik haat het zelfmedelijden dat ik voel.
Mijn collega’s op werk waar ik een fijne band mee heb, voelen aan mij dat er iets niet in orde is. Ik vertel ze waar ik mee worstel en zij zeggen op hun beurt dat ik me niet te druk moet maken. Bloedverlies (een beetje) is heel normaal tijdens de zwangerschap. Ik zeg dat ze geen moeite hoeven doen me te overtuigen en dat het geen ‘big deal’ is, ik ben toch pas acht weken zwanger. Mijn hart schreeuwt het tegenovergestelde.
Na mijn werk rijd ik meteen door naar het ziekenhuis. Ik zit naast een oudere man die het volgende half uur enkel bloed zit op te hoesten in een zakdoek. Aan de rechterkant zit een vrouw die denkt dat ze haar pink gebroken heeft en er wordt een andere vrouw binnen gereden in een rolstoel die het uitschreeuwt van de pijn in haar buik.
“Moet ik hier wel zijn?”
Een man roept mijn naam en vraagt wat er aan de hand is. Ik vertel hem dat ik zwanger ben en bloed verlies. Hij vraagt hoe lang ik zwanger ben en ik antwoord ongeveer acht weken. De man trekt zijn wenkbrauwen op net hoog genoeg dat het me opvalt en net hoog genoeg om me kwaad te maken.
“Acht weken of acht maanden, zwanger is zwanger rotzak!”
Maar dat zeg ik niet. In paats daarvan vraag ik of ik gewoon maar naar huis moet gaan. Hij zegt dat het mijn keuze is. Ik bedenk dat ik niet het hele weekend in onzekerheid kan gaan zitten of ik nou moet vieren dat er een nieuw leven in mij groeit of gebroken zijn over het feit dat dat nieuwe leven wordt afgesproken door mijn eigen leven.
Dus ik blijf en binnen niet al te lange tijd lig ik op een ziekenhuisbed. Benen gekruist en handen tussen mijn benen strak ingestopt. Waarom is het hier zo koud? Ik tril als een rietje. Misschien doen ze dat expres zodat je aan iets anders kunt denken dan aan hoe erg het allemaal met je gesteld is...want dat is het, ik voel het aan alles en ik wil deze baby zo graag!!
Een verloskundige rijdt een echo-apparaat binnen en vraagt naar de symptomen waarom ik hier ben. Ik herhaal ze voor de derde keer en elke keer dat ik ze hardop uitspreek worden ze echter.
Hij doet een vaginale echo omdat het nog te vroeg is voor een echo vanaf de buitenkant. Het is ijskoud en ik herinner me weer dat ik dit zeer onprettig vond de eerste keer. Ik staar naar het scherm van het apparaat en zie niets. Maar dan zijn daar de keiharde woorden van de verloskundige:
“Daar ziet u een vruchtzak, maar hij is leeg. U ondergaat dus inderdaad een miskraam”.
Ik voel niets. Ik wil dit niet voelen dus ik schakel alles uit. Ik wil me geen mislukkeling voelen, geen mislukte vrouw. Mijn lichaam weet niet wat het doen moet dus ik BEN een mislukte vrouw. Deze gevoelens zijn irrationeel, dat weet ik, maar toch kan ik ze niet onderdrukken.
Onderweg naar de apotheek om pijnstillers te halen stuur ik mijn vriend een berichtje. Ik wacht niet op antwoord, ik spreek hem thuis wel als ik pijnstillers kan nemen om de pijn wat te verzachten. Die uiteraard nooit tegen de echte pijn gaan werken.
Eenmaal thuis zeg ik mijn viend dat ik er niet over wil praten. Hij dwingt me niet omdat hij weet dat ik niet graag praat over dingen als dit. Maar wat hij niet weet is dat ik stiekem hoop dat hij me wel dwingt.
Ik stap onder de douche omdat dit de enige plek in ons kleine appartement is waar hij me niet kan horen huilen.
“Stel je niet zo aan. Vrouwen maken dit aan de lopende band mee! Tijd om een grote meid te zijn.” spreek ik mezelf toe.
Ik huil weer. Wat wilde ik deze baby graag!
In bed kan ik alleen nog maar denken aan wanneer we er weer opnieuw voor kunnen gaan. Ik voel me meteen weer totaal geobsedeerd maar ik weet ook dat dit de enige manier is hoe ik met dit verlies kan omgaan. Ik neem de pil die ik van de arts kreeg om ‘de boel eruit te werken’ en ik kan alleen maar denken “fuck it, we gaan er weer voor!”
Wat ik nu weet
Ik zou willen dat ik destijds wist wat ik nu weet. Er was NIETS wat ik had kunnen doen. Vroege miskramen zijn er er nu eenmaal en niet te voorkomen. Niemand - althans, niemand die er toe doet voor mij - keek op mij neer omdat ik het niet voor elkaar kreeg wat mijn lichaam zou moeten doen. Ik zou willen dat ik er meer over gepraat had met mijn partner. Ik zou willen dat ik niet in stilte had hoeven lijden.
Het maakt geen ene moer uit of je een paar weken zwanger bent of twee maanden, een miskraam is een miskraam. Rouw is rouw. Nooit meer zal ik bang zijn om dit gewoon te laten zien!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Wat ontzettend herkenbaar😭 ik ben 8 maart ons kindje verloren met 13+1. We kwamen er met de termijn echo achter. Niemand weet wat dit inhoud, totdat je het zelf mee maakt😔😘
Helaas herkenbaar.. vandaag precies 6 weken zwanger en een miskraam gehad.. heb me ziek gemeld van werk, ben naar de zee gegaan en heb gewandeld, daarna heel lang onder de douche gestaan en tot slot afscheid genomen van ons lieve kindje.. mijn vriend heeft een kistje zelf gemaakt, daar had ik mijn zwangerschapsdagboekje in gedaan (hadden we allebei wat in geschreven), de zwangerschapstesten, een schelpje van het strand, een foto van mijn vriend en ik op het strand en het eerste kadootje van mijn ouders.. een kaartje ‘hoera je bent zwanger’ en een rompertje.. alles opgeborgen en kaarsjes aan gestoken en vooral heel erg veel gehuild, mezelf ook nog even de schuld gegeven omdat ik teveel stress gehad zou hebben. Aan de ene kant de gedachte waarom overkomt dit mij en aan de andere kant de gedachte natuurlijk overkomt mij dit weer.. geen zin om opnieuw te proberen en wil ook zsm weer zwanger zijn.. verloskunde niet eens gesproken, alleen de assistente, ‘vervelend voor u’ en dat was het.. afspraken geannuleerd, nooit een echo of iets gehad, geen uitleg, geen nacontrole, geen idee wat me te wachten staat of iets
De tranen prikken achter mijn ogen....Ik voel je pijn gewoon door me heen gaan. Ik heb zelf al 3 miskramen achter de rug... Vooral die laatste zin...of je nu een paar weken zwanger bent of 2 maanden :-(
Gisteren hebben wij het slechte nieuws gekregen bij de eerste echo dat ons baby'tje niet meer leeft. Ik was/ben vandaag 9 weken zwanger. Maar het hartje is gestopt op 8.1 weken.
Wat wilde ik deze baby ook zo graag.
Ik heb gisteren eerst uren aan een stuk gehuild, om daarna als een lege shell in mijn zetel te liggen.
Dinsdag moet ik naar het ziekenhuis om ons kindje uit te laten halen.
Op de verjaardag van mijn eerste.
En hoewel je weet dat dit kan gebeuren in de eerste 12 weken, blijft het zo moeilijk wanneer het gebeurt.
Ik heb ook meteen aan de gynaecoloog gevraagd wanneer we weer kunnen proberen voor een kindje na de curettage. Voor het eerst in mijn leven ging ik nu bewust voor een kindje (mijn vorige 2 waren ongepland maar wel gewenst) en dan loopt het mis.
Sterkte meid. Hoewel pril, blijft het een verlies en moet je jezelf tijd geven om te rouwen. Want uiteindelijk hielden we al van onze baby's.
Wat ontzettend verdrietig.... Heel erg veel sterkte.
Ik heb het ook meegemaakt dat het vruchtje rond de 8 weken was overleden... Pfft wat heb ik gejankt.... En nog soms. Het is zo'n leegte, zo'n verdriet.... Het verdriet mag er echt zijn. Geef het de ruimte. Het is echt niet niks
Reageer op dit artikel
reacties (10) Stuur een bedankje