Toen het allemaal begon.

Nu we bezig zijn met het plannen van de bruiloft merk ik toch wel dat we regelmatig terug kijken naar hoe we zijn begonnen samen.
A.s. woensdag hebben we een gesprek met de trouwambtenaar, bij ons vorige gesprek kregen we van de gemeente "huiswerk" mee, een formulier die we ingevuld moeten meenemen naar de trouwambtenaar. Dit zijn vragen om zoveel mogelijk informatie te verzamelen zodat zij een ceremonie in elkaar kan zetten die écht bij ons past uiteraard. En natuurlijk is een van de vragen hoe je elkaar hebt leren kennen en wat ons verhaal dus is.

Onze eerste ontmoeting is inmiddels alweer ruim 15 jaar geleden. We waren echt nog kinderen, ik was 11 en hij was 13. Mijn moeder was pas verhuisd naar Ermelo, hij kwam regelmatig bij de oude buurman van mijn moeder. De oude buurman van mijn moeder wilde ons aan elkaar voorstellen omdat hij dacht dat we elkaar wel aardig zouden vinden en het wel goed zouden kunnen vinden samen. Nou, leuk toch als je ergens nieuw bent. Niet wetende wat daar uiteindelijk uit voort zou komen. 
Een aantal jaar laten begonnen we elkaar toch wel leuk te vinden, zonder dit dus van elkaar te weten. En dat is best lastig iemand leuk vinden zonder te weten of het wel wederzijds was. We waren tenslotte gewoon nog heel jong en er zat 3 jaar tussen, ik was altijd bang dat hij mij te jong zou vinden. Inmiddels waren we heel goed bevriend en zaten dagelijks met elkaar te praten op MSN. Ja, MSN, goede oude tijd! hahah. Maar goed.. ik weet het nog goed.. april 2007, we zaten op een avond op MSN waarop hij ineens zei dat hij mij iets moet vertellen. Toen kwam er dus uit dat hij mij toch al eventjes erg leuk vond en dit niet eerder durfde te vertellen. Eigenlijk zonder na te denken floepte ik er meteen uit dat ik hem toch ook wel erg leuk vind. Op het moment dat ik dus wist dat het wederzijds was vanaf zijn kant durfde ik het wél te vertellen. Maar goed de avond daarna heb ik eigenlijk de stap genomen om hem via MSN 'verkering' te vragen. Maar in plaats van dat hij mijn vraag via MSN beantwoordde, belde hij mij dus op. Nu moeten jullie dit even lezen met de voorstelling dat ik door de verliefdheid echt zo'n "giechelend pubertje" was van 14 jaar .. ken je ze? Dan kunnen jullie het een beetje indenken. Ik durfde nog amper de telefoon op te nemen, kun je zien wat verliefdheid met een puber doet. Maar goed, zijn antwoord uit de telefoon was heel overduidelijk: ja, dat wilde hij heel erg. Nou.. sindsdien zijn we dus een setje. 😁
Als ik er aan terug denk moet ik er wel om lachen.. verkering vragen via MSN, en vooral dan het feit dat je vraagt om "verkering". Zo leuk, haha. 

Uiteraard komt het voor dat mensen niet verwachten dat een liefde blijvend is wanneer je op zo'n jonge leeftijd samen komt, tsja het is tenslotte toch "kinderliefde". Maar niets is minder waar, onze prille kinderliefde is uitgegroeid tot een ijzersterke relatie. De jongen waar ik altijd zo verliefd op was, de jongen die ik via MSN om "verkering" vroeg staat inmiddels al bijna 12,5 jaar aan mijn zijde. Inmiddels 2 kindjes rijker en over 5 weken zijn we dan eindelijk officieel man en vrouw. ❤👰🏼🤵🏼


Ik ben echt reuze benieuwd hoe de ambtenaar ons verhaal gaat verwerken tijdens onze ceremonie. Aangezien ik er soms best om kan lachen als ik erop terug kijk hoe ik als verliefd pubertje iemand verkering vroeg, hoop ik echt dat het een leuk momentje oplevert tijdens onze ceremonie. :)