Leed dat onbegrip en drama heet

Een keertje kort en krachtig proberen een blokje te schrijven.
Morgen bereiken we de magische 32 weken grens wat inhoud dat we in ons eigen vertrouwde ziekenhuis mogen bevallen.
Gaat het goed... nou ja dat niet echt. Mogen we klagen... nou ja dat ook niet echt.
Meneer zit nog in mijn buik... De diabetes doet (gelukkig) zijn werk en de kindjes komen gelukkig na een week vakantie terug van hun vader weer veilig thuis..

Hij is met de vorige echo van de p12 naar de p90 gegaan, maar het verschil vond de arts te groot dus aanstaande maandag gaan we opnieuw meten..

Wat een maandag wordt maandag zeg...

Eerst de groeiecho en dan weer de gyn en bespreken of we de weeënremmers handhaven (waarschijnlijk wel tot 34 weken ) en zal ik gelijk moeten biechten vandaag weer redelijk wat (oud) bloedverlies te hebben gehad. Het leidt elke keer tot opname met weinig tot geen gevolgen. De oorzaak blijft onbekend maar de kleine is erg beweeglijk en reageert uitstekend op mijn aanrakingen.

Vorige week woensdag werd de kleine meid ineens heel erg ziek en had hoge koorts. Ze is al weken aan het worstelen met de medicijnen voor haar ontlasting dus ik weet het daar maar aan. Eenmaal bij de dokter laten checken maar buikje ging goed. Bij verder kijken bleken beide buisjes eruit te zijn gekomen na 2 jaar en beide gelijk fors ontstoken (maand eerder zaten ze er nog in bij CB). Nu moest ze vrijdag dus mee met haar vader op vakantie en ze mocht absoluut niet zwemmen. Hij heeft 99% geen boodschap aan wat ik zeg of de arts puur om mij te zieken (ook als het is ten koste van de kinderen) en dus kan ik alleen maar hopen dat hij niet is gaan zwemmen om erger te voorkomen. Iemand ervaring met kindjes die buisjes hadden en ze verloren? Moet dit ook weer een trend gaan worden voordat ze er wat aan doen of zijn ze een tweede keer wat makkelijker?

Tja en toen de kleine man. Ook met hem gaan we maandag naar de huisarts. Het wordt duidelijk tijd voor een screening want mensen begrijpen hem dus absoluut niet. In vogelvlucht zijn leventje tot nu toe... 25+6 braken mijn vliezen met 37 weken een keizersnede. Met 2 maanden rs virus en 2 maanden gesedeerd aan de beademing gelegen waarbij ernstig kritiek. Duidelijk is wel dat hij een longbeschadiging heeft (mogelijk omkeerbare schade) waardoor hij snel met zn longen reageert als hij ziekjes is. Hij heeft snel erg hoge koorts (tot 41.2 aan toe).
Mijn vermoeden is dat hij ergens onderweg ook een hersenbeschadiging heeft opgelopen waardoor zijn benadering anders is dan bij andere kinderen. Sowieso kan je hem niet knuffelen of armen om hem heen slaan... dat mondt uit in paniek of woede. Je kan geen druk op hem zetten want wederom paniek of woede.
Hij heeft een afwijkende relatie met eten Door langdurig sv gebruik in de eerste maanden. Hij ontwikkeld geen echte honger, maar lekkere trek gelukkig wel. Hij heeft eten dus ook ontwikkeld als machtsmiddel. Nu is het ventje inmiddels 90 cm 22 maanden en 13.5 kg dus het interesseert me niet zo wat hij eet. De uitwerking hiervan is dat ie dus vaak prima mee eet omdat het voor mij geen issue is. Hij is (klinkt hard) 3x zonder eten naar bed gegaan nadat we het 3x aangeboden hadden. Daarna heeft hij eigenlijk altijd wel wat gegeten.
Maar zet druk op zijn eten en je krijgt een helse strijd die je noooooit gaat winnen. Zijn vader doet dat dus 2 dagen per 2 weken (en waarschijnlijk nu dus een week lang helaas). De ellende die ik vrijdagavond zal aantreffen zal niet te overzien zijn... Wat ik jullie nu al kan vertellen zijn onomschrijfbare driftbuien waarbij hij met zn eten gooit en met zijn hoofd tegen de muur aan slaat (zeer hard). Dit gaat me ongeveer 3 dagen kosten om zijn vertrouwen weer enigszins terug te krijgen. Meer malen gesprekken gehad met zijn vader maar die kan en wil het niet begrijpen dat zij zoon een andere benadering nodig heeft. Overigens verdenk ik zij vader ook van een autistische inslag... (mijn ouders hebben 3 autistische pleegkinderen en er zijn ernstige overeenkomsten).
Zijn aanpak is vol de strijd aangaan met zij zoon met als doel deze uiteraard te winnen. Beide zullen onherroepelijk als verliezer uit de strijd komen.
Wanneer je zoonlief straft werkt dit NOOIT.
Hij echter straft hem zeer frequent en zet hem dan vaak op de mat. Zijn vader is inmiddels volledig overtuigd van het nut van deze straf.
Ik heb hem uitgelegd dat de straf echt niet werkt.
Hij zegt dan... ik straf hem... zet hem 2 minuten op de mat (hij kan zo lang niet eens stilzitten) en als ik hem dan haal.. dan zegt ie gelijk sorry.
Dus ik heb hem uit proberen te leggen dat het enige wat hij geleerd heeft is dat als hij apart zit hij sorry moet zeggen om 'vrij' te komen. Ergens erkent zn vader dat want hij doet direct hetgeen waarmee hij bezig was.
Vader voelt zich vaak uitgelachen waardoor zoonlief vaak gestraft wordt om het feit dat hij hem uitlacht.
Het probleem is alleen... Wanneer de kleine man zich niet begrepen voelt gaat hij lachen...
Zo dus ook vorige week :-( :-(
Hij was bij zijn nieuwe schoonouders en die hadden een metalen vogeltje op de piano staan. Ruben wilde deze hebben en heeft hem dan ook tot 3x toe van de piano gepakt. 3x werd de vogel lachend terug gezet Door een volwassene. Immers het was wel grappig dat ie zo standvastig aan het klimmen was voor die vogel. De kleine man werd gefrustreerd want hij begreep niet dat hij er niet mee mocht spelen (geen alternatief aangeboden gekregen en er werd ook nog gelachen). Dus bij poging 4 keek hij zijn vader lachend aan en ging ervoor...
Wat er toen is gebeurd moge mij een raadsel zijn maar feit is dat ik die avond en nacht gigantische problemen heb gehad.
Zn vader zegt een timeout... ik zeg veel erger.

Het ventje kwam paniekerig thuis en wilde niet eten (normaal doet hij dat wel na een los dagbezoekje). Hij wilde alleen mama en claimde mij gigantisch. Ik moest hem oppakken.. bij me houden en veel met hem praten... iets wat absoluut niet kan bij hem! Tijdens de nacht raakte hij echt in een soort psychose van ruin 2.5 uur.... Hij heeft liggen schreeuwen, krijsen en huilen en ik kon echt helemaal niet doordringen. Hij werd benauwder en benauwder en ging steeds meer over de rooie.
Zijn zus, die daar het hele voorval moet hebben gezien, kwam ook verschrikkelijk slecht terug. Ze was al 4 maanden dag en nacht zindelijk en was ineens volledig incontinent. Liet overal alles lopen en was ook heel erg claimend. Zij heeft in elk geval het incident omschreven maar de straf niet. Daar wil ze niet over praten.
Vader geconfronteerd en ontkende eerst dat er iets wat gebeurd maar toen ik de situatie naverteld gaf hij niet meer toe dan wat ik exact van mijn net 3 jaar oude dochter had vernomen. Hij moest wel straf want hij werd uitgelachen... later zei hij alleen een timeout te hebben gegeven maar dat is ongeloofwaardig aldaar mijn dochter zegt dat hij daar heel erg vaak moet zitten...
Gezichtsverlies.. Daar werk je voor in het blauw bij de overheid zeg maar... dat kan je niet over je kant laten gaan... zeker niet Door een 1.5 jaar oud kind en zeker niet binnen de baan waarin je werkt.

Ik ben benieuwd wat ik vrijdag aan ga treffen... duimen jullie mee...

Ik ga weer verder met mn bed bank en ba drukt. ..
Fijne harde buiken nu inmiddels ondanks de weeënremmers...