Moederschap en oordelen

Vandaag heb ik besloten om een blog te schrijven. Ik ben een moeder van drie kinderen en ik ervaar het werkelijk als de grootste uitdaging in het leven en de belangrijkste taak die ik ooit zal dragen. Nu mag ik hopen dat ik het onderweg niet verpest.
Maar ik erken ook dat ik niet perfect ben en dat ik fouten zal maken onderweg. Soms zal ik uitvallen naar mijn kinderen of iets zeggen waar ik achteraf spijt van heb. Van alle kanten zal je als moeder kritiek te verduren krijgen over hoe je het moederschap invult. Je vertroetelt teveel, wel/niet in eigen bedje slapen, fulltime of parttime werken, naar opvang laten gaan of niet?... noem maar op. Het belangrijkste is, en dat probeer ik mijzelf voor ogen te houden, dat ik en mijn man onze best doen net als heel veel andere ouders.
Het leven loopt met ons weg. Tijd voor vrienden? Bijna niet. Quality time voor elkaar als partners met 3 kleine kinderen? Zeer zeldzaam! Onze intieme momenten vinden vaak plaats als de kinderen slapen, even bij oma zijn of als we kans zien om ze even achter te tv te plaatsen en rustig te houden met wat lekkers. Ja, ik koop mijn kinderen om met lekkers! En als ze slapen mogen we hopen dat er niet eentje wakker wordt. Als ze achter de tv zitten mogen we hopen dat er niet ineens op de deur geklopt wordt.
Vaak voel ik mij ongeorganiseerd en lijken andere moeders het allemaal zo goed op een rijtje te hebben. Ze zijn altijd zo goed voorbereid en het lijkt bij hen gewoon op rolletjes te gaan. Ik daarentegen heb er altijd moeite mee om ergens op tijd te komen met de kinderen. Er is altijd wel iets. Sta ik op het punt om te vertrekken en dan moet de een poepen of heeft de ander de kleren vies gemaakt en moet opnieuw omgekleed worden. Om maar niet te spreken over de driftbuien die zich op de meest onhandige momenten voordoen.
Daarom vraag ik mij elke dag af: Ben ik wel een goede moeder? Doe ik het wel goed? Wat is de juiste manier? Als antwoord vertel ik mijzelf dat ik niet beter dan mijn best kan doen en dat er geen ‘juiste’ manier is om invulling te geven aan het moederschap. Je moet vooral je eigen gevoel volgen, want wat voor jou werkt is onwerkbaar voor een ander.
Dat antwoord stelt mij dan weer gerust totdat ik weer geconfronteerd wordt met een driftbui van mijn dochter of als mijn zoon weer eens Oost-Indisch doof is en ik mijzelf voor de zoveelste keer moet herhalen en ik mijn handen voel jeuken van frustratie. Maar we gaan door en ik hou mijzelf voor dat dit fases zijn...
Kortom, het ouderschap is een uitdaging om maar niet te spreken over de enorme vermoeidheid die erbij komt kijken. Ik werk fulltime (redenen even achterwege gelaten) en het is een ware uitdaging om dit te combineren met kinderen en het huishouden. Dit alles bij elkaar genomen maakt mij erg gelukkig en ik voel mij gezegend met mijn gezinnetje. Want als ik die blije koppies zie als ze plezier hebben (tussen de broer/zus ruzies door) en ze zie en hoor lachen, dan smelt ik.
Als moeder vind ik het daarom fijn om een forum te hebben waar je vragen neer kunt leggen en waar je je zorgen en gevoelens kunt delen. Wat mij erg teleur stelt is dat er dames reageren op forum-vragen en blogs op een wijze die ik compleet ongepast vindt. Het oordelende karakter van de opmerkingen met de bedoeling om henzelf een gevoel van superioriteit te geven vind ik soms misselijkmakend.
Ik zie tenenkrommende reacties voorbij komen waarin andere moeders voor slechte moeders uitgemaakt worden. Waar haalt men het lef vandaan? Je kent die persoon niet en denkt op basis van een forum-vraag of blog te weten hoe het leven van die persoon eruit ziet en of die persoon geschikt is als ouder of niet. Dan komen de standaard discussies over fulltime en parttime werken. Zelf vind ik de discussie onnozel en outdated. Vrouwen (waaronder mijn moeder) hebben in het verleden zo hard gevochten voor het feminisme zodat ‘wij’ vrouwen de kans hebben om te werken, carrieres op te bouwen en tegelijkertijd gezinnen te hebben. Blijkbaar zijn we weer 3 stappen terug gegaan in deze ontwikkeling. Of wellicht is er niks veranderd ten opzichte van 30 jaar geleden? Ik woon inmiddels enige tijd in het buitenland en hier is het de norm voor vrouwen om fulltime te werken en is het pas sinds kort wettelijk mogelijk gemaakt om parttime te werken. Dan word ik ermee geconfronteerd hoe percepties van wat als ‘normaal’ beschouwd wordt uiteen kunnen liggen.
Als moeder dacht ik veilig te zijn in zo een forum, maar in plaats daarvan zie ik oordeel naar oordeel voorbij komen zonder enig benul van hoe een ander erdoor gekwetst kan worden of kan gaan twijfelen over hun kwaliteiten als moeder. Dit forum is bedoeld om elkaar te steunen en niet om elkaar onderuit te halen om jezelf beter te laten voelen als moeder en partner.
Gelukkig zitten er ook dames tussen die wel bemoedigende woorden kunnen uitspreken zonder een ander te (ver)oordelen en anderen van adviezen dienen zonder te vinden dat die manier ‘DE’ manier is.
Het zou fijn zijn als iedereen gerespecteerd zou worden. Nu denk ik drie keer na voordat ik een vraag stel of een reactie geef, want die oordelende reacties kan ik missen als kiespijn. Mogelijk zullen er negatieve reacties binnen komen op deze blog. Maar ik kon mij niet meer stil houden. Zo ben ik niet en ik wil niet langer op mijn lip bijten als ik weer een nare opmerking voorbij zie komen. Ik zal de negativiteit proberen uit te sluiten en alleen de positiviteit toelaten....