Wat doen als je man het gezinsleven niet trekt..

Heel herkenbaar wij hebben 3 kinderen. Mn man was een leuke partner maar helaas geen leuke vader. Hij heeft soms hele kleine momentjes. Maar geeft ze eigenlijk nooit aandacht. Ze moeten doen wat hij wil. En hij heeft constant ruzie met de oudste ( die heeft autisme). Ik vroeg laats of hij een keer met de kinderen naar de speeltuin wilt gaan. Die zit bij ons voor de deur. Met een diepe zucht en gemopper ging hij. En binnen 5 min stonden ze weer binnen. Heb het er regelmatig met hem over gehad dan doet die weer heel eventjes zn best. En daarna is het weer hetzelfde liedje. Het rare is met andere kinderen kan hij wel leuk doen. De kinderen lopen enorm op hun tenen als er een beker om gaat. Begint hij te tieren als een gek. Ik hoor hem vaak zeggen. Oh wat hadden we het goed gehad zonder kinderen of kutkinderen etc. Als ik dan zeg dat hij kan weg gaan als hij hier niet wilt zijn. Is het nee ik heb voor kinderen gekozen en hou van ze. Met de jongste (3 jr) heeft hij nog nooit een spelletje gespeeld of iets.

Depressief of burn out denk ik niet aan hij doet graag leuke dingen voor zichzelf een middag gamen, winkelen etc. Dan wilt hij ook geen last hebben van de kinderen. Hij vraagt constant of de kinderen niet naar mn ouders kunnen. En ik zit er nu ook doorheen. Ik heb zoveel geprobeert ik doe de opvoeding volledig zelf van de kinderen leg ze alle 3 elke avond in bed. Een enkele keer als er 1 smeekt of papa een keer mee wilt doet hij het. Maar ik had het leuker gevonden als hij het eens uit zichzelf zou doen. Ookal heeft hij veel momenten voor zichzelf en ik helemaal niet het is nog niet genoeg. Hij vergelijkt onze kinderen constant met andere waren ze ook maar zo rustig etc. En waarom hebben wij nou zulke kinderen. Ik kan er tegen in gaan maar dan is er weer ruzie dus negeer zijn gedrag nu. Iedereen heeft wel eens een chagrijnige bui maar hier zijn ze dolblij als vader een keer positief is.

Ik las laatst dat mannen ook een postnatale depressie kunnen krijgen. Ik zou daarom bij de huisarts aan de bel trekken om burn-out of depressie aan te kaarten en wie weet ook wel uit te sluiten.

Poeh, jullie zitten nu ook echt in een zware periode. Ik kan me voorstellen dat je man zich moe en (over)belast voelt. En jij ook!

Ik merk aan mijn man dat hij oplaadt van regelmatig even afstand nemen van gezin, hond en klushuis. Hij slaapt af en toe (3x per maand ongeveer) een nacht in de stad waar hij werkt. Dan kan hij die nacht ongestoord slapen, ‘s avonds en ‘s morgens in zijn eentje eten en twee lange productieve werkdagen maken. Als hij thuiskomt, heeft hij weer zin in ‘thuis’.

In jullie situatie is het waarschijnlijk wel belangrijk dat jij die avonden/ochtenden hulp krijgt. Anders wordt het voor jou wel erg pittig.

Verder proberen we af en toe ‘s avonds als onze dreumes slaapt samen te eten. Zonder telefoon, eten laten bestellen of 1 van ons kookt wat uitgebreider. Toen ons jochie nog een baby was deden we dit precies tussen 2 avondvoedingen in.

Ik weet natuurlijk niet of dit jouw man zal helpen. Misschien heeft hij het emotioneel ook moeilijk omdat jullie baby veel zorg nodig heeft (en hij zich misschien zorgen maakt over de toekomst). Dan is even een nachtje alleen weg en af en toe met z’n 2en eten misschien niet voldoende.

Goed dat jullie nu ondersteuning van een psycholoog krijgen!

Wat ik doe als mijn vrouw er doorheen zit ( stress op werk, huilbaby’s, de jongste had hartproblemen, borstkanker, er is altijd wel iets dat voor spanningen zorgt 😊) is zelf met de kinderen weggaan. Ze reageert zich dan ook enorm op mij, de kinderen en de huisdieren af. De eerste keer keek ze me vreemd aan dat ik een huisje had geboekt voor mij en de meiden, ondertussen vindt ze het best lekker. Ik boek iets in de buurt en vaak komt ze dan dagelijks langs maar slechts één of twee uurtjes. Ondanks de drukte van de meiden kom ik zo toch tot rust, ik heb haar negatieve energie niet meer om me heen en dat doet wonderen voor mijn humeur ( en dat van de meiden). Zij even het huis voor haar alleen en de meiden hebben vakantie. Maar ik heb er maar twee en ze hebben geen ernstige medische problemen.

Wat ik doe als mijn vrouw er doorheen zit ( stress op werk, huilbaby’s, de jongste had hartproblemen, borstkanker, er is altijd wel iets dat voor spanningen zorgt 😊) is zelf met de kinderen weggaan. Ze reageert zich dan ook enorm op mij, de kinderen en de huisdieren af. De eerste keer keek ze me vreemd aan dat ik een huisje had geboekt voor mij en de meiden, ondertussen vindt ze het best lekker. Ik boek iets in de buurt en vaak komt ze dan dagelijks langs maar slechts één of twee uurtjes. Ondanks de drukte van de meiden kom ik zo toch tot rust, ik heb haar negatieve energie niet meer om me heen en dat doet wonderen voor mijn humeur ( en dat van de meiden). Zij even het huis voor haar alleen en de meiden hebben vakantie. Maar ik heb er maar twee en ze hebben geen ernstige medische problemen. Daarnaast is het geen vervanging van goed met elkaar praten maar het kan wel even de cirkel doorbreken

Oh dear. Een pup is net een baby. En hebben beide enorm veel zorg nodig. Dan je andere 2 kinderen nog. Je zelf met ontzwangeren. En je man. Heeft ook nog een eigen ik. Jij trouwens ook!

Ik zou zorgen dat er zoveel mogelijk hooi van de vork is. De basis de basis wordt. En momenten die jullie kunnen ontspannen hard ontspannen. Welke vorm van ontspanning het ook is.

Klinkt als burnout. Gewoon helemaal opgebrand. Hopelijk kunnen jullie hulp in schakelen. Veel sterkte ,!

Heftig zeg.. heeft hij geen burn-out? Mannen kroppen vaker dingen op dan mannen en vrouwen luchten sneller op omdat ze huilen. Heel erg heftig, hou hoop dat alles goedkomt

Jullie zitten in een hele heftige situate, meid. Vergeet dat niet. Het is niet niks om een zorgintensief kindje te hebben. Daarnaast was dit ook waar jullie je niet op konden voorbereiden.

Het eerste waar ik dus aan dacht was: dat je man aan het rouwen is en dat dit zijn gedrag mogelijk verklaart. Rouw gaat niet alleen over daadwerkelijk verlies, maar kan ook gaan over verlies van de droom van bijv een ‘gezond en happy gezin’. Zou dit kunnen? Mogelijk vlucht hij nu voor z’n gevoelens, gedachten en angsten. Een ieder gaat met een dergelijke situatie anders om en dan moet je elkaar echt niet kwijt zien te raken.

Creeer tijd samen om te praten! Een nachtje weg hoeft niet direct. Misschien een avondje samen ergens eten in een rustig tentje, zodat je wel ‘moet’ praten.

Heb je al eens aan je man gevraagd wat hij nodig heeft? Praat samen en creëer je momenten samen. Ik lees dat je met spontane uitjes vaak in de knoop zit met de voeding. Je geeft bv, dus dan kun je toch overal voeden? Ik lees dat jullie dochter een half uur rechtop moet. Mooie tijd voor het gezin om even te zitten en wat te drinken als jullie buiten zijn. Verder lees ik dat je niet op tijd naar bed kunt. Je kunt toch na de bedtijd van de andere kinderen met jullie dochter in bed gaan liggen? Juist lekker met je man erbij. Allemaal huid-op-huid. Het is ook fijn om met je naakte huid tegen je man aan te zitten/liggen. Samen even wat drinken op bed. Je man kan dan vervolgens beneden even opruimen en jij kunt boven voor je dochter zorgen en wat slaap pakken (of andersom). Probeer ook man en vrouw te zijn. Is er bijvoorbeeld een moment om samen te douchen? Dat hoeft niet op seks uit te draaien, maar samen knuffelen zonder kinderen om je heen is ook heel fijn.

Klinkt misschien wat lomp maar is een pup nu wel een goed idee? Zo’n beestje vraagt ook aandacht en toen onze hond nog een pup was vond ik het ook erg zwaar, 4x wandelen, het trainen, de ongelukjes in huis, de pubertijd….

Misschien is het een idee om het hondje voor nu bij iemand anders onder te brengen en als het allemaal weer een beetje wil weer kijken of het gaat.

Verder heb ik als tips nog: als het financieel kan, kijk of je iemand in de huishouding kunt krijgen.

Kunnen de kinderen een dag extra naar de opvang/bos?

En op tijd naar bed. Telefoon uit om 20.00 (oeps, doe ik nu ook niet, is vreselijk moeilijk maar scheelt uren slaap!)

Vraag hulp om je heen om even een Paar uurtjes op te passen zodat jullie samen kunnen zijn even tijd voor jullie 2

want jullie moeten een team worden ga desnoods ergens iets drinken , wandelen etc eigenlijk maak het niet uit wat maar doe iets trek aan die bel jij kan het niet alleen doen en van op je tenen lopen stort ook jij anders in

Probeer samen naar oplossingen te zoeken ookal is dat nu heel moeilijk

Oeff wat een moeilijke situatie voor jullie. Kijk uit dat je er zelf niet aan onder door gaat. Dat hij het even niet aan kan en op moet laden dat kan. Wat je niet hoeft te accepteren is dat hij dit op jullie en de pup af gaat reageren!

Mijn man heeft ook wel een periode gehad dat hij niet lekker in zijn vel zat en een tijdje met rust gelaten wilde worden. Dit vond ik heel moeilijk, maar blijkbaar had hij dit echt even nodig om op te laden en te herpakken.

Ik hoop dat jullie goede hulp gaan krijgen! Sterkte met alles.

Jullie zitten echt in een heel moeilijke situatie. Hij leeft natuurlijk ook in deze nachtmerrie. Mijn man zou waarschijnlijk ook strontchagrijnig worden, die kan ook helemaal niet niet over zijn gevoel praten.

Blijf vooral opletten wat je zelf nodig hebt.

Misschien kan je beroep doen op familie of vriendinnen om jou eens te ontzien, en op familie of vrienden om hem eens mee te nemen voor (ik zeg maar wat) een dag, mannen onder elkaar, in de natuur. Hopen dat hij even oplaadt. (jij weet beter wat m goed doet). Lichaamsbeweging wil ook goed helpen, dat kan er onder alle stress misschien bij inschieten? (ik ken natuurlijk jullie situatie niet, maar dat zijn dingen die ik misschien onder deze situatie zou doen).

Heel veel sterkte!