Al maanden is het ellende en houd ik me sterk. Heb de psy in het ziekenhuis vanwege onze NICU start. Heb een kindertolk en een coach omdat ik mezelf staande moet houden. Maar wat als ik het niet meer trek.. Ik kan gewoon niet meer in oplossingen denken op de heftige momenten. En heb steeds meer het gevoel te falen als mama voor alle drie mn kindjes. Gisteren thuisgekomen na gelukkig maar een opname van een nachtje. De middelste is contant overstuur en roept mama mama mama. De oudste heeft mn hulp nodig en aandacht want heeft een studiedag en de baby is gewoon niet te handelen. Ze is niet fit en weigert te slapen in der bedje. Na een krijspartij van 45 min valt ze nu toch weer aan de borst in slaap en moet mn kleuter het beneden zelf uitzoeken. Wegleggen binnen 10 min gaat altijd fout. Conclusie mn hoofd zegt dat ik faal in de aandacht voor alledrie. Tranen stromen. De spanning is te hoog. Lieve kleine meid wordt alsjeblieft niet zieker dan je was want donderdag is de grote operatie en hem moeten verplaatsen kunnen we emotioneel niet aan thuis 🙏🏻 Moest het even kwijt sorry
reacties (21)