Baby heeft promotie gemaakt!

Onze dochter is gepromoveerd.  
 
Zo schreef ik eerder over onze huilbaby, die van geboorte tot 7 maanden oud gemiddeld 12 tot 20 uur per dag huilde.  
En daarna, na een korte adempauze, steevast verder ging met huilen.  
 
En zo schrijf ik nu over onze drama dreumes. Want onze dochter is gepromoveerd, geëvolueerd van huilbaby naar drama dreumes. Maar gelukkig wordt dit een best positieve blog. Want het gaat beter! Ze is nu bijna 14 maanden oud en slaapt in haar eigen bedje, soms de hele nacht door! Vaak ook niet, maar dat hoort er natuurlijk bij als je kinderen hebt. Wel huilt ze nog veel. Om van alles en nog wat, eigenlijk, maar vooral als ze overprikkeld is. En dat is bij haar nou eenmaal snel. De kinderarts heeft al lang geleden aangegeven dat het lijkt op hoog sensitiviteit, maar dat het ook weg kan trekken naarmate ze ouder wordt. Dat lijkt in ieder geval nog niet zo te zijn. Ze vindt veel dingen niet leuk en is snel moe, angstig en verdrietig. Helaas heeft dit grotendeels te maken met onze woonsituatie. Onze buren vinden het namelijk tof om de hele dag carnavalsmuziek te draaien op volume 9000. Praten is helaas niet mogelijk en zowel de gemeente handhaving en politie laten ons keihard in de steek op dit vlak. Dus gaan we zo snel mogelijk verhuizen.  
 
Vanwege de slaapsituatie gaat het met ons allen in ieder geval een stuk beter. Waar we voorheen in shifts door het gehuil heen probeerde te slapen terwijl de ander ons kind probeerde te helpen, kunnen we nu redelijk goed slapen. We hebben op aanraden van het consultatiebureau de methode Estivill ingezet. En dat hadden we echt eerder moeten doen. Je maakt de situatie zoals je die wilt en richt alles in hierop. Zo verhuisde onze dochter per 1 januari naar haar eigen kamertje, kreeg ze haar knuffel en speen bij het slapen gaan, na het lezen van een boekje en wat knuffels met papa en/of mama. We legde haar op bed (voor het eerst zonder slaapwikkel) en zeiden een soort mantra dat je moet opstellen. Een zin die je elke keer herhaalt. En dan gaat ze huilen. Je komt dan op precieze tijden terug. Na 1 minuut huilen. Dan na 3 minuten. Dan na 5 minuten. Etc. Wij hebben het gestopt bij 5 minuten max. Langer kon en wilde ik haar niet alleen laten. Je gaat naar binnen, herhaalt de zin en zegt weer welterusten. Ze weet dat je er bent.  
 
Ik heb zo lang getwijfeld of ik dit wel een ok methode vond (ik snap het als mensen dat echt niet willen en kunnen). Maar persoonlijk ben ik boos dat ik het niet eerder heb gedaan. Onze dochter heeft zoveel last gehad van het niet kunnen slapen ‘s nachts. Altijd maar moe en aan het krijsen. De eerste nacht duurde het 1,5 uur voordat ze sliep. De tweede nacht 3 kwartier. En de derde nacht sliep ze na 10 minuten. En nu kan ze dus gewoon zelf slapen. In plaats van een uurtje wakker zijn max, kan ze nu 3-4 uur wakker blijven! En speelt ze ook wel eens gewoon, blij.  
 
Na een lang jaar merk ik dat ik eindelijk wat plezier voel om moeder te zijn van deze dramadreumes 😊