Bevallingsverhaal (eindelijk)

Ayden is inmiddels alweer ruim zes maanden en nu pas neem ik de tijd om mijn bevallingsverhaal hier te delen... Shame on me maar beter laat dan nooit :).

Op 22 mei was ik uitgerekend en had ik 's ochtends een afspraak bij de verloskundige. Omdat mijn moeder toevallig vrij was, ging ze mee. Ik verwachtte er niet veel van, voelde nog niks daarbinnen en voelde me prima. 
Na het controleren van het hartje en mijn bloeddruk vertelde de verloskundige dat ik maar even langs het ziekenhuis moest omdat ze mijn bloeddruk aan de hoge kant vond... Ik hoefde me nog geen zorgen te maken maar moest even aan de CTG. 

Nu heb ik nooit wat en ik schrok dus toch wel een beetje. Mijn man gebeld en die ging mee naar het ziekenhuis. Na bloedprikken en een half uur aan de CTG een gesprek met de gyneacoloog en die vertelde me dat ze me wilden gaan inleiden. Pfoe, dat kwam even dichtbij zeg! Gelukkig niet direct maar drie dagen later kon ik bellen 's ochtends vroeg. Er was niets aan de hand maar ze waren bang voor eventueel zwangerschapsvergiftiging en aangezien ik toch al over tijd was vonden ze dat het kon. En stiekem vond ik het zelf ook wel prettig om te weten wanneer het ging gebeuren. 

Na drie dagen aftellen belde ik na een wonderbaarlijke goede nachtrust 's ochtends naar het ziekenhuis of er plek was. Ik mocht gelijk komen. Om 08.00 uur waren we op de verloskamers, waar ik werd gecontroleerd: nog geen ontsluiting, niks... Dus brachten ze een ballonnetje in om de baarmoedermond te openen. Ze gaven me aan dat het nog wel een dag of twee kon duren voor het op gang kwam... Nou lekker dan!

Om 15.00 uur kwamen ze controleren en tot mijn verbazing had ik, zonder ook maar een krampje gevoeld te hebben, al 4 cm ontsluiting! Het ballonnetje werd verwijderd en ik kreeg een infuus met weeënopwekkers. Die deden nog weinig tot rond 18.30 uur, toen voelde ik de eerste weeën en die kon ik prima opvangen. De weeën kwamen tot een uur of 21.00 uur om de 15 minuten maar vanaf 21.30 uur kreeg ik ineens een weeënstorm. Ik heb toen om pijnstilling gevraagd en kreeg dat via het infuus. 

Rond 23.30 uur hield ik het niet meer en de pijnstillers deden hun werk niet meer. 'niet zo gek' zij de gyneacoloog want ik zat inmiddels op 10 cm ontsluiting en kreeg ontzettende persdrang. Na slechts 3 x persen werd onze zoon Ayden Dastan Lucas om 00.10 uur op 27 mei 2013 geboren.

Wat was ik trots.... En ook ontzettend verbaasd.. Ik had niet van mezelf gedacht dat ik zo rustig kon blijven. Zelfs de gyneacoloog vond dat ik zo rustig bleef en zo goed haar instructies opvolgde. Ze zei dat ik daardoor niet was ingescheurd of ingeknipt (want ze hadden de verdoving voor het knippen al gezet). 

Wat bevalling betreft zou ik zo weer een tweede doen, het viel me alles mee.