Pasgeboren baby en moeder met autisme.

Gefeliciteerd!

Als moeder ga je het geweldig vind, geweldig doen, mooie momenten. maar mijn ervaring is ook dat je gaat falen, dingen verkeerd gaat doen en het zwaar vind. Het hoort er echt bij! Je vrijheid opgeven dat je doe je inderdaad. Je leeft nu om/ voor iemand anders. Dus ja dat is vrij heftig. Hier moest ik daar na elke baby weer aan wennen. Maar dat komt echt goed! Wat mijn ervaring ook is, voel je niet schuldig over je gedachtes en gevoelens. Je kan er niets aan veranderen. Je kan je gevoel niet zomaar veranderen. Accepteer het. het is niet erg dat je baalt dat je vrijheid weg is. etc. Als die gevoelens mogen er zijn. toen ik zelf dat schuld gevoel kon loslaten ging het zo veel beter.

Het komt goed echt! Een newborn is een achtbaan maar het wordt beter. Wees vooral lief voor jezelf. je bent goed zoals je bent

Gefeliciteerd met jullie zoontje! Wat ik vooral lees is dat je hulp nodig hebt om alle dingen een plekje te geven: de bevalling, de verzorging, je veranderde levensstijl, je gevoelens en de nieuw te vinden routine.

Niet te lang door laten sudderen, dan kan je dat schuldgevoel gewoon weer naast je neerlegen en leven in het hier en nu.

Nog los van je autisme: je bent pas 2 weken moeder, je hebt een keizersnede gehad en een hele nare ervaring in het ziekenhuis meegemaakt. Dat moet je nog verwerken, terwijl je te maken hebt met slaaptekort, een herstellend lichaam, hormonen die alle kanten op vliegen, onzekerheden mbt je kind, etc. Dat is echt veel op je bord nu, en het is helemaal niet gek dat het je aanvliegt, dat je niet weet hoe je je moet voelen en hoe je dit allemaal ooit moet gaan doen.

Ik had geen klagen: prima bevallingen, vrijwel geen herstel, makkelijke babies, vrij snel ritme... maar geloof me, ik wist de eerste weken van voren niet dat ik van achteren leefde, welke dag het was, of ik ook alweer gegeten had en wanneer ik in godsnaam een keer kon douchen. Het wordt echt beter. Er komt langzaam routine in, je dagen krijgen weer meer structuur en je gaat wennen aan je nieuwe rol. Dat dat bij jou door je autisme wellicht moeilijker gaat, is logisch en niks om je voor te schamen.

It takes a village to raise a child, dat gezegde bestaat niet voor niets. Elke ouder heeft wel eens hulp nodig. Van hulp in huis of oppas tot opvoed advies en van psycholoog tot slaapcoach. En dat is absoluut geen falen. Waarom zou je met de geboorte ineens *poef* alles maar moeten weten en kunnen? Dat heeft echt niemand hoor. Iedereen doet maar wat, doet z'n best, en trekt aan de bel als iets niet lekker loopt. Het is juist sterk om hulp vragen als je vastloopt. Want wie heeft er iets aan als je te lang doorploetert? Jij niet, je partner niet, je kind niet.

Praat er over met je partner. Vraag ouders, familie, buren en vrienden om kleine hulp, een extra handje in huis, een maaltijd, een boodschap. Ontlast jezelf waar je kunt, want jouw herstel is belangrijk. Voor jezelf en je gezin. En als je buiten de deur wil praten, is de praktijkondersteuner van de huisarts een goede start, of het consultatiebureau bijvoorbeeld.

Ik zet hem even op een rijtje hoor:

- Je bent voor het eerst moeder geworden

- Je bent moeder van een pasgeboren baby en hebt autisme

- Je bent twee weken geleden bevallen

- Je hebt twee weken geleden een keizersnede gehad, toch een heftige buikoperatie met langere hersteltijd dan een gemiddelde vaginale bevalling

- Je hebt een bevalling gehad die je met recht een horrorbevalling mag noemen met alle ingrediënten voor een bevaltrauma

Elk van deze factoren op zich is al reden genoeg om van de kaart te zijn, geen energie te hebben en veel hulp nodig te hebben. Je bent veel en veel te hard voor zichzelf. Ik lees hier alleen maar over een lieve moeder met een ongelooflijk zware start, die heel veel van haar kind houdt en hem alles wil geven. Wees mild voor jezelf. En ik denk dat je echt geen realistische beelden hebt van hoe andere (pas bevallen) moeders zich voelen en zijn hoor. Ik heb geen autisme en ik herken al heel veel van wat je noemt! Je kan én knetterverliefd zijn op je kindje én de vrijheid die je kwijt bent missen. Het een sluit het ander niet uit. En dat kan zelfs nog zo zijn als je kindje al maanden of jaren oud zijn.

Mijn tips zouden zijn:

- Wees echt wat milder voor jezelf en onthoud; die energie, die komt wel weer. Het enige wat je kindje nu nodig heeft is veel liefde (die heb je) en af en toe wat eten (die jij of z'n vader kan geven).

- Misschien het boek 'Perfecte moeders bestaan niet' over een tijdje, met wat tips om wat meer grip te krijgen op je leven als moeder.

- Schakel de praktische hulp in die je nodig hebt. Dat is niet falen - als je huis overstroomt bel je ook een loodgieter toch? Niemand verwacht dat je altijd alles kan.

- Wees niet bang om te praten over wat je voelt, ook niet over de niet-rooskleurige dingen. Dikke kans dat moeders in je omgeving en je partner echt veel herkennen.

- Schakel (over een tijdje) voor de zekerheid professionele hulp in, gespecialiseerd in alles rondom bevallen, kraamtijd, etc., zodat je kan kijken of je hulp nodig hebt om je bevalling te verwerken.

- Heel veel knuffelen met je prachtige zoontje en je vasthouden aan dat speciale gevoel, want dat gaat je hier doorheen helpen.

Hopelijk weten anderen hier meer over de combi moederschap & autisme want dat moet toch ook veel vaker voorkomen, en kent vast eigen uitdagingen.

Ah wat een nare start heb jij gehad, geef jezelf de tijd om dit te verwerken en een plekje te geven. Blijf je hiermee in de hoofd zitten, dan zou ik zeker psychische hulp inschakelen om je te helpen dit te verwerken.

Je hebt nog maar net een keizersnee gehad en persoonlijk denk ik dat je echt al veel te veel wil doen / doet. Je hebt een flinke buikoperatie gehad en dit heeft tijd nodig om te herstellen. Ik heb zelf 8 weken terug een keizer snee gehad en heb echt wel een week of 6 nodig gehad om me weer enigszins 'mens' te voelen. De eerste 4 weken lukt mij sowieso niets m.b.t. de baby's. Ik was fysiek niet in staat om een baby te tillen of verschonen. Jij bent nog maar 2 weken terug bevallen, dus je kunt alle hulp gebruiken! Je zult zien dat als jij je lichamelijk weer wat fitter voelt, je hoofd ook wat meer rust krijgt. Is je man nog thuis of is hij alweer aan het werk? Laat je man zo veel mogelijk de baby verschonen etc, zodat jij kan rusten

Bedenk dat hulp aanvaarden het aller sterkste is wat je kunt doen ♡ hulp afwijzen is heel makkelijk (nee hoor, het hoeft niet), maar ja zeggen, daar moet je voor uit je comfort zone stappen. Daarbij zeggen ze niet voor niets it takes a village to raise a child. Het is oké om het niet zelf te hoeven doen.

Bedenk je dat een pasgeboren baby nog niet in een ritme te stoppen is qua tijden. Als het jou helpt kan je wel een ritme bedenken in de handelingen.

Wakker worden - verschonen - aankleden - drinken - boertje - kroelen - laten slapen.

Al deze handelingen hoef je natuurlijk niet zelf te doen, maar het zorgt misschien wel voor iets meer overzicht. Als je kindje nog iets ouder wordt, dan wordt het kroel / speel moment steeds iets langer en ga je kijken naar slaap signalen baby (Google hier eens op). Probeer lekker te rusten als je baby slaapt en laat alle huishoudelijke taken over aan je man.

Het komt goed en jij kan dit mama! Zet hem op, het wordt echt steeds makkelijker dat zal je zien!

Autisme of niet eerste keer moeder is pittig onderschat dit niet. Zou professionele hulp zoeken wellicht verwerken van het hele beval gebeuren mbt keizersnede volledige narcose en nadien.

Ik vind mensen die hulp vragen juist sterk luisterend naar hen eigen behoefte. Falen doe je in mijn ogen als je iets herhaaldelijk doet terwijl je beter weet. Ik zou jezelf echt over die gedachten heen zetten, gezondheid van jullie beide moet hoog op je lijstje staan. Door die gedachten juist maak je het jezelf alleen maar moeilijk waarom zou je dit willen doen. Ik zou mezelf dus echt der over heen zetten en hulp zoeken

Allereerst gefeliciteerd!

Wat verwacht jij al ontzettend veel van jezelf zeg! Helemaal na zo'n bevalling. Ik heb dan geen autisme, maar ook ik had deze gevoelens die je beschrijft. Het is nog maar 2 weken geleden he! Je bent herstellende van een operatie die hartstikke heftig is verlopen.

En geloof me, zo na een bevalling met gebroken nachten heeft niemand heel veel energie. Eerste dagen leef je op adrenaline en daarna ben je gewoon bekaf.

Het voelt misschien nu ontzettend uitzichtloos, maar je gaat hier een weg in vinden. Als je herstelt, krijg je weer meer energie en daardoor vaak ook wat meer overzicht in je hoofd (tenminste dat werkt voor mij zo).

Ik heb nu 3 kinderen en bij alledrie merkte ik dat er rond de 10 weken echt een ritme begon te komen. Tot die tijd leef je min of meer van voeding tot voeding. En wat je die dag gedaan krijgt top, en anders is er altijd morgen.

En wat iemand anders ook al zei jouw 'handicap' is juist ook jouw kracht voor jouw kindje.

Heel veel sterkte met het herstel, geniet van je kleintje waar je kan (ook dit kan niet 24/7) en schaam je nooit om hulp te vragen. Mensen vinden het juist vaak ontzettend fijn om te kunnen helpen

En hulp vragen is trouwens ook heel sterk! Ik vraag bijvoorbeeld weleens een buurvrouw: kom je gezellig koffie drinken? Dan kan je mooi even 2uur mijn baby vasthouden (hij slaapt alleen als je hem vasthoudt, anders huilt hij veel). Dan heb ik mooi 2uur vrij om de was te doen.

Vreselijk begin zeg!

1ste jaar is sws pittig. Vrijheid ben je kwijt. Wellicht kun je familie, man of vrienden vragen of ze even oppassen? Kun jij even weg.. doe ik zelf wel 😉

Ach vrouw, je hebt een ontzettend heftige start gehad met je kindje. Denk alsjeblieft niet dat dit normaal is en dat je het maar moet kunnen. Hulp zoeken, nu of later, is misschien geen slecht idee. Ik heb zelf een jaar na de geboorte van mijn jongste emdr gedaan, om heftige ervaringen te verwerken.

Ik heb zelf geen autisme, maar ken het gevoel dat het ingewikkeld is om je vrijheid op te geven. Mijn kinderen zijn geen babys meer, en nog steeds vind ik het soms ingewikkeld dat bijna al mijn tijd en energie naar hen gaat. Heel heel heel veel moeders zullen dit herkennen.

Het eerste jaar is ook gewoon bikkelen. Veel gedoe, weinig slaap. Ook als je een makkelijke baby hebt

Heb je een fijne partner met wie je zorgtaken kan verdelen? En misschien nog andere mensen om je heen die je willen helpen? Hulp vragen is geen zwakte, maar een kracht. Je hoeft het niet alleen te doen. Je kindje is ook gebaat bij een mamma die in balans is....en daarvoor moet je soms ook even kunnen opladen. (Misschien nog wel iets vaker als je autisme hebt).

Ik lees dat dit al vaker is gezegd, maar vraag inderdaad om hulp. Ik heb zelf ook een traumatische bevalling/na periode gehad met PTSS als gevolg. Ik heb nu eindelijk de juiste hulp met EMDR en ga met sprongen vooruit in mijn mentale welzijn.

Ik heb dit zelf bij de huisarts aangevraagd maar je kan het ook in overleg met het ziekenhuis regelen en daar de hulp krijgen.

Want wat ik lees is dat je altijd aan staat en dit kan mede door de angst rondom je bevalling getriggert worden. Het is lastig om te onderscheiden of bepaalde gevoelens bij jouw nare ervaring wegkomen of door autisme komen. Een goede psycholoog kan hier zeker in helpen en dat geeft rust.

En weet dat bijna alle moeders moeten wennen aan het moederschap hoe fantastisch je kindje ook is.

Bij mij duurde het ruim een jaar voordat ik echt gewend was aan het moederschap. En nu twee jaar later kan ik zeggen dat ik er echt van geniet. Gun jezelf die tijd.

Als eerste GEFELICITEERD met de geboorte van je zoon.

Wat een heftige start heb je gehad, met of zonder autisme is geen ‘normale’ bevalling geweest. Vergeet vooral niet dat je een operatie achter de rug hebt. Je lichaam heeft tijd nodig om te herstellen van de keizersnede, maar vooral ook de narcose. Ik denk dat er beina niemand is die de eerste weken na een bevalling veel energie heeft, laat staan na een bevalling van zoals de jouwe, je zal dat echt meer tijd moeten geven ben ik bang.

Daarnaast vind ik het eerste jaar met een baby eigenlijk helemaal niet zo leuk, maar vooral overleven 🫣. Na het eerste jaar vind ik het moederschap echt leuk worden.

Wat betreft het moederschap met autisme, weet ik alleen hoe het bij ons thuis ging. Hoe mijn moeder (met autisme) het eerste jaar heeft gedaan weet ik eigenlijk niet zo goed (maar het was ook nog eens haar werk, dus ik denk dat ze het wel goed kon gebreken). Wel denk ik dat er ook zeker voordelen aan zitten voor je kindje. Ik ben zelf opgegroeid met heel veel regelmaat/structuur. Alles was voorspelbaar bij ons en daar doen kinderen het vaak wel goed op (rust, regelmaat en reinheid). Als er wel een keer iets onverwachts gebeurde merkten we daar uiteraard wel iets van. Mijn moeder heeft daar dan zichtbaar moeite mee en kan daar ook letterlijk ziek van worden.

Voor nu zou ik zeggen zorg dat je jezelf tijd geeft om te herstellen van je bevalling en te wennen aan de nieuwe situatie. Voor later, zou ik je adviseren om je ‘handicap’ te omarmen en er iets positiefs van te maken. De structuur die je zelf zo hard nodig hebt, is ook goed voor je zoon. Geniet van nieuwe gezin. Zo te lezen ga je een super moeder worden, aan de liefde voor je kind ontbreekt het in ieder geval niet.

Wat heftig joh! Dat moet je allemaal nog verwerken, en die hormonen zijn nog vol op aanwezig. Je bent herstellende, gun jezelf de tijd. Het is allemaal oké en normaal hoe je je voelt.

Wel zou ik inderdaad aan de bel trekken, vanwege je bevalling, dat is niet hoe het hoort te gaan. Schandalig! Dat geeft je mentale toestand zeker een knauw.

Volledige vrijheid krijg je niet meer terug, maar wat wel zo is dat je kleine baby steeds meer een verlenging van jou/jullie word. Het is wennen maar ook in “dingen ondernemen” word je beter en makkelijker. Weet je man dat je je zo voelt? Als erover praten lastig is, misschien kan je hem je blog laten lezen.

Je kan dit, ook jij overleefd de eerste 6 maanden!

Ahh wat een vreselijk nare traumatische ervaring jouw keizersnede, het is belangrijk om hierover te praten en als je jezelf er nog steeds erg verdrietig over voelt zou ik dit bij de verkondige aangeven..

Verder is een new Born heel erg zwaar en is de vermoeidheid heel logisch maar als je echt niet happy bent trek op tijd aan de bel! Er komen echt betere tijden aan als je samen je ritme hebt gevonden maar dit kost echt tijd.

Ik hoop dat het snel allemaal wat beter voor je wordt ❤️

Ahh wat een vreselijk nare traumatische ervaring jouw keizersnede, het is belangrijk om hierover te praten en als je jezelf er nog steeds erg verdrietig over voelt zou ik dit bij de verkondige aangeven..

Verder is een new Born heel erg zwaar en is de vermoeidheid heel logisch maar als je echt niet happy bent trek op tijd aan de bel! Er komen echt betere tijden aan als je samen je ritme hebt gevonden maar dit kost echt tijd.

Ik hoop dat het snel allemaal wat beter voor je wordt ❤️

Geen ervaring met moederschap in combinatie met autisme, maar een newborn is zwaar en herstel van een keizersnede kost tijd! Je zou je ijzergehalte kunnen controleren bij de huisarts. En EMDR heeft mij enorm geholpen na ee.l traumatische bevalling.

Blijf ook in gesprek met je man, kijk samen hoe je dingen kunt dragen en of je hulp in je omgeving kunt inschakelen!

Vraag hulp! Trek aan de bel bij de verloskundige of het consultatiebureau of de huisarts.

Maar lieve mama, je doet het goed❤️ baby's hebben meestal vanaf 6 weken pas een schema of ritme. En dan ook lang niet allemaal. Leg voor jezelf de lat laag. Onze baby is een paar weken ouder. Soms kan ik op een dag alleen een wasje ophangen en eten koken. Prima, morgen weer een nieuwe dag. Als je zelf iets opgeknapt ben, dan kan je man best een uurtje of 2 voor de kleine zorgen, dan heb je heus wat meer vrijheid. Uiteindelijk doen alle moeders zo maar wat. Bij ons is het de tweede en ik heb soms geen idee wat ik aan het doen ben. Dat hoort, dat is prima. Om niet de hele dag bezig te zijn met het ritme, kijk ik op de klok als ik begin te voeden. Dan tel ik alvast 3uur erbij op. Bijvoorbeeld: het is nu half6, dan krijgt hij om half9 weer drinken. Dan heb ik tot half9 geen verplichtingen. Eventueel kan je een wekker zetten als dat rust geeft. En natuurlijk, als hij eerder huilt dan krijgt hij eerder drinken.

You rock ❤️

Ach.. je hebt net een zware keizersnede achter de rug, je mag moe en uitgeput zijn, dat is juist helemaal normaal! Fijn dat je man zo goed helpt, maar ik zal wel hulp gaan zoeken. Om je hoofd weer even op een rijtje te krijgen. Een kind krijgen is echt de meest intense gebeurtenis uit je leven, heel veel moeders worstelen met heel veel verschillende gevoelens hierbij. Als je dan ook niet de kracht heb voor je kindje te zorgen is dat extra zwaar. Probeer hulp te zoeken in je omgeving (familie/vrienden), maar eventueel ook professionele hulp. Ze zijn er om je te helpen en je kan beter te vroeg aan de bel trekken dan te laat.

O en verwacht van een baby van 2 weken nog geen ritme. Baby's laten zich niet lijden door schema's en ritmes.

Er komt een tijd dat het beter gaat 🍀 ik ben ook altijd blij als die vervelende eerste maanden voorbij zijn en de kleine zichzelf gaat vermaken en een mooi ritme heeft.

Autisme of niet eerste keer moeder is pittig onderschat dit niet. Zou professionele hulp zoeken wellicht verwerken van het hele beval gebeuren mbt keizersnede volledige narcose en nadien.

Ik vind mensen die hulp vragen juist sterk luisterend naar hen eigen behoefte. Falen doe je in mijn ogen als je iets herhaaldelijk doet terwijl je beter weet. Ik zou jezelf echt over die gedachten heen zetten, gezondheid van jullie beide moet hoog op je lijstje staan. Door die gedachten juist maak je het jezelf alleen maar moeilijk waarom zou je dit willen doen. Ik zou mezelf dus echt der over heen zetten en hulp zoeken