Bevallingsverhaal van Tessa

Woensdag 10 november 3:30

Ik werd wakker en voelde wat lopen, ik zeg tegen Jeroen: 'Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken' Hij zo: 'Ja, daag'.
Dus ik naar de WC, en splash, zo een boel vruchtwater in de pot 'het is toch echt zo!' roep ik naar hem.
Ik werd een beetje benauwd, zo van 'nu gaat het echt beginnen!'
Jeroen naast z'n bed 'en nu?' Ik zeg tegen hem dat we tot 7:00 wachten en dan de VK en kraamzorg gaan bellen, vruchtwater is helemaal doorzichtig dus dat was een opluchting. Ik doe een kraamverband in en ga weer proberen te slapen.
Natuurlijk kwam daar niks van terecht en nadat ik de VK en kraamzorg had gebeld was het wachten op de VK die kwam rond 8:00, ik had al wat onregelmatige weëen.
Ze wou toen niet kijken hoeveel ontsluiting ik al had ivm infectiegevaar met gebroken vliezen, en dat vonden we ook terecht.
Jeroen had besloten om naar zijn werk te gaan om te regelen dat ie deze dag en 1 week erna vrij had.
Ik had zo rond 9:00/9:30 al sterke weëen, ik moest ze echt wegpuffen, ook waren ze al regelmatig, zo rond de 5 minuten.
Ik hield het niet meer en rond 10:30 belde ik de VK en vroeg of ze om 12:00 wou komen ipv 14:00, dat kon gelukkig.
Jeroen was toen al wel weer thuis.
Rond 12:00 kwam ze dus en constateerde dat ik nog maar 1 cm ontluisting had, was wel een domper maar ja, het was afwachten.
Toen ze weg was besloten we een aflevering te kijken van The walking dead.
Ik kan je zeggen, dat vond ik geen suc6! De weëen waren zo sterk, ik kon ze bijna niet wegpuffen, nog steeds om de 5 minuten.
Daarna ready steady cook gekeken, Jeroen en onze hond lagen te pitten naast mij op de bank, terwijl ik steeds op de klok keek en echt op de klok af weëen kreeg. Ik had een houding gevonden die wel ok leek, maar nog steeds waren ze superheftig en kon ze maar net wegpuffen.
Toen kwam de VK rond 16:00, en ze constateerde helaas nog maar 3 cm.
Ze stelde ons voor een keuze, of het even afwachten en dan de kans dat we s'nachts naar het ziekenhuis moeten ivm 24 uur gebroken vliezen.
We besloten om gelijk te gaan, maar eerst heeft mijn schoonmoeder de hond opgehaald. Rond 17:00 vertrokken wij naar het ziekenhuis, gelukkig is dat voor ons 5 min rijden! Eenmaal aangekomen ging ik de rolstoel in en zo naar de kraamafdeling, gelukkig verwachtte ze ons en mochten we onzelf gelukkig prijzen want er was nog maar 1 kamer over, ze hadden het erg druk.
Het was een prima kamer, met TV en daaronder zelfs een radio. Er was een bank waar Jeroen kon liggen. Ik werd aan de CTG scan gelegd zodat ze mij en de baby konden volgen.
Ik werd goed verzorgd en we moesten helaas wachten op de anesthetist die de ruggeprik zou doen, ik was er wel een beetje huiverig voor, maar de weëen deden zo'n pijn, erger dan dit kon het niet worden.
Toen ze mij het infuus probeerde te prikken hebben ze 4 keer misgeprikt, dat deed best pijn! Ik had kennelijk een taai huidje, ik leek wel een vrouw van 80.
Ik denk dat ik zo rond 20:00/20:30 naar beneden werd gereden voor de ruggeprik, die is me ontzettend meegevallen. Eerst moest het infuus er nog in, weer 1x misgeprikt, gelukkig de 2e keer wel eindelijk goed!
De anesthetist zag mijn tattoo's en begon gelijk 'ow, maar u bent niet bang voor naalden' en grapte dat ie de prik ging zetten net boven de staart van mijn panter (tattoo op mijn onderrug). Ik lachtte mee natuurlijk, maar was wel wat zenuwachtig. Eenmaal de ruggeprik erin en mijn benen voelde lekker warm aan, toen mijn gehele lichaam, dat was erg lekker, want ik lag al de hele dag te bibberen en was zo moe.
Toen ik weer terug reed naar mijn kamer voelde ik me zalig, de weëen voelde ik wel, maar ze deden geen pijn.
Niet lang erna kreeg ik een catheder en weëenopwekkers nadat ze gevoeld hadden hoeveel ontsluiting ik had, dat was namelijk 4 cm.
Ook werd er een rond plakkertje op de hoofd van de baby bevestigd zodat ze haar hartslag beter konden horen.
Wij vonden het spannend, het kan nu niet lang meer duren!
Samen lagen we Star Wars - New Hope te kijken, heerlijk, dat was fijn.
Ook hebben we de herhaling van de wereld draait door en een Dexter gekeken met op de achtergrond de hartslag van Tessa.
Rond 0:00 kwamen ze voelen hoeveel ontsluiting ik had, en dat was warempel 9 cm! We besloten om te gaan slapen.
Rond 2:00 werd ik naar de verloskamer gereden en moest ik op een ander bed liggen. Weer kreeg ik het een beetje benauwd, want nu ging het echt bijna gebeuren! Ik voelde wel erg krachtige weëen, maar ze deden geen pijn dus ik kon ze wel hebben. Jeroen was helemaal op, anders ik wel, ik kon gelukkig wel wat rusten, Jeroen probeerde het in de andere kamer, maar wou toch heel graag bij mij zijn. De VK vertelde mij dat als ik moest poepen, ik op het knopje moest drukken.
Ik had een ontzettende dorst maar ik had de gehele dag niet gegeten en na 2 glaasjes water moest ik natuurlijk gal spugen.
Helaas, ik moest dorstig blijven.
Naast mijn stond een monitor, bovenin zag je de hartslag van de baby en onderin de mijne. Het was best grappig om te zien, telkens als ik een wee kreeg, zag je haar hartslag wat minderen en de mijne omhoog gaan.
Zo rond 8:00 had ik warempel 10 cm! De baarmoedermond was ook netjes verweken en alles zag er goed uit. Ik voelde helaas alleen geen echte sterke persweëen, al had ik ze wel.
Rond 9:00 besloten ze dat ik mee mocht persen en de VK pushde me echt.
Het ging supergoed, ze zei als ik zo doorging dat ze zo geboren werd, er kwam van alles mee, maar geen baby :(
Ze zag het hoofdje maar steeds schoot ie terug, hoe hard ik ook perste.
Ze wou met de gyna bespreken of ze mijn ruggeprik gingen uitzetten, maar ze vond oprecht dat ik eigenlijk wel goed en hard en in de goede richting perste.
De gynacoloog kwam kijken, aardige man met krulletjes, hij wond er geen doekjes om. Hij keek even hoe ik perste en voelde of ik echt 10 cm had, ja, dat had ik echt.

Hij zegt: Jongedame, wij gaan het anders doen, het wordt een keizersnede.

Mijn hart zakte in de grond, hier had ik niet op gerekend!
En dat zag hij gelijk 'Je hoeft je nergens druk om te maken, komt allemaal goed'
Jeroen was opgelucht, er was licht aan de einde van de tunnel.

En toen ging het ultrasnel, ik werd weggereden naar de kamer waar ik ook mijn ruggeprik heb mogen ontvangen, ik werd klaargemaakt voor de operatie.
Gelukkig had ik al een infuus en een ruggeprik. het idee om helemaal verdoofd te zijn van teen tot borst benauwde me heel erg. Ik had nagellak op, dat mocht kennelijk niet dus werd dat ook eraf gehaald, ik kreeg met moeite mijn ring uit. Er stonden wel 4 mensen om me heen.
Ik werd toen echt naar de operatieruimte gereden en ik kreeg het nog benauwder, er gebeurde veel dingen om me heen.
Ik voelde dat ze wat op mijn buik en benen smeerde, voor me werd een kap geplaatst, en ik hoorde een mevrouw zeggen die het doek ervoor deed 'het doek kan een beetje stinken hoor mevrouw' Ik zei dat dat wel het laatste was waar ik aan dacht. Ineens stond Jeroen weer naast me, ik zag alleen 2 blauwe ogen, dat stelde me erg gerust, tranen liepen over mijn wangen en ik zag hem lachen, volgens mij was hij superopgelucht. Hij had een doktersjas aan een haarnet en een mondkapje.
Ik was me er niet van bewust dat ze al begonnen waren en ik voelde ze trekken en duwen en ik hoorde iemand zeggen 'nog 1 laag' en toen voelde ik dat ze gewoon echt uit mij gehaald werd, dit was dus om 9:51.
Ze begon gelijk te huilen en ik hield het ook niet meer, ik brulde net zo hard mee. Ik hoorde achter me 'score 10!' en toen hebben ze haar aan mij laten zien. Dat moment vergeet ik nooit meer, eindelijk was ze er!
Een boel mensen feliciteerde me en vroegen hoe ze heette, 'Tessa' snikte ik en ik was zo blij, ik kan echt niet beschrijven hoe ik me op dat moment voelde. Ze gaven haar een mutsje en wikkelde haar in een deken en toen mocht ik haar een kus geven en ik heb tegen haar gepraat.
Ook Jeroen gaf mij een kus met mondkapje weliswaar.
Toen mocht Tessa mee met Jeroen die in een verwarmde ruimte met haar op zijn blote bast mocht houden.
Ik werd ondertussen opgelapt maar ik was waarschijnlijk zo over mijn toeren, ze hebben mij nog lachgas gegeven maar toen hoorde ik iemand zeggen dat ze mij niet wouden zien lijden en hebben ze me onder lichte narcose gebracht.
Ik weet dat ik in iig wakker werd (rond 11:00) in dezelfde ruimte als waar ze mij mijn ruggeprik hebben gegeven. Ik zag het foto'tje van Tessa en ik had spraakwater op, ik bazelde over hoe onwerkelijk het was en hoe mooi ze was en ik vroeg wel 3x waar mijn vriend en Tessa waren, ze kwamen er gelijk aan werd mij verteld, voor mij leek het een eeuwigheid.
Maar daar waren ze, en Tessa mocht gelijk aan de borst met de lactatiedeskundige naast mij.

Ik heb nog 3 nachten in het ziekenhuis gelegen, het was erg zwaar, ik heb de ruggeprik, infuus en catheder nog 2 dagen gehad.
Ik vond vooral de nachten zwaar, ik mistte Jeroen ontzettend en ze hadden het zo druk dat ze nauwelijks tijd voor ons hadden. de eerste 2 nachten had ik steeds iemand naast me met een kind die erg veel huilde, gelukkig kon ik de derde nacht wel een klein beetje slapen, toen was het erg rustig op de afdeling.
Ik moet zeggen, ik was altijd erg blij als we bezoek ontvingen, daar genoot ik van. Ook het rustuurtje, Tessa mocht lekker bij mij liggen, was heaven.
Dan hoorde ik haar ademenen en de tranen bleven over mijn wangen rollen, ik voelde me intens gelukkig.
Maar ik kon 2 dagen mijn bed niet uit, ik zag dat ze haar meenamen om te wassen of een andere pamper aandoen.
Ik was dan ook superblij toen we naar huis mochten.

Ik wou ontzettend graag borstvoeding geven maar het duurde te lang, Tessa kreeg veel fingerfeeding want aan de borst werd ze zo kwaad, er kwam bijna niks uit nog. Een pittige tante, dat hadden we al gemerkt.
Dus toen we thuiskwamen hebben we het met de kraamhulp erover gehad.
Enige oplossing zou zijn dat ik ging kolven elke 2 uur!
Ik had een operatie achter de rug, ik was helemaal op van de nachten in het ziekenhuis en in mijn hoofd was het ook een chaos, wij besloten om over te gaan op flesvoeding en ik heb er absloluut geen spijt van.

Wat bleek achteraf, Tessa was een sterrenkijker, daardoor maakt het voor mij erg moeilijk om haar eruit te persen.
Dat betekend dat een baby wel ligt in de ‘normale’ achterhoofsligging maar dan niet met de neus naar beneden maar met de neus naar boven.

Klinkt erg cliché maar ik zou het zo weer doen, eerlijk waar.
Al met al kan ik zeggen dat een avontuur is geweest, voor ons drietjes.

Wij zijn nu meer dan 1 week verder en ik ben gelukkig wat leger in mijn hoofd en mijn lichaam hersteld erg snel.
We genieten enorm van Tessa en ze groeit zo goed, ik ben zo blij dat alles uiteindelijk goed is gekomen