Salam alaykoum / Hallo,
Ik ben tijdelijk woonachtig in NL en woon dus samen met mijn man in Marokko, mijn man zou 1 dag voor de uitgerekende datum aankomen en aangezien Abdurrahman pas met 40.5 kwam dacht ik dat wel te halen. Maargoed, de dag voordat mijn man zou komen begon het wat te rommelen, met in de avond stevige voorweeen.
Ik was zenuwachtig en hield mijn man op de hoogte maar twijfelde heel erg of het echte weeen waren of voorweeen. Ik heb gedouchet (2x) en dat leek enigzins te werken, ze kwamen om het halfuur ipv 10min dus weer dacht ik weinig aan de hand. Maar rond 4 uur moest ik ze echt wegpuffen en heb toen mijn doula geappt wat ik moest doen. Ze adviseerde mij om lekker een warme douche te nemen en misschien even te gaan liggen, zo gezegd zo gedaan.
Heb toen in anderhalf uur tijd 3 weeen gehad maar slapen kon ik niet.. was zo bang dat mijn man het allemaal zou missen. Maar die laatste wee of eigenlijk allemaal waren echt heeeeel pijnlijk. De enige reden dat ik nog steeds voorweeen dacht is omdat ze niet echt toenamen kwa pijn en frequentie. Nou goed, ben toen rond 5 uur uit bed gegaan en helaas werd Abdurrahman precies tijdens een wee wakker dus klaarwakker.. Nouja ben toen uit bed gegaan en op de yoga bal gaan zitten puffen. Ik zocht de site van de verloskundige en keek wanneer je moest bellen maar op dat moment dacht ik dat de bevalling echt wel was begonnen. Heb gebeld en 6.15 was de vk er. Ze zag meteen aan me dat ik serieuze weeen had en dat ik ze goed opving.
Abdurrahman vond de vk heel leuk (alle nieuwe mensen), maar huilde veel omdat hij mij zo zag (ik riep soms een oerkreet omdat het zoveel pijn deed). Hierop zijn de vk en ik naar mijn kamer gegaan en heeft ze na even praten gevraagd of ze mijn omtsluiting even mocht kijken. Nou ze keek en zei dat ik 3/4cm had. Pff de hele nacht pijnlijke weeen.. ik had het wel wat verder gedacht maargoed niks anderd dan verder puffen en opvangen.
Ze zag dat ik teleurgesteld was en stelde voor (omdat ik thuis wilde bevallen) om mijn vliezen te breken. Ik twijfelde heel erg maar besloot toch om het te doen aangezien ik al zoveel pijn had en ik gewoon snel ervanaf wilde zijn. Nou ze brak mn vliezen (mini-golfje maar) en de volgende wee was een stuk heftiger al en ik dacht dat het niet erger kon. Ik wilde graag weer onder de douche dus ben lekker op een krukje gaan zitten en proberen zo rustig mogelijk de weeen weg te puffen.
Na een tijdje begon ik een beetje duizelig te worden dus besloot ik om terug naar mijn kamer te gaan. Hier kon ik nog amper mijn ogen openhouden tussen de weeen, ik was zo ontzettend moe na een nacht niet geslapen te hebben. Nou ik sloeg de dekens, beet in de dekens, oerkreet na oerkreet en pufde ze allemaal weg. Ik begon langzamerhand te huilen want ik kon gewoon niet meer.
Ik begon ook een beetje last van persdrang te krijgen en tussen de weeen door bleef het pijn doen dus ik vroeg haar of ze even wilde kijken hoe ver ik was. Nou toen kon ik mijn schoenen wel opeten, pas 6/7cm.... ze vroeg hiervoor of ze even mee mocht kijken wat een wee precies deed en zei dat de baby echt heel hard tegen mijn baarmoedermond aanduwde waardoor ik constante pijn had.
Ze vroeg of ik wilde douchen en dat wilde ik maar al te graag maar elke beweging die ik maakte bracht een wee met zich mee dus zou het een half uur duren eer ik in de badkamer zou komen haha hierop ging ik op mijn handen en knieen en vroeg ik aan haar of ik zo naar de douche mocht kruipen (haha alsof dat niet mag.. in mn eigen huis nog wel).
Zo gezegd zo gedaan en bij het opstapje naar de douche sloeg ik mijn vuisten tegen de grond want de wee die ik toen kreeg was echt niet te vangen.. ik perste zo hard opeens en zei dat ik naar de wc moest, ik bleef persen en toen riep ik dat de baby er aan kwam. De verloskundige kwam naar me toe en zei 'ja idd, ik zie het hoofdje al'. Mijn moeder was met Abdurrahman bezig en de vk moest snel alles naar de gang brengen want ik kon niet meer terug. Ze raakte lichtelijk in paniek want de kraamzorg die was er nog niet, die belde precies op dat moment aan. De vk deed snel de deur open en kwam terug naar mij. Ik kon echt niet stoppen met persen maar oooooh wat deed het pijn, ik dacht echt dat ik een totaalruptuur kreeg zo. Nou ik dacht of niet persen en deze weeen houden of keihard persen en dan ben ik er vanaf. Ik koos het laatste en perste door alle pijn heen. Toen het hoofdje eruit was voelde ik zo'n opluchting, de vk zei dat ik nog een keer moest persen maar ik dacht even 'nee nee is goed zo' haha
Vervolgens perste ik nog een keer en daar was mijn zoon Abdullah.. ik pakte hem aan en legde hem op mijn borst, wat een amazing feeling ♡
Daarna snel terug op bed liggen want de nageboorte moest nog komen. Ik lekker op bed liggen, inmiddels was de navelstreng helemaal uitgeklopt dus heb hem zelf doorgeknipt. Daarna moest ik persen en kwam de nageboorte heel snel.
Ze keek me nog even na en had geen scheurtje niks (voelde alsof ik van voor naar achteren openscheurde!) En zo snel ben je dan alweer klaar!
Ik vond het echt heel heftig na het breken van de vliezen maar anders zou het denk ik nog langer duren. Ben trots op mezelf en mijn lichaam dat we dit hebben doorstaan en dankbaar ook!
Wa salaam / Groetjes,
OumAbd
reacties (0)