Schrik van mijn leven

Salaam alaykoum / Hallo allemaal,

Nou, gisteren had ik afgesproken met mijn beste vriendin die momenteel in de buurt is (woont in buitenland). Had er superveel zin in. 's Ochtends kwam mijn oudste zoon vertellen dat hij een wiebel tand had (heeft die al vaker gezegd, of eerder gehoopt, maar vandaag was het echt!). Nou eindelijk de eerste, bijna 6,5 jaar.

Maar voor die speeltuin moesten we een eindje met de tram, dus moest even een ov-chipkaart kopen. Mijn man werkte verweg dus geen auto. Nou de metro is naast mijn huis.

Dus even naartoe gelopen, de andere kaartjes opgeladen en terug naar huis. We zijn een trapje afgelopen en mijn oudste wilde een omweggetje nemen naar huis, wat kan er gebeuren dacht ik? Zijn broertje wilde mee. Er zat alleen een struik tussen de 2 wegen. Einde van de weg zag ik mijn oudste zoon al, dus vroeg ik of zn broertje daar was.. nee zegt hij.

Oke.. teruglopen snel en ik zag een man op de trap wijzen (was hem al aan het roepen). Oke ik dacht dat hij zat te mokken op de trap. Daar aangekomen.. niemand..

Oke lichte paniek maar rustig blijven dacht ik.. ik liep naar de andere kant van de brug en onderweg mensen vragend of ze een jongetje hadden gezien. Niemand. Ik zag een man achterom kijken, dus ik dacht miss is die daar aan het huilen.. helaas niet. Toen heb ik mijn man gebelt die adviseerde naar huis te gaan.

Oke snel terug, mijn oudste weg dat omweggetje weer en ik ernaast mocht die daar zijn. Naar binnen bij de portiek, heb lopen roepen maar niemand. Toen via de achterdeur naar buiten gegaan waar we de gallerij kunnen zien, zag ik hem niet. En er riep ook niemand terug.

Oke.. terug naar de metro, mijn man was onderweg om te helpen (uur hiervandaan..) ik ben op de loopbrug gaan staan zodat ik de wijk kon overzien. Inmiddels bijna 10min mijn zoon kwijt. Toen toch maar 112 gebeld.

Ze kwamen eraan en ik moest blijven staan met mn 2 andere kinderen. Toen moest ik even een paar tranen laten. Er kwam een bekende vrouw en vroeg of ze me kon helpen. Ik snikte even en zei dat ik mn zoontje kwijt was, ze is toen mee gaan lopen zoeken en roepen, superlief. Blijkbaar een oude stagiaire op mn zoontjes school.

Politie kwam eraan en heeft gegevens gevraagd. Gerustgestelt en ik vroeg of ze al bij de sloten hadden gekeken.. ja zei hij. Oke mooi.

Via de portofoon vroegen ze of er iemand thuis was, dat was niet zo. Ze zijn toch even gaan kijken. Inmiddels waren we al een kwartier verder.. er ging zoveel door me heen.. straks heeft iemand hem meegenomen.. straks is die toch in water gevallen.....

En toch de hoop en vertrouwen, nee hij is slim, laat hem de juiste keuzes maken.

En gelukkig kwam daar het verlossende bericht! Ze hadden hem! Hij was voor de deur op de galerij, hij zat in de kinderwagen waardoor hij niet te zien was.

Ben naar huis gerent, en toen riep ik hem op de galerij. De politie wees naar mij en zei dat mama er was, oh heb zo hard gehuilt toen ik hem weer in mn armen had 🥰 zo dankbaar!!

Heb de politie vriendelijk bedankt, en ondertussen ook even mijn man gebelt en gezegd dat die rechtsomkeer kon maken. Die was al bijna thuis (hij reed een beetje te hard....)

Nou eind goed al goed, ik laat hem niet meer uit het oog voortaan.

Moest even mn hart luchten hoor..

Wa salaam / Groetjes,

Amatullaah