Soms gaan dingen zoals ze moeten gaan.

Een half jaartje geleden schreef ik een blog met dat ik ontzettend twijfelde of ik nog een derde kindje zou willen.
Inmiddels ben ik er achter dat een derde kindje enorm gewenst is, en zou ik het dolgraag willen!
Ondanks de onzekerheid die het soms met zich mee brengt, of ik/wij het wel aankunnen, wat de toekomst nog gaat brengen, of het niet te druk is, wéér bevallen (kan ik dat wel?😅) natuurlijk kan ik dat maar toch gaat dit door je hoofd, wéér zwanger zijn, wéér 40+ weken lang kotsmisselijk zijn, wéér ontzwangeren, nog meer kilo's, misschien nog wel een zwaardere baby dan onze jongste?
Zeg ik toch volmondig ja, de wens is er echt. Ik heb ons altijd voor me gezien met drie kinderen, dus die droom gaat uit komen. Alleen wanneer? Mijn man wil best nu al starten, maar wacht tot ik er klaar voor ben.
Ik zit er al maanden mee in mijn hoofd, en ik krijg het steeds niet duidelijk. Want wanneer is het perfecte moment? Het perfecte moment is er nooit, het komt zoals het komt.
En toch durfde ik ergens nog niet de stap te zetten om te zeggen we gaan er voor, condooms de deur uit. Ergens heb ik het gevoel dat ik het aan het uitstellen ben, omdat ik best bang ben voor weer een zwangerschap ivm de klachten die ik bij beide heb er ervaren. Maar het feit is, of ik er nu voor ga of over een half jaar, die kwalen gaan sowieso komen.
Tot vorige week, ik voelde me vreemd. Iets in mij zei doe een zwangerschapstest. We hadden tijdens mijn eisprong seks gehad, en omdat ik kramp kreeg in mijn heupen even een onderbreking gehad (heel romantisch🤣), daarna het condoom af gedaan en verder gegaan en voor het zingen de kerk uit. Beide zijn we erg vruchtbaar dus ik dacht ineens misschien ben ik zwanger? Ik was 1 dag voor NOD. Ik deed een zwangerschapstest en zag binnen 5 minuten een tweede streepje.
Ik vond het een best duidelijk streepje dat goed met het blote oog te zien was (ik zal een foto uploaden). Ik was in totale paniek, wil ik dit? Kan ik dit?
Ik bracht m'n jongste naar bed voor haar dutje en voelde ineens een rust en blijdschap over me heen komen. Ja, ik wilde dit en ik was blij.
Ik kwam beneden, pakte de test nogmaals en de tweede streep was ineens verdwenen, hoe dan?? Ik had gelukkig snel foto's gemaakt van het tweede streepje want ik dacht echt dat ik gek aan het worden was.
De dag erna werd ik ongesteld, en voelde ik een lichte teleurstelling. Niet zwanger. Maar ik heb het gevoel dat het zo moest zijn, dat ik dit setje nodig had om te denken we moeten er voor gaan en we kunnen dit.
We hebben besloten om rond het voorjaar te starten, er staan nog wat dingen gepland voor komende maanden waar ik nog even volop van wil genieten, zonder zwanger te zijn (gezien mijn heftige kwalen).
The word is out, en ik heb er (ondanks dat ik het ook best spannend vind) zoveel zin in!