128. Ziekenhuis
Ziekenhuis.
Vorige week vrijdagmiddag ben ik begonnen met overgeven. Omdat ik erg veel last had van brandend maagzuur, maakte ik me niet zo druk. Lekker vroeg naar bed, ik lag er al in voordat Max naar bed ging. Maar het overgeven hield niet op. Per half uur kwam er zoveel uit, dat ik me wel bezorgd begon te maken. Vooral omdat ik geen slokje water binnen kon houden. Toen het rond 04.00 uur in de nacht was, was ik zo verzwakt met zoveel koliekkramp dat we ons ernstige zorgen gingen maken over de ongeboren baby…..
De spoedarts had nog een ander noodgeval en kon er pas over een uur zijn, ondertussen werden de kampen zo erg dat ik niet meer wist hoe ik ze weg moest puffen en in welke houding ik moest blijven. We hebben dan ook de VK wakker gebeld. Na overleg, wilde ze toch even langkomen, alhoewel ik dacht dat het geen weeen waren. Omdat Max prematuur was, wilde ze geen risico nemen, en zelf even kijken en voelen. Uiteindelijk stond iedereen hier op hetzelfde moment in de woonkamer. De VK sloot een vroeggeboorte uit. De spoedarts wilde urine (geen problemen, ik drink even een slok water, wacht 2 minuten en gaan komt het er vanzelf uit, van boven en van onderen) AHV de urine werd er nog meer spoed achter gezet om me in het ziekenhuis te krijgen.
De urinetesten, en vele uitgebreide bloedtesten lieten overal ontstekingshaarden zien. Na nog een inwendig onderzoek en CTG en echo, wisten de artsen wel zeker dat er niets met de baby aan de hand was, maar met mama ging het bergafwaarts. Ook infusen prikken lukt bijna niet, vanwege zware uitdroging. De dagen daarop werd het overgeven steeds erger. Zwart en oud bloed spuwde ik alleen nog op, een teken dat alles kapot was aan de binnenkant. Elke ochtend kreeg ik een CTG voor de baby, met wie het uitstekend ging, alleen hadden de artsen geen idee wat er met mij aan de hand was. En stoppen met spugen lukte niet, zelfs niet met alle misselijkheidsremmers etc. Chirurgen sloten nierstenen, nierbekkenontsteking, galblaas, en blindedarm langzaam uit. Met alle waarschijnlijkheid een soort van virus in de darmen.
De dagen daarop weet ik niet meer veel van. Een combi van overgeven om het uur, mijn lieve Max even zien, die gelukkig heel happy bij zijn opa en oma was, en Chris die aan mijn bed zat. En opeens, van de ene op de andere dag stopte het overgeven……
Binnen een dag was ik “herstellende”, kapot moe, met een kapot lijf, kilo’s lichter, en bang maar spuugvrij. Zo gek, zo raar. Ik ben nu net thuis, oma springt bij, en Chris doet was hij kan. Een luier verschonen is al teveel. Ik heb 0,0 conditie over. De computer aanzetten is al teveel, maar ik wilde jullie graag even op de hoogte brengen.
Bedankt voor al jullie lieve prive-mailtjes.
Dikke kus, Danielle
reacties (0)