Goed nieuws!

Vanmiddag ben ik weer bij de verloskundige geweest. Met haar besproken dat ik zoveel harde buiken heb en het zwanger zijn toch best wel zat begin te worden, vooral vanwege de bekkeninstabiliteit. Eigenlijk was het best een heel leuk gesprek, we hebben gesproken over mijn eerste zwangerschap en bevalling en hoe ik nu in de zwangerschap sta en tegen de bevalling aankijk. Het was heel prettig om even van gedachten te wisselen met de verloskundige.

Ik ben mijn eerste zwangerschap ingeleid en bevallen met 38+6 weken. Ik liep toen ook al een paar weken van tevoren rond met veel harde buiken en toen ik werd ingeleid had ik al 1,5-2 cm ontsluiting en was het slechts een kwestie van vliezen doorprikken en aan de weeënopwekkers gelegd worden om de bevalling op gang te brengen. Ondanks een vervelende weeënstorm en mijn dochter die als sterrenkijkertje werd geboren was het een vlotte bevalling en zijn de verloskundigen allemaal van mening dat ik een 'natuurtalent' voor bevallen heb. Hahaha, daar moet ik altijd erg om lachen, want ik vond de pijn allesbehalve leuk, maar ben natuurlijk wel trots op het compliment. Volgens de verloskundige was ik in week 39 vanzelf wel bevallen als ik niet was ingeleid, vanwege het vele rommelen en de ontsluiting waar ik al mee rondliep.

En nu rommelt het weer zo flink. Al dagenlang harde buiken die maar niet willen doorzetten. Volgens de verloskundige alleen maar een goed teken, want dat betekent dat mijn lichaam zich al helemaal klaar maakt voor de komende bevalling. Ze verwacht dat de harde buiken niet voor niets zullen zijn en dat alles al goed aan het verweken is van onderen en met een beetje geluk al de eerste centimeters zullen opleveren. Sterker nog, gezien het verloop van mijn eerste zwangerschap/bevalling, acht ze de kans zelfs groot dat ik eind deze week en anders in de loop van volgende week wel zal bevallen.

Mocht dat nu toch niet het geval zijn en ik loop door tot 40+ weken dan wil ze voorstellen bij haar collega's om mij niet te lang door te laten lopen. Normaal gesproken wordt er pas gestript bij 41+ weken, maar ze wil nu in de groep gooien dat ik wordt gestript zodra ik 40+ weken zwanger ben. Ze zegt, gezien het feit dat het al zó flink rommelt en de ernst van mijn bekkeninstabiliteit, vindt ze het niet nodig om me al te lang door te laten lopen. Ik zei ook dat het mijn angst is dat ik tot 42 weken door moet lopen, maar ze zegt dat ze daar wel voor gaan zorgen dat het niet zover komt. Ze zegt dat het in mijn situatie gewoon niet noodzakelijk is om de zwangerschap maar te laten voortduren zodra ik de 40 weken ben gepasseerd. Ze schat de baby nu al op een zevenponder, dus zowel ik als de baby zijn er wel klaar voor!

Ze had mijn bevallingsplan ook gelezen en we hebben nog even gesproken over onze verwachtingen t.a.v. de bevalling zelf. Ik zei dat ik aan de ene kant zoiets heb van: kom maar op! En aan de andere kant ben ik ook wel een beetje bang, ik zie er wel een beetje tegenop. Dat begreep ze heel goed, het zou haar zelf ook geen pretje lijken. Ze waarschuwde ook min of meer dat het dit keer wel een stuk sneller kan gaan dan ik zou verwachten. Omdat het mijn tweede bevalling is.

Verder waren alle controles goed. Ik blijf mooi op gewicht, mijn bloeddruk is volgens het boekje, de baby is goed beweeglijk en het hartje klopte zo mooi en gelijkmatig. Ik liep helemaal gelukkig de verloskundigenpraktijk weer uit. En mét de 'afspraak' dat er bij deze bevalling geen gynaecoloog aan te pas hoeft te komen. De verloskundige zei, we wandelen samen het ziekenhuis binnen en ook weer gezamenlijk naar buiten. Daarop gaf ik haar een hand en zei: afgesproken!

Thuisgekomen gelijk mijn man gebeld. Allebei helemaal opgelucht natuurlijk, want we beginnen het allebei wel helemaal zat te worden. Dus ik belde met goed nieuws! De baby komt misschien eind deze week en anders wel volgende week. En in het ergste scenario pas de week erna als ze me gaan strippen.

Natuurlijk heb ik wel weer een nieuwe afspraak gemaakt bij de verloskundige voor volgende week dinsdag, maar alleen voor het geval dat ik nog zwanger rondloop. Dat betwijfelde ze dus. Daar wordt ik nou erg blij van, van dit goede nieuws!