En we wachten en we wachten...

Tja, dat krijg je als je zo op het laatst loopt. 38 weken en 4 dagen vandaag. Het einde is nu echt mooi in zicht. Maar nu zitten de woorden van de verloskundige vast in mijn hoofd: dat ik eind deze week al wel kan bevallen. Nou, het is eind deze week en de baby zit nog lekker in mijn buik... dus we wachten en we wachten....

Ik merk dat ik een beetje ongeduldig begin te worden. Ik ben klaar met het zwanger zijn en wil mijn kindje vasthouden. Ook mijn man is de spanning nabij. Als ik hem bel op zijn werk dan staat hij strak van de zenuwen en denkt gelijk dat hij naar huis moet komen. Vooral als ik dan zeg dat ik harde buiken heb of zo. Terwijl ik dan eigenlijk bel om iets heel anders. Gisteren had ik de hele dag harde buiken, dus dat appte ik hem. Hij belde zowat elk uur om te vragen hoe het was en uiteindelijk heeft zijn baas hem eerder naar huis gestuurd omdat hij bang was om in de file te staan. Nu had ik gisteren ook echt heel veel last van harde buiken, maar aan het eind van de middag zwakte het af en had gisteravond nergens meer last van. Het zou mooi zijn als ik dit weekend nog beval, dan heeft hij in elk geval die zorgen niet meer. Maar ja, dat heb ik niet voor het kiezen natuurlijk. Het babytje komt wanneer het er klaar voor is en niet eerder...

Mijn dochter vindt het ook allemaal heel spannend. Elke ochtend vraagt ze of de baby al is geboren. Ze verzint zelf liedjes voor de baby en zingt dan luidskeels iets in de zin van: 'baby hoe lang duurt het nog voordat je komt' en 'wordt maar snel geboren dan kan ik met je spelen als je groter bent'. Super schattig natuurlijk, maar voor haar is het allemaal erg spannend. Helemaal nu Sinterklaas ook nog eens in het land is. Ze gedraagt zich eigenlijk wel voorbeeldig, ze knuffelt heel veel en kan heel rustig spelen, maar kan ook zomaar ineens in huilen uitbarsten en dan ook echt tranen met tuiten huilen. En op school begint ze een beetje baldadig te worden. Zo heeft ze laatst alle potten verf leeggespoeld in de gootsteen en heeft ze een hele poos onder haar tafeltje gezeten en weigerde er onderuit te komen. En als ik dan vraag waarom ze dat doet, is haar antwoord dat ze mij zo mist als ze op school is. Wat er echt door haar koppie gaat daar kan ik alleen naar raden, maar ik denk dat de combinatie baby en Sinterklaas soms wel heel moeilijk is voor haar. Ik vind het zelf best spannend hoe ze gaat reageren als de baby daadwerkelijk geboren is. Het zal me niks verbazen als dit gedrag dan (nog wat erger) doorzet. Hoe goed we haar ook voorbereiden, we kunnen de spanning toch niet helemaal van haar wegnemen helaas.