Vanmiddag had ik een afspraak bij de verloskundige. Ik barstte bijna in tranen uit, ik ben zó klaar met zwanger zijn en had stiekem gehoopt al bevallen te zijn. Ook ben ik goed klaar met die ellendige voorweeën. Ik heb het hele verhaal van vannacht verteld (zie mijn vorige blog) en ze zei dat mijn lichaam me goed voor de gek heeft gehouden. Ze vond het inderdaad klinken als beginnende weeën en helaas hoort dit er ook bij zei ze. Omdat ik bij Renske ben ingeleid heb ik dit hele laatste traject niet meegemaakt en voelt het nu zo onwennig. 'Je hebt er geen controle over' zei ze. En dat precies hoe ik het voel. Ik heb altijd graag de touwtjes in handen, maar ik heb hier totaal geen invloed op. Ik moet het me maar laten overkomen!
De controles waren verder allemaal goed. Perfecte bloeddruk (126/76), hartje klopte rond de 140 slagen p/m en babytje was goed beweeglijk. Ik had gedacht dat ze misschien even zou controleren van onderen of misschien gehoopt dat ze nu stiekem zouden gaan strippen om me een beetje op weg te helpen. Helaas, dat had nu geen zin zei de verloskundige. Het zou het rommelen alleen nóg maar erger maken zonder dat het misschien iets doet en strippen had pas écht zin vanaf 40 weken.
Dus we hebben een nieuwe afspraak gemaakt voor volgende week dinsdag, 1 december. Dan ben ik 40+1 weken zwanger. Als ik dan nóg niet ben bevallen, dan gaan ze me wel strippen. Dat staat nu zwart op wit. Vanwege mijn bekkeninstabiliteit vinden ze het niet nodig om me langer door te laten lopen. Daar ben ik heel blij mee natuurlijk. Maar misschien bel ik vanavond al wel dat mijn vliezen zijn gebroken en is het strippen niet eens nodig, zei de verloskundige. Ik pin me maar nergens meer op vast. Ik kan het denk ik maar het beste allemaal op me af laten komen.
reacties (0)