Help. Mijn man frustreert me enorm...

- probeer de lat voor jezelf wat minder hoog te leggen (elke week ramen lappen hoeft echt niet en elke dag wassen met 3 personen ook niet)

- schakel evt wat hulp in, zoals hulp in de huishouding

- En praat!! Zonder verwijten, maar vanuit jouw gevoel, hoe het voor jou voelt en wat jij nodig hebt. En vraag hem ook hoe het voor hem voelt en wat hij nodig heeft! Als je in de "Wat is er nu weer" fase met elkaar beland bent is dat echt niet goed.... Goed communiceren is echt heel moeilijk. Houd altijd voor ogen dat je beide goede bedoelingen hebt, maar dat je beide heel verschillend bent en dus anders reageert. Vraag hem bv ook hoe zijn ouders dat vroeger deden, dan ga je hem misschien ook beter begrijpen

Wow ik weet niet wat ik lees…

Maar het klinkt iniedergeval heel onverantwoordelijk en kinderachtig van jouw man zijn kant.

Ik kan me dit totaal niet voorstellen. Straks als er twee kinderen zijn hebben jullie beide je handen vol, en zal hij toch meer zijn verantwoordelijkheid moeten nemen.

Ik weet niet hoe je dit het best kunt oplossen, maar het lijkt me heel zwaar voor jou.

Ik vind het niet helemaal eerlijk verdeeld. Mijn man heeft het nodig dat ik zeg 'doe dit doe dat' het liefst met een lijstje erbij om het af te vinken. Hij ziet het niet. Ligt er een berg was omdat ik veel moest werken in de week, dan gebeurd het niet tenzij ik het aangeef. Ik ben dit ook gaan doen om mijn eigen ergenissen te verminderen. Kan je hem niet vragen wat hij nodig heeft om het wel te gaan doen? ik heb ook een roborock zodat wij niet meer hoeven te stofzuigen. Daar gingen onze grootste ruzies over haha.

Zoals een aantal andere meiden ook zeggen: ik denk dat dit veel dieper zit.

Ik lees een vrouw die de lat enorm hoog voor haarzelf, maar ook voor haar gezinsleden, legt. Ik kan me voorstellen dat je man het gevoel het niet goed te kunnen doen en daarom afwachtend is geworden.

De meeste mannen willen echt heel graag de verantwoordelijkheid nemen voor hun gezin, maar wel op hún manier.

Als ik zo dwangmatig zou zijn met het huishouden, zou mijn man geloof ik ook weinig meer doen. Dan zou hij constant het gevoel hebben tekort te schieten; sommige mannen gaan dan de strijd aan, maar veel mannen trekken zich dan juist terug in een soort apathische houding. De mijne zou ook zo zijn.

Probeer weer respect te tonen voor je man en voor hoe hij de dingen aanpakt. Vraag hem om een bepaald klusje te doen. En laat het vervolgens los en bekritiseer hem niet om hoe hij de klus heeft uitgevoerd (geef hem hooguit feedback op een liefdevolle manier). Ik weet zeker dat dit jullie relatie ten goede zal veranderen…

En dagelijks wassen met 3 personen, elke dag wc, elke week zemen…het mág minder… Waarom moet je van jezelf zoveel? Wat zit hier achter, lieve meid?

Wij zijn met z’n 6en, dus ook troep genoeg. Maar ik heb een leven naast mijn huishouden en ik vind mezelf meer waard dan overmatig poetsen…Ik mag ook tijd in andere dingen steken.

Alsie dit zo lees en je antwoorden.. hebben jullie andere prioriteiten. Je man is makkelijk en jij (denk ik) perfectionistisch.. Ik denk dat je lat voor jezelf wat lager moet leggen en zo ook de verwachtingen t.o.v. van je man.Dat wil niet zeggen dat je niets van hem moet verwachten, maar het kan/gaat niet zoals jij het allemaal wil?

Kijk wat in huis echt noodzakelijk is om zo vaak/veel te doen.. is het echt nodig of kan het minder vaak?

Kijk naar wat hij wel doet, en ook leuk vindt om te doen en maak daar gebruik van...

Ik vertelde dit mijn man en die zei: dat zou ik gedeeltelijk kunnen zijn. Maar misschien moet die vrouw het tegen haar man zeggen want ik zie het ook echt niet.

Misschien een opsteker voor je. Mijn man ziet het écht niet. Ik dacht in het begin dat iedereen wel voelsprieten had ofzo en als bijvoorbeeld onze baby destijds begon te huilen dat hij er wel naar keek. Maar hij snapte gewoonweg niet wat hij ermee moest en denkt dat kind moet dr moeder hebben. Was dus helemaal niet kwaadwillend maar gewoon onmacht. En dat is nog zo. Als de kleintjes huilen dan ben ik degene die ernaar kijkt. Als ze groter zijn en zich goed duidelijk maken wordt het alweer anders voor hem.

Zelfde het huishouden. Mijn man ziet ook dat echt niet. Hij doet overigens wel de was in de wasmand en lege wc rolletjes ruimt hij op. Dat vind ik namelijk echt onzin om achteraan te lopen. We hebben na al die jaren het uiteindelijk op deze manier vorm gegeven: ik doe het hele huishouden en de zorg voor de kinderen. Als ik hulp nodig heb dan vraag ik het. In de praktijk is dit vrij weinig want ik doe het nu eenmaal ook graag zelf. Maar stel er staat een volle vuilniszak dan neemt hij die niet automatisch mee maar vraag ik even of hij die voor me weg wil gooien. Zelfde met klikos aan de straat zetten. De zorg voor de kids doe ik helemaal zelf tenzij ik ziek ben oid dan vraag ik hem om te helpen met de kinderen te douchen. Denk 3x gebeurd in al die jaren. Eerder was het ook zo dat ik aan tafel voor alle kids eten stond klaar te maken en dat doen we inmiddels half half. Zodat ik tussendoor ook even kan eten. Koken doe ik altijd zelf en met de feestdagen doen we het samen. We hebben een agrarisch bedrijf dus mij man is ook altijd best druk. Dat speelt ook wel mee dat we de taken zo verdeeld hebben. Ik help in het hoogseizoen mee en dan laat ik het schoonmaken even wat vaker liggen. Daar krijgt niemand wat van.

Mijn man is overigens een hele fijne prater dus alles is bespreekbaar wat het wel makkelijk maakt. Dat heeft hij wel geleerd want is zo totaal niet opgevoed. Dus het kan!! En het ligt er heel erg aan hoe je zelf iets ter sprake bent. Als je aanvallend begint gaat het hele gesprek mis.

Het is bij ons niet redelijk verdeeld maar dit is wel hoe het werkt voor ons en ik denk dat dat het belangrijkste is. Mijn man is trouwens wel betrokken bij de kinderen maar zal met die kleintjes niet gauw gaan spelen of voorlezen. Vanaf 3-4 jaar begint hij het echt heel leuk te vinden. Daarvoor geeft hij ze aandacht omdat het belangrijk is voor de binding (kus, knuffel, op schoot even) maar gaat dit duidelijk minder vanzelf dan wanneer ze ouder worden. En ook dat is oké.

Ja.. lastig he.

Hier werd ook vrijwel niks gedaan door hem ik deed alles.

Maar sinds ik op me strepen ben gaan staan. Doetie het wel.

Alhoewel hij wel echt veel aandacht heeft voor de kinderen.

Nou weet ik dat de laatste 2 weken van het jaar en 1e week nieuwe jaar op zijn werk extreem druk zijn. Laat ik hem wel wat met rusten hij is dan ook echt wel moe.

Maar heb gisteren weer gezegt, een wasje tussendoor zou mij ook wel schelen ik werk 4 dagen. En heb daar tussendoor de kinderen en een studie die af moet zijn in maart. Dus ik verwacht ook wel dat hij me helpt.

Koken etc hij doet het dan wel hoor.

Maar hij werkt ook vaak zaterdags.

Dus ben ik altijd samen met de kids niet erg maar ik heb nooit een dag zonder ze mits de creche of opa en oma ze halen.

Dus soms vraag ik me moeder haal haar even op die oudste gaat ze eigen gang al niet veel last van.

Maar de kleinste is 19 maanden en die moet je echt in de gaten houden.

Ik zou gewoon even een goed gesprek met hem aangaan heb ik ook gedaan. Succes en wat balen dat je zo veel klachten heb van je zwangerschap :( hopelijk gaat het wat beter worden 🥰

Blijkbaar ben ik de enige die het niet fair vind dat als jij van 8-18.30 uur werkt en hij van 8-16.30 uur werkt het huishouden er nog naast moet doen en hij niks...

Bij ons is de taakverdeling ook een eind die kant op, maar ik werk niet (stoppen met werken is makkelijker dan hem aan de wc's schoonmaken te krijgen) en ik ben niet zwanger. En ja, ik zeem ook 1x per week de ramen, doe elke dag de was, de wc's en stofzuig minstens 1x per dag (wel een hond en 3 kinderen). Als ik dit niet doe wordt het hier een puinhoop. Dus nee, ik vind je eisen aan het huishouden vrij normaal, en niet overdreven zoals de rest zegt.

Wel denk ik dat dit een probleem is dat veel eerder is ingesleten, was hier ook zo en dat is lastig bij te stellen. Hij moet voor hem aangewend gedrag afleren, dat kost tijd. Daarnaast is het lastig om de boodschap dat hij te weinig doet goed over te brengen, en als je het wel goed over brengt dan wordt het vaak verkeerd ontvangen. Denk wel dat een relatietherapeut dit gesprek vloeiender kan laten lopen. Overweeg dat wel serieus.

Tijd met zijn kinderen kan jij niet overnemen. Dit moet hij echt zelf doen, hij moet een band opbouwen. Merk wel dat mijn man de kinderen leuker begon te vinden vanaf een jaar of 2/3. Maar hij moet. Ik dwing dit ook wel af, ga douchen als ik hoor dat mn dochter nog niet slaapt. Gaat zij (of 1 van haar broers) huilen dan moet hij erheen. Doe ik de jongens naar bed, dan zeg ik: let je op je dochter? Dan zit hij teveel op zn telefoon, valt zij, huilt ze, moet hij troosten. Ik doe dit laatste nu denk een half jaar en ik merk dat hij automatisch meer met haar gaat spelen in dat poosje. Maar tegen mijn zoontjes zeg ik ook dat ze papa maar moeten vragen om een spelletje te doen omdat ik het net al gedaan heb.

Ik snap niet dat hij niet beter zn best doet voor zn dochter. Zeker niet nu zijn band met zijn eigen ouders slecht was, dat wil je toch niet voor je kinderen dan?

Naast alles wat al gezegd is:

- laat hem deze blog eens lezen

- ga nog eens écht in gesprek en laat hem weten wat het voor jou betekent. Geen verwijten, maar hoe jij je voelt, wat je nodig hebt en vraag hem ook wat jij nodig heeft

- Als dit geen effect heeft: stel voor om met een relatietherapeut in gesprek te gaan

- wil hij dat niet: accepteer de situatie en maak er het beste van, bv door hulp in de huishouding te nemen en zelf af en toe een dag weg te gaan

- of maak in het uiterste geval de keus uit elkaar te gaan en zorg voor hele goede omgang t.a.v. de kinderen...

Sterkte!

Ik zou zsm een paar dagen ergens naartoe gaan alleen en hem er even in z’n eentje aan laten staan. Pak een hotelletje en/of bij familie of vrienden een nachtje. Dan merkt ie wel hoe het is :-).

Je voelt je eenzaam terwijl je samen bent. Ik herken dat heel erg. Vind dat het meest vreselijke, pijnlijke en frustrerende ever.

Je hebt nog niet de manier gevonden om het gesprek écht aan te gaan met hem. Je pogingen hebben nog niet veel effect gehad. Misschien moeten jullie dat doen met iemand anders er bij, eens samen bij iemand gaan praten. Want het klinkt alsof hij van best ver moet komen qua gedrag. Kennelijk is het niet zo simpel als ‘ik zeg het toch dus nu doe jij het gewoon’. Hij zal niet rondlopen en denken: ik doe lekker niks, want het interesseert me niets dat zij er ongelukkig van wordt’. Er is waarschijnlijk iets anders aan de hand. Misschien ligt het in zijn opgroeien, misschien in zijn werk dat hij daar al zoveel moet en doet dat hij thuis op is. Daar zal hij naar op zoek moeten, misschien dus wel met hulp.

En hoe het tussen jullie gaat, ligt niet alleen aan hem. Dat is in de jaren zo gegroeid door hoe jullie individueel en samen zijn. Je zult ook naar jezelf moeten kijken en zelf veranderingen door moeten voeren. Misschien moet jij ook wel wat meer loslaten, wat minder overnemen bijvoorbeeld. Het heeft alleen geen zin om in je eentje aanpassingen te doen, je moet wel samen aan de bak.

Ik denk dat je bij hem moet aangeven dat je serieus bang bent dat jullie relatie het niet gaat overleven als de fysieke belasting en de mentale load zo scheef verdeeld blijft, en dat je heel graag wil proberen het samen beter te maken.

Mijn man is opgegroeid in een gezin met een narcistische vader en een zichzelf wegcijferende moeder. Hij weet gewoon niet hoe een gezonde relatie er uit ziet. Dat heeft tussen ons ook veel ruzies opgeleverd. Want op een gegeven moment ging ik denken dat hij het gewoon expres deed. Pas in relatietherapie kwam het besef dat hij gewoon doet wat zijn ouders hem hebben voorgedaan: alles draait om de behoeften van de vader en moeder past zich steeds aan.

Jouw man heeft natuurlijk ook geen goed voorbeeld gekregen. Je kunt hem niet kwalijk nemen dat hij zo doet (zoals jij vanuit je jeugd ook overtuigingen hebt meegekregen!). Maar dat wil niet zeggen dat dit altijd zo moet blijven! Hij heeft dit niet geleerd, maar hij kan wél proberen dat alsnog te doen.

Blijf daarom toch met elkaar in gesprek. Wat zijn de wederzijdse verwachtingen, wat heb je nodig van de ander en wat kun je zelf bieden. Als hij het moeilijk vindt om het gesprek aan te gaan, kan het ook helpen om het op te schrijven. En dan vervolgens aan elkaar te vragen: wat heb je opgeschreven?

Realiseer je verder dat dit al lang speelt. Wat je tot nu toe hebt gedaan, werkt niet. Dus ga op zoek naar een andere manier.

Tot slot: je zwangerschap en hormonen maken de situatie nu ook anders. En de dingen die er altijd al waren wegen dan nu extra... Tegelijkertijd is het vast niet zo dat je man intrinsiek slecht is, anders had je vast geen twee kinderen met hem gekregen. Het kan ook helpen om eens te kijken naar wat er wél goed en fijn aan hem is. Niet om te doen alsof er niets aan de hand is maar om de focus van het negatieve af te halen. Dat kost zoveel energie, die kun je nu echt beter gebruiken.

Ik zou de boel de boel laten. Lekker twee weken alleen jouw was doen, en dat van de kleine. En vertel hem dat ook gewoon. Onder het mom wie niet horen wil moet maar voelen. Ik denk namelijk oprecht dat je bepaalde zaken ik stand houdt door het maar te doen omdat… omdat je het gewend bent. Omdat het anders een zooi is. Omdat je een voorbeeld wilt zijn voor je dochter.

Je dochter krijgt er niks van als jij twee weken alles gewoon laat van hem. Ruimt hij na papadag speelgoed niet op? Vraag het hem eenmaal gewoon. En daarna; Lekker laten liggen. Gooit hij zijn was naast de wasmand? Niet alsnog gaan wassen. Dan heeft hij maar geen schone onderbroek. Doet hij je dochter niet in bad? Je kind krijgt er niks van een week niet in bad te gaan.

En als je de boel niet kunt laten: ga een weekend weg. Dan moet hij wel, want dat kùn jij niet alsnog alles voor hem fixen. Ga in ieder geval geen lijsten maken met ‘ik doe dit allemaal en jij alleen maar dat’. Ik wed dat hij zich behoorlijk aangevallen voelt daardoor.

Ik lees niet zo erg wat je geprobeerd hebt, in dit verhaal...

In je vorige zwangerschap was dit precies hetzelfde, toch?

Vertel hem hoe jij je voelt en wat je nodig hebt.

https://www.babybytes.nl/vip-blog/Beebjeliv/1669464694

Ga met hem in gesprek. Hij heeft bepaalde ideeën en verwachtingen, jij duidelijk ook waarin jij nu frustratie en teleurgestelling ervaart. Als jij aangeeft dat hij vroeger is afgestoten door zijn moeder heeft hij ook niet geleerd hoe een gezin functioneren kan. Na 10 jaar samen zijn kan dit zeker nu een grote rol spelen wanneer er kinderen komen. Zijn verwachtingen zijn misschien heel anders dan die van jou.

Ik begrijp je gevoel heel goed. Heb ook wel tegen dingen aan gelopen tijdens mijn zwangerschappen en door hormonen word het hier en daar ook versterkt. Ook niet altijd leuk voor partners. En soms blijven partners ook hangen in patronen omdat wij als moeders zelf onbewust ook situaties in stand houden.

Ga samen met elkaar in gesprek. Spreek verwachtingen naar elkaar uit en uit je gevoel wat zijn gedrag met jou doet. Maar luister ook naar hem wanneer hij zijn eventuele irritaties uit. Hopelijk komen jullie samen weer bij elkaar zodat je weer 1 goed team kan zijn.

Ik moet een beetje lachen en dat bedoel ik niet slecht. Het is omdat ik dingen lees die typisch man zijn. Praat samen! Mijn man zag met al zijn goede bedoelingen niet wat er moest gebeuren, dus ik vertelde hem alle stappen. Om in jouw voorbeelden te blijven: wil je de wasmand even boven zetten en ook uitruimen? Daarna kan de wasmand in de badkamer.

Daarnaast moest ik accepteren dat hij dingen anders doet dan ik en dat dat soms juist beter of efficiënter is. Ik denk ook altijd dat ik veel meer doe, maar als ik zie wat mijn man dan allemaal met de meiden doet, dan valt het verschil eigenlijk heel erg mee. Zijn er ook daadwerkelijk maar 5 of 6 dingen die je man doet of is het in werkelijkheid meer?

Zorg voor duidelijkheid naar je man toe.

Ik lees een heleboel frustratie, die wellicht zeer terecht is.
Bij mij rijst echter direct de vraag: heb je deze frustratie al met hém gedeeld?
Weet hij echt hoe je je onder de situatie voelt en wat dit met jou doet?

Tijd voor een gesprek lijkt me.

Hier precies hetzelfde probleem alleen ben ik niet zwanger wel 3 dochters .

Bij hem is het de cultuur waarin die opgegroeid is deze 2 weken ook niks uit zijn handen terrecht gekomen hele dagen achter playstation .

Maar voor jou zal extra zwaar zijn met een zwangerschap erbij.

Ik heb gister gewoon me jas en schoenen aangedaan en ben de hort opgegaan heel de dag toen had die geen keus om niet op te passen , enigste nadeel was dat ik toen thuis kwam het hele huis 1 grote tering zooi was en meneer zo moe was van het oppassen haha.

Heb je geen netwerk om je heen die af en toe voor je kan oppassen ? Dat heb ik vorige week gedaan terwijl hij thuis was en hij stond gigantisch voor lul bij me moeder en vader .

Zou toch een gesprek met hem aangaan en aangeven wat je allemaal dwars zit en je hartstikke moe ben.

Mijn man slaap in andere kamer zelfs mijn buren worden wakker van ze gesnurk maar hij wil er niks aan doen want hij heb geen last van maar wij is zijn antwoord .

Plan anders een lekker dagje voor jezelf met je moeder een dagje welness of iets zodat je even lekker tot rust kan komen en je frustraties kwijt kan.

Maar zou toch evengoed een gesprek aangaan met je man , want dit is heel zwaar voor je , vooral ook als dalijk de baby er is , dan moet die ook meer gaan helpen.

Ik liet de was van mijn man legge en hij ook haha tot die geen schoon ondergoed meer had , nu gooi die het wel in de was .

Hoop dat wat veranderd voor je , want is al zwaar genoeg voor je .

Dikke knuffel