Lost

Wat nu? Is het mijn fout? Is er iets mis met mij? Ik neem jullie even mee naar
zaterdag. Ik verloor bloed, mijn vriend en ik gingen in paniek naar het ziekenhuis, wachtend in de wachtkamer tot mijn naam werd geroepen.
Met volle hoop kijken naar dat scherm, daar zag ik het, het is gegroeid! Zelf een kleine hartslag was zichtbaar!
Ik keek naar mijn vriend en zag een lach op zijn gezicht, mijn hart werd gevuld met geluk,ik kreeg de echo mee naar huis, ben begonnen aan een plakboek voor elke echo
in te plakken. Nou ja dat was mijn plan..
Dinsdag 25/04, ik kreeg een slecht voorgevoel het bloeden werd erger, pijn in mijn onder rug, symptonen waren minder tot bijna weg..
Dit gevoel, dat je het weet maar hoopt verkeerd te zitten..
mijn vriend vertrok naar werk en een paar uur later was het daar de helse pijn.
Tranen die ongewild komen, de krop in mijn keel toen mijn vriend belde en vroeg hoe het ging.
Ik woon momenteel bij mijn vriend, waar zijn broer de kamer naast ons slaapt, hij (de broer) die weet van niets het was nog te vroeg om het te zeggen.
Ik hou men hand voor mijn mond zodat ik niet te luid ween. Dan daar was het, ik voelde de drang om uit het bed te gaan staan, geen tijd meer om naar beneden te gaan (wat ook niet kon want de vader zat benenden, hij die ook van niets weet)..
Het moment dat ik recht stond was het gedaan. Het is weg. Mijn baby is weg. Mijn benen trilde, sukkelend probeerde ik mijn broek af te doen die doorweekt was met bloed, wanneer het eindelijk gelukt was zakte ik op de grond.
Met wazige ogen probeerde ik het bloed van op de grond op te kuisen.
Proberen te realiseren wat er nu net is gebeurd kijk ik naar mijn handen die onder bloed bedekt zijn.
Ik sta recht, neem een flesje water giet het over mijn handen en droog die af. Verzorgde mezelf en ging zo in bed liggen.
En ja de tranen bleven stromen. Heb mijn baby in water gestoken voor moesten jullie het willen weten, tot ik er zelf klaar voor ben om er afscheid van te kunnen nemen.
Dit voelde alsof je hart voor de eerste keer gebroken werd, alsof je hart uit je lichaam gerukt word.
De pijn van het verliezen is niets vergeleken met de pijn van het besef dat je uw kindje kwijt bent.
Het geforceerd stil wenen, adem inhouden, hopend dat ik niet gehoord werd.
Nu neem ik even tijd om niet oke te zijn, en het verwerken van dit verlies.
Het was misschien niet ver maar het is mijn kindje. Waar ik een toekomst mee wenste en over droomde.
Voor alle moeders die dit moeten of hebben doorstaan, mijn hart is bij jullie. Wij zijn sterk, en zullen dat altijd zijn. Maar neem jullie tijd om zo een gebeurtenis te verwerken. Nagelaten wat anderen zeggen.
It is okay to be not okay.
Mijn excuses voor de misschien gedetailleerde stukken..
Veel liefs
Bella