Blijdschap of verdriet?

Het is al even geleden dat ik nog eens heb geschreven. Ik had even de tijd nodig om mijzelf terug te vinden.
Waarvoor dank naar de vrouwenfilms op netflix en de glaasjes wijn met mijn beste vriendin.
Al moet ik wel wat nieuws bekend maken..
Ik was te laat, mijn maandstonden kwamen maar niet, dus stelde mijn beste vriendin voor dat ik een test nam en zij het
resultaat dan ging lezen, waar ik dus mee akkoord ging.
Ik nam de test zag 1 streepje dacht oef.. maar als ik het doosje met de test gaf aan mijn beste vriendin zei haar gezicht
al genoeg.
Het is positief.
Wat nu. Ben ik klaar? Wat als het weer misloopt?
Ik bereid me voor op een fatale uitkomst.
Kan je je daar wel op voorbereiden?
Door angst op antwoorden heb ik even gewacht om naar de dokter te gaan..
Ik had wel nog de zwangerschapsvitaminen liggen van de vorige keer dus ben die al beginnen nemen samen
met ijzer en vitamine D.
De zus van men vriend overtuigde me om naar de dokter te gaan en dat ze gerust wilde meekomen. (Mijn vriend doet nachtwerk en de afspraak was om 9:45 dus liet hem slapen)
De dokter vond geen ader dus dat duurde ook even.. ( haha).
De avond zelf nog wist ik het resultaat, 7 weken..
Al 7 weken.. ik zit dus verder dan de vorige keer.. Alles is in orde qua ijzer en vitaminen..
Vorige keer had ik zoveel tekorten.. Is dit goed nieuws?
Zal het misschien blijven deze keer?
Nu zit ik aan 8 weken en 4 dagen denk ik. Ik ben er zo ziek van!.. Overgeven, misselijkheid, kokhalzen bij de minste felle geur.
Zo lang slapen, borsten staan gespannen en zeer gevoelig.. wat ik dus de vorige keer ook niet had..
Dan vraag ik me af is dit dan ook een goed teken?
De emoties die eruit komen nadat ik iets lekker heb gegeten en het er na moet uit kotsen.. ( haha) what a waste :')
Nu ik het heb geaccepteerd en er wel blij om ben, ging ik naar toilet vanmorgen en veegde ik wat bloed mee..
Nu enkel lichte bruin verlies, een klein beetje maar.
Maandag pas naar het ziekenhuis voor de eerste echo..
Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat het gewoon niets ergs is..
Mijn gevoel ging van blij naar zeer angstig want ik weet hoe het terug kan eindigen..
Ik word er uiteindelijk stil van en heb geen zin meer om te praten. Ik zei vandaag amper iets tegen mijn vriend door de gedachtes in mijn hoofd.
Wil ik al gaan naar het ziekenhuis om te checken? Ja zeker, maar heb dan ook iets, het is niet zo zo erg momenteel, heb geen pijn, bloed was 1 keer en niet veel.
Ik snap voor vrouwen die een miskraam hebben gehad en erna zwanger worden wat van rollercoaster dit werkelijk is.
Elke detail van verandering je merkt het, en de vergelijkingen die je maakt, ook een beetje het nonchalante gevoel dat erbij komt. Altijd die angst of het deze keer zal blijven.
En als het weer weg gaat, wil ik dan wel nog kinderen? (Dat is misschien een beetje overdreven maar de gedachtte komt wel..)
Gewoon proberen niet te te veel op te zoeken want dat geeft soms nare resultaten.
Nou ja, ik zal komende maandag meer weten.
En zal dat dan ook laten weten.
Is bruinverlies gevaarlijk? Meeste gevallen niet.
Is klein beetje bloed gevaarlijk? Meeste gevallen ook niet.
Gewoon blijven ademen wat komt, dat komt.
Goed rusten en zeker luisteren naar jouw lichaam.
Alles gebeurd met een reden.. Het is aan ons om te achterhalen wat de juiste reden is.
Ik zou nog kunnen blijven schrijven :')
Oh heeft er iemand toevallig tips tegen extreme misselijkheid ? Ik neem pure gember pilletjes maar die helpen niet altijd..
Alvast bedankt!

Xo Bella