Wat een achtbaan!!!
Ha meiden,
wat een weekend, wat een achtbaan van emoties! Het is allemaal zo snel gegaan! Vorige week om deze tijd was ik nog heerlijk gelukkig pril zwanger en nu is het allemaal alweer voorbij! Zo vreemd! kan het vaak nog niet eens geloven!
Vrijdag dus bij de gynaecoloog geweest en toen om 2 uur 's middags het eerste deel van de medicatie ingenomen. Had wel nog steeds dezelfde buikpijn, maar merkte niets nieuws. Om 10 uur 's avonds was het tijd voor de 4 tabletten (moest ik vaginaal inbrengen, excuses voor de details) en toen brak de hel goed los.
Van 10 tot half 3 's nachts continue weeën gehad! Is wel logisch, want het is een wee-opwekkend middel. Maar ik zei toen al tegen mijn lief dat als ik ooit het voorrecht zal hebben dat ik mag gaan bevallen, dat hij niet moet verwachten dat het een hobby van me zal zijn! Om half 3 begon het bloedverlies, ben meteen een deel van het vruchtje verloren, ben 2 keer bijna onderuit gegaan op het toilet (van de pijn en het bloedverlies), door lief weer naar bed gebracht, wat eten gevoerd gekregen (hij was echt heel lief) en weer geprobeerd wat te slapen. Daarna waren de contracties er ongeveer om de 5 à 10 minuten en duurde ze ongeveer een halve minuut.
Aan het einde van de dag zakten de contracties langzaam af en inmiddels lijkt het allemaal op een hele heftige menstruatie. Ben gisteravond het grootste deel van het vruchtje verloren, zit in een bakje en kan er echt naar zitten kijken. Zoiets kleins, waar naast mijn lief en ik, zoveel mensen naar uit keken, dat zo welkom was geweest, maar helaas niet heeft mogen uitgroeien tot een mensje. Het is allemaal zo onwerkelijk!
Gelukkig krijgen we veel steun, hebben veel bezoek gehad, telefoontjes, berichtjes en knuffels, doet allemaal toch heel erg goed! Net als alle vreselijk lieve berichtjes die ik van jullie hier krijg. Misschien realiseer je het je niet als je een berichtje typt, maar het is zo fijn te weten dat andere meiden met je mee leven! Meiden die hetzelfde hebben meegemaakt, nu of in het verleden, meiden die heerlijk zwanger zijn, maar toch de moeite nemen om zich ook in mijn verdriet te interesseren en meiden waarbij het nog niet gelukt is (maar als het dan eenmaal lukt, nooit mijn weg zullen volgen! Afgesproken?!), en dus zelf ook genoeg verdriet hebben.
Lieve meiden, weet dat al jullie steun mij enorm sterkt! Mijn lief en ik weten het zeker, wij gaan er weer voor met frisse moed en vol vertrouwen! Het gaat ooit goed komen! En dan zie ik deze fase maar als een leerproces! Kinderen worden je gegeven en het leven is een wonder!
liefs
reacties (0)