10 vingertjes & 10 teentjes!!!
Ha lieve meiden,
daar ben ik dan eindelijk!!!!! Wat een week!!!! Wat een verandering!!!!! Ik schrijf deze blog terwijl ik op de bank lig met een klein hoopje geluk op mijn buik in plaats van erin!!! Onze grote kleine Willemijn is er dan toch eindelijk, maandagochtend 30 mei om 6.19 uur heeft zij het levenslicht gezien & wat voelen papa & mama zich gezegend!!!! De bevalling was lang en zwaar, maar het is het inderdaad allemaal zo dubbel en dwars waard!!!
De bevalling:
Eigenlijk was het meer van hetzelfde, vrijdag bij de vk geweest voor een reguliere afspraak..... aangegeven dat ik haar weer minder voelde. De vk heeft nog geprobeerd de kleine dame te wekken door lekker aan mijn buik te sjorrem, maar nee, helemaal niets...... En daar gingen we weer...vk wilde toch dat ik weer naar het zkh ging voor controle en dat was voor mij net het zetje wat ik niet nodig had. Ik barstte in huilen uit, niet weer zkh, weer CTG, weer de mededeling 'Het gaat niet lang meer duren'. Ik kon niet meer.... en blijkbaar onze dochter ook niet, ik kreeg nl meteen een schop!!! Jee, en nog twee!!!! Wel een lekker vooruitzicht, want ze vindt het dus nu al leuk om haar moeder aan het huilen te maken. Maar ik mocht het thuis afwachten, 3 uur hardde buiken en beweging bijhouden en als dat voldoende was hoefde ik niet meer naar het ziekenhuis!!!
Gelukkig bleef onze dame bewegen en kreeg ik zelfs toestemming om de volgende dag naar een bruiloft te gaan! Dus, zo gezegd, zo gedaan; ik heb zelfs tot 11 uur op de dansvloer gestaan!
De volgende ochtend heerlijk tot 12 uur in bed gelegen, zelfs nog tegen mijn lief gezegd, 'Dit kan de laatste keer zijn, dus laten we er van genieten'. Toen ik vervolgens naar de badkamer liep, bleef de kat maar rondjes om mijn benen draaien, echt apart! Met de prullenbak van de badkamer in de hand, liep ik naar beneden om deze op het balkon in de grote bak te legen....... Sta ik op het balkon, voel ik toch iets knappen en sijpelt er wat vocht langs mijn been!!!!!! Als een gek spring ik terug de keuken in, roep mijn lief, zeg dat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken en begin vervolgens heel hard te lachen!
Klets!!!! Een enorme plas vruchtwater spettert op de grond, lief snel om een bakje gevraagd om het op te vangen (uit die beker drink ik nooit meer melk!) en dweilen maar! De vk kwam snel, ik had toen nog geen weeën, wel wat kramp; ik zou haar bellen als de weeën regelmatig kwamen. Binnen een kwartier had ik ze iedere 2 minuten!!! Er was geen houden meer aan, ik kon niet meer zitten, staan of liggen, dus de vk kwam terug. Met 2 cm ontsluiting en helse pijn toen gevraagd of ik ajb al naar het zkh mocht voor pijnbestrijding. Al moet ik wel zeggen dat ik op dat moment niet wist hoe ik in vredesnaam naar het ziekenhuis moest komen!!!!
Op de trap, op straat, in de auto, in de rolstoel, op de ctg-kamer..... de weeën waren hels!!!! Zo erg dat de hartslag van ons meisje niet meer werd geregistreerd....., dus met spoed naar de verloskamer gereden en daar werd een directe elektrode geplaatst. Gelukkig ging het nog goed met ons meisje en inmiddels had ik binnen recordtijd al 5 cm ontsluiting!!!
Aangezien de anesthesist op ok stond, kon er niet direct een ruggeprik gezet worden en werd ik eerst aan een remifentanyl-pomp gehangen. Wat een verademing, de weeën deden zeker nog pijn, maar de scherpe randjes waren er vanaf en ik kon me tussen de weeën door veel beter ontspannen. Dus met goede moed verder, met iedere contractie gaat mijn baarmoedermond verder open en ben ik dichterbij de geboorte van mijn meisje.
Niets was minder waar; na 3 uur nog geen cm erbij, v 7 naar een kleine 8 en inmiddels begon ik gewend te raken aan de pomp en werkte deze dus steeds minder. Bij een echo bleek dat onze dame een sterrenkijkertje was en dat daarom de ontsluiting niet vorderde. Advies: toch epiduraal, op linkerzij liggen en hopen dat ze zou draaien.
Om half 1, inmiddels 30 mei, werd de prik gezet, HEERLIJK!!!! Ik voelde de druk van de wee nog wel, maar geen pijn meer (vnl de rugpijn was af en toe echt ondraaglijk). Helaas daalde mijn bloeddruk als bijwerking dermate hard, dat ons meisje er last van had en ik heb in 3 uur tijd 7 liter vocht door mijn infuus gekregen (ik leek wel een waterballon). Maar eindelijk, om 5 uur had ik VO en was het wachten op de persweeën........ en die kwamen niet!!!! Ahhhhh!!!! Uit een bloedafname uit het hoofd van de kleine werd duidelijk dat ze het niet meer naar haar zin had en er snel uit moest.
Om 6 uur werd door de gyn besloten dat ik dan maar zonder persdrang moest gaan persen, dat ik dat max een kwartier op eigen kracht mocht doen en daarna de vacuumpomp ingeschakeld zou worden. 19 minuten later werd na 4 weeën van 3 minuten onze 'kleine' Willemijn geboren!!!! 4110 gram schoon aan de haak, zonder knip en met maar een hele kleine eerstegraads ruptuur, omdat mevrouw graag met haar hand naast haar hoofd geboren wilde worden!!!
Wat een wonder, een prachtig wonder!!!! Papa mocht de navelstreng doorknippen, helpen met nakijken en haar aankleden, terwijl ik moe maar voldaan toekeek. Alles zat erop en eraan en binnen 2 uur zaten we met de opa's en oma's al aan de champagne!!!! Omdat onze dame wat groter uit was gevallen, moest haar suiker nog wel even gecontroleerd worden, maar toen dat goed was en ik onder de douche vandaan kwam, mochten we als kersvers gezinnetje naar huis!!! Wat een rare ervaring, opeens met gevulde maxicosi de auto in stappen!!!
En nu zijn we thuis. Het gaat geweldig met onze dame en ook mijn herstel gaat zeer voorspoedig! We hebben een schat van een kraamhulp, de borstvoeding loopt als een trein en we genieten intens van het papa en mama zijn!!!
Lieve meiden, dank jullie voor jullie geweldige medeleven!!!! De foto's volgen heel snel!!!
dikke knuffel, Willemijn & Fleur
reacties (0)