Gisteren een jaar geleden....
Lieve kleine Willemijn,
gisteren alweer een jaar geleden......papa en mama waren op Bonaire....lekker op vakantie....even de 2 miskramen achter ons laten, zodat we na de vakantie weer met frisse moed verder zouden kunnen gaan. Op woensdag voelde mama zich niet zo lekker, rillend op het strand. Dat was gek. En toen dat donderdagochtend nog steeds zo was, toch maar een testje gedaan. En zowaar...... 2 prachtige streepjes verschenen.....wat een prachtige verrassing!!! En dat zelfs 4 dagen voordat mama ongesteld moest worden. Zou het dan dit keer ons wel gegeven zijn?
En ja, die twee prachtige streepjes waren onze eerste kennismaking met jou, ons kleine meisje. Nog zo klein en teer, je was niet groter dan een rijstkorrel, eigenlijk waren die twee streepjes het enige bewijs van jouw aantocht... Maandag kwam en ging zonder dat de ongesteldheid kwam en het werd steeds echter.
9 maanden mocht mama je bij zich dragen, zo dichtbij, altijd bij mij; Jij groeide in mama's buik uit tot een prachtig klein meisje, zo mooi en zo volmaakt. Mama kende je al, je schopjes, je bewegingen....en 30 mei mochten we je voor het eerst bekijken. De mooiste dag van papa's en mama's leven; de dag dat jij het levenslicht zag. Een prachtige dag die alles veranderde. De dag dat wij in plaats van 'met z'n tweetjes' 'met z'n drietjes' werden. De zorg en verantwoordelijkheid voor jou werd ons toevertrouwd en alle liefde die wij in ons hebben, zullen wij jou geven, zolang als we leven.
Inmiddels ben je alweer bijna 17 weken bij ons, verblijd je ons leven, zorg je voor zoveel geluk. De eerste 15,5 week mocht mama heerlijk fulltime voor jou zorgen. Nooit had mama gedacht dat dat kleine wereldje van alleen maar voor jou zorgen, zo fijn zou zijn. Helaas kwam half september snel dichterbij en zou mama weer aan het werk moeten.
Eerst begonnen met wennen op de crèche, zowel mama als jij. Met een knoop in mijn maag bracht ik je de eerste dag weg en wat vond ik het vreselijk toen ik 2 uur later terug kwam en jij helemaal over je toeren was. Maar we moesten er doorheen.....
Vorige week donderdag was het dan echt zover....jouw eerste echte dag op de crèche, mama's eerste werkdag. Wat heeft je mama gehuild de dag en avond ervoor, zelfs jij raakte helemaal van slag van mama's gehuil. Ik voelde me zo slecht, had het gevoel dat ik je moest achterlaten. Vreselijk! Gelukkig hoefde papa pas later naar werk, dus hij heeft je gebracht. Zelfs daar had mama het moeilijk mee.... ik moest toch mee om je weg te brengen, me er niet makkelijk van af maken...maar het feit dat je daardoor dan 2 uur korter op de crèche hoefde te zijn gaf de doorslag. Papa ging je alleen brengen en mama zou je ophalen.
Het werken van mama ging op zich prima, voelde wel weer fijn om anderen te kunnen helpen. Maar dat veranderde toen ik naar de crèche belde om te vragen hoe het met je ging. Je huilde alleen maar, ik moest maar niet schrikken van je rode ogen als ik je kwam ophalen, wat vreselijk!!!! Zo snel als ik kon heb ik mijn werk afgemaakt en ben ik vliegensvlug naar je toe gereden. Helemaal schor was je, je stem helemaal weg van het huilen. Mijn hart brak in honderdduizend stukjes, wat deed ik je aan??? En de dag daarna moest je weer!!! Hoe kon ik dat nu doen? Papa hielp mama weer en ging mee om je weer weg te brengen; gehuild hebben we, allebei. Gelukkig hoefde mama maar een halve dag te werken; het ging iets beter, maar nog steeds huilde je veel. Je was natuurlijk 1 op 1 contact gewend bij mama en nu moest je de aandacht delen. Mama vond het vreselijk, konden we misschien iets anders doen? Mama was in staat te stoppen met werken.
Gelukkig kwamen opa en oma op maandag oppassen, dat ging een stuk beter, maar ook toen moest je veel huilen. Je wilde de hele dag alleen maar op schoot zitten en oma vond het allang heerlijk. Daarna had mama weer twee zalige dagen met jou alleen, heerlijk niet werken, alleen maar knuffelen. Maar donderdag kwam natuurlijk ook weer en...... het ging goed!!! Zo fijn!!! Natuurlijk heb je af en toe wel gehuild, maar je was veel aan het lachen, je vermaakte je ook zelf, sliep goed!!! Zo fijn, dus toen mama na een halve dag je kwam ophalen, zat je heerlijk te sjansen bij Renate op schoot! Ik was zo trots!!! Mijn kleine meisje heeft de volgende stap gezet, 1 van de vele stappen richting je zelfstandigheid. Begonnen met je geboorte en nu zijn we weer een stapje verder; wat vind ik het moeilijk, maar wat ben ik trots.
Ook gisteren ging geweldig! Toen ik binnenkwam zat je heerlijk in de wipstoel jezelf te vermaken, heerlijk te kletsen en kreeg ik een prachtige lach toegeworpen toen je mij in het vizier kreeg. En wat vindt mama het heerlijk om je weer op te halen, al met voorpret in de auto en smeltend als ik weer helemaal wordt afgesabbeld als ik je in mijn armen neem om je helemaal suf te knuffelen. Vorig jaar nog niet meer dan twee streepjes, zo klein, teer en fragiel, nu ons leven, een prachtig mooi meisje dat ons leven zoveel mooier heeft gemaakt.
Lief Willemijntje, dank je wel dat jij in ons leven bent gekomen; vorig jaar hadden papa en mama al zoveel gefantaseerd over hoe je eruit zou komen te zien, maar zo mooi en volmaakt als je bent, hadden we nooit durven dromen.
Ik hou van je, met heel mijn leven....
kus, je mama
reacties (0)