Taboe postnatale depressie
Lang getwijfeld of ik hier wat over wilde schrijven of niet. Ik merk dat ik het verschrikkelijk lastig vind om te weten dat ik niet de enige ben. Ik kan er nooit openlijk over praten met iemand, omdat het toch een taboe is en blijft.
Postnatale depressie en al het gedoe wat daar gratis bij komt.
Sinds 2,5 jaar heb ik een zoon, inmiddels is nummer 2 geboren, maar de depressie is ontstaan in 2016.
In mijn kraamweek heb ik bijna een psychose gehad en veel gedachten gehad mijn zoon wat aan te willen doen, want ik wilde rust.
Mijn zoon is twee keer een week opgenomen geweest, met 10 dagen en 6 weken, protocol excessief huilen doorlopen, ‘Nee mevrouw, uw zoon huilt echt niet veel, het komt vast door jullie onzekerheid omdat het jullie eerste is’
Hoe onzeker kan je iemand maken?! Ik hield mijn poot stijf en bij de tweede opname bleek het koemelkallergie te zijn.
Het vele gehuil zorgde voor een verschrikkelijke periode van ruim 4 maand. Het enige wat hij deed was huilen, en wij droegen en reden hem rond.. Als hij maar stil was.
Na 5 maand was de rust teruggekeerd, het huilen stopte, het was een vrolijk kind, de depressieve klachten sluimerden door..
Een super zware periode, ik schaamde me kapot, hoe heb ik zulke verschrikkelijke dingen durven denken: ‘Was hij maar dood dan had ik rust’ maar anderzijds ook super bang dat hij nooit meer wakker werd.
Ik ben er altijd heel open over geweest, maar ik merkte dat het mensen afschrok, want hoe kon je nou zo over je kind denken?! Je behoort super verliefd te zijn op je kind. ‘De roze wolk’
Ik voelde mij sinds de postnatale depressie erg eenzaam door het onbegrip, maar ik kwam er wel weer boven op dacht ik..
Toch durfden we het weer aan om voor een tweede te gaan. Het kon bijna niet slechter.
Dit keer hadden we een goed plan! Ik liep bij de Pop Poli en het consultatiebureau dacht met me mee gedurende de zwangerschap, hoe kunnen we voorkomen dat het met deze baby weer het zelfde gaat verlopen?!
Wonder boven wonder hadden we een super goede start, twee weken een voorbeeldig kind, ik kon goed bijkomen van de bevalling.
De weken gingen voorbij, het huilen nam toe, het bleef redelijk ontevreden kind, maar ik hield mijn hoofd boven water.
Ik merk dat de negatieve gedachten weer sterker worden, ik heb wel hulp, maar wat kunnen zij mij nou helpen?
Het enige wat men mij kan bieden is medicatie en een ziekenhuis opname voor onze zoon.. Wat heb ik daar nou aan?!
Maar we bleven doorzetten, we volgen het plan wat we bedacht hadden, zoon zit vanaf week 3 aan de Pepti voor de koemelk allergie. Reageerde hij beduidend rustiger op, dat gaf even rust.
De onrustig nam weer toe, ik merkte aan mezelf dat ik op zijn onrust slecht reageerde, maar kon mezelf nog elke keer weer oppakken.
Ondertussen gaan we naar de 12 weken.
Het ging een week goed..
We dachten eindelijk in een goede flow te zitten. Onze zoon maakte eindelijk voldoende uren in de nacht, waardoor we niet hoefden te goochelen met de flessen melk en de hoeveelheden.
Dus ik voelde me goed, ik kreeg weer genoeg slaap etc.
Vannacht was weer ruk..
Ik schrik enorm van de agressieve taal die ik uit heb geslagen richting onze zoon, ik voel dan totaal geen behoefte hem lekker bij zijn moeder te laten knuffelen.
Het is het jongentje wat mijn nacht verziekt, mij niks gunt etc..
Het hele grove taalgebruik zal ik hier wel achterwege laten..
Laat ik er wel bij benoemen dat ik mijn kinderen nooit wat zal aandoen.
Maar dat gevoel... ik word er zo verdrietig van.
Ik weet dat je met een baby gebroken nachten hebt, ik weet dat babys raadsels zijn en blijven..
en ik kan er met weinig mensen over praten, want wolken horen niet grijs te zijn.
Nu lig ik op bed.. wakker.
Ik wil er niet uit.
Op de achtergrond hoor ik mijn zoon van 2,5 lekker spelen en mijn zoon van 11 maand huilen.. Het gehuil wat ik niet meer wil horen.
Maar ik voel me zo alleen met mijn gedachten.. De wanhoop, het verdriet.
Mijn twee roze wolken voelen altijd grijs..
reacties (0)