Ik kan het niet, mij moederlijk opstellen in de nacht.
In de nacht verander ik in een monster, welke haar kind het liefst niet ziet.
Overdag vind ik onze jongste zoon de perfecte baby, hij is lief, goedlachs, kan zich heel goed lekker vermaken in de box, kan super goed met zijn grote broer. Je zou hem bijna vergeten, zo tevreden.
7 maand is hij nu, een lekkere grote gast van 72 cm en ruim 9 kg, niets geen baby’tje meer.
Zoals al benoemd, een voorbeeldig kind, het enige wat hij niet doet is doorslapen. Hij wordt zo’n 1 a 2 keer per nacht wakker.
1x kan ik als nachtelijk monster wel verdragen, hup fles erin en verder slapen...
Maar 2x... wauw, wat een verschrikking. Heeft ie alweer honger? Zoekt hij nabijheid??
Moeders die zo positief praten over co-sleeping, hoe dan?!
Hoe kan je slapen met zo’n klein aapje wat met zijn grijpgrage handjes overal aan zit en alleen maar aan het kieren van het lachen is..
Zo lief 😍
Hup, in je eigen bed weer, dit wordt ook niks, samen slapen..
Ik heb mijn vriend maar weer naar hem toegestuurd..
Geloof me.. ik wil met alle liefde aan het bed van mijn kind staan, maar ‘s nachts is er geen haar op mijn hoofd die heel lief en aardig kan zijn..
Hoe graag ik het ook wil, hoe vaak ik het ook probeer... Het monster wat dan s nachts mij overneemt .. om je voor te schamen 🙈
reacties (0)