Gedachten die je niet wil hebben.

ik herken je eerste gedacht. Met 7 of 8 weken had ik ineens bloed bij het afvegen en mijn eerste automatische gedachte was oo gelukkig een miskraam. Ik voelde mijn lichaam gewoon ontspannen toen ik dat dacht. Deze zwangerschap was ook ongepland en ook niet gewenst eigenlijk. Toen dacht ik wel echt van waar begin ik aan. Alleen werd het geen miskraam en ben ik nu 16 weken zwanger. Accepteren gaat met micro stapjes, goede momenten slechte momenten.

Maar tegelijk snap ik ook heel goed dat het voor je nu toch moeilijk is dat het over is. Want ergens ga je toch meteen aan de slag het toch maar te accepteren en er aan te wennen. Veel sterkte.

Veel sterkte met het een plekje geven van deze dubbele en moeilijke gevoelens.

Je bent er zeker niet alleen mee hoor. Toen ik, gepland maar langs mijn kant met dubbele gevoelens gewenst (ik was al zo oververmoeid met twee kinderen, zou ik drie wel aankunnen?), zwanger werd, was ik blij maar had ik toch erg vele schrik. Op 6 weken kreeg ik een hevige bloeding en na een echo de boodschap dat het al vroeg was misgelopen en ik nu een miskraam kreeg. Mijn eerste gevoel was 'oef geen derde voor mij' en ik bereidde me toen voor op een gesprek met mijn man dan ik niet meer zwanger wou worden en het wou laten bij onze twee kinderen. Ik voelde me tegelijk zo schuldig dat ik 'blij' en opgelucht was dat er geen derde kwam. Toen ik een week later te horen kreeg dat ik toch nog zwanger was, wist ik niet meer wat te voelen. Ik wou 'dit kind' niet maar probeerde het te aanvaarden dat het toch zou komen. Dat duurde toch een paar weken voor ik er aan gewend was. Ondertussen wordt onze derde bijna 1 jaar en ben ik helemaal verliefd op haar, al zijn er nog steeds momenten dat ik wenste dat ze er niet was (als ze voor de zoveelste keer 's nachts wakker wordt bijvoorbeeld) en daar voel ik me dan ook steeds ongelooflijk schuldig over. Ik ga nu ook naar de psycholoog om, onder andere, hierover te praten en ik moet zeggen dat de momenten dat ik negatief denk echt al beginnen af te nemen en ik de toekomst weer veel rooskleuriger begin in te zien. Heb jij iemand die je vertrouwt met wie je deze gevoelens kan bespreken? Ik denk dat dit erg belangrijk is om er met iemand, zonder te oordelen, over te praten.

Jawel hoor, zulke gedachtes kunnen je echt wel overkomen en daar kun je je heel slecht over voelen. Er zijn heel veel meer vrouwen die zich zo voelen, maar dit onderwerp is zó taboe.

Ik heb gedurende de zwangerschap van mijn derde deze gevoelens gehad en het heeft tot ongeveer een jaar na de geboorte geduurd voor ik echt van haar kon houden. Al die tijd daarvoor voelde het mechanisch, op de automatische piloot zorgde ik voor haar. Het bleek later een prenatale en portpartum depressie, maar ik denk dat de taboesfeer om deze gevoelens heen er mede voor gezorgd heeft dat ik het in eenzaamheid onderging. Ik kon er niet écht met iemand over praten.

Inmiddels kan ik oprecht zeggen dat ik zielsveel van mijn dochter hou, maar ben ik wel eens bang dat ze schade heeft opgelopen door de buik- en babytijd. Niet dat dat haar aan te zien is, maar toch... Dat schuldgevoel knaagt soms wel.

Heel moeilijk maar wel eerlijk.

Heel veel sterkte 🙏

❤