Het blijft maar door mijn hoofd spoken... De wens voor een derde. Is het een wens? Of is het een verbeelding met hoe het zou kunnen zijn geweest?
Ik had wel vrede met mijn twee lieve jongens, het was goed zo, ons gezin was compleet..
Afgelopen februari werd ik ondanks gebruik van condoom (gescheurd) en morning-afterpil, toch zwanger.
De wereld was te klein, ik baalde er zo ontzettend van, ik was klaar, ik zou niet weten hoe we het rond moetsten krijgen (financieel, auto, werk, etc), nee een derde kindje past niet in ons gezin... ik heb zelfs abortus overwogen.
Net toen ik aan het idee gewend was, geaccepteerd had dat het niet anders was en dit kindje met open armen te ontvangen, kreeg ik een miskraam. Opluchting ging er door me heen... alles waar ik me druk over hebt gemaakt hoefde niet meer...
Nu de maanden vorderen en ik mijn 'uitgerekende datum' nader, is en blijft het een gemis.. pijnlijk soms zelfs.. Want als het niet mis was gegaan dan had ik met een kleine week/2 weken, mijn derde kindje in de armen mogen hebben.
Ik zou met alle liefde zwanger willen worden, maar de situatie waarom ik tegens had, is onveranderd..
Moet je alles verstandelijk opzij zetten om je gevoel te volgen...? ik weet het niet! Misschien is het wel goed zo, misschien ook niet. Wellicht ebt het weg als we oktober voorbij zijn...
reacties (0)