Elke keer als ik terugdenk aan wat ik gisterochtend zag, onze dreumes, alleen, bovenaan de trap.
Daar stond hij, vol trots op de bovenste treden van onze trap. Op het laatste bochtje met de smalle treden.. Onze trap.. zo'n 19 treden hoog..
Brrr.. hij was zo trots, als hij kon praten zou hij gezegd hebben: 'Kijk mama, ik ben helemaal zelf naar boven geklommen, knap hè?!'
Super knap..
Ik kwam er 'pas' achter toen ik het zo stil vond in de huiskamer.
Shit!!! Deur op een kier 😱
In 4 jaar tijd is mij dit nog nooit overkomen..
Moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als ik hem helemaal niet opgemerkt zou hebben.
(Dan was hij waarschijnlijk lekker boven aan het spelen, maar uiteraard bedoel ik het slechtste geval.)
Naïef dat het nooit zou gebeuren?
Nee, maar misschien met een zelfstandige en zindelijke peuter wel.. die let niet altijd op deuren. Maar een ezel stoot zich geen twee keer aan de zelfde steen. Meteen een traphekje voor onderaan de trap besteld.
Hebben jullie ook wel eens van dat soort schrikmomenten gehad?
reacties (0)