Althzeimer

Allereerst sterkte komende tijd. Ik zou het zelf steeds beoordelen en als je gaat twijfelen met iemand erbij en ook als het niet meer gaat mag ze nog wel oppassen maar dan met een oppas erbij. Tot het echt niet meer gaat en de oppas een kind heeft aan je moeder... Snap je wat ik bedoel te zeggen. iemand erbij oppassen kan een middenweg zijn dat je het niet van haar afpakt maar je toch controle hebt over de kinderen.

Als het op jonge leeftijd zoch openbaart, gaat Alzheimer vaak ontzettend snel, helaas... Ik zou haar dan niet meer de verantwoordelijkheid voor kinderen geven... Je kunt gewoon niet voorspellen hoe het gaat en of ze ineens gekke dingen gaat doen die je niet verwacht...

Heel veel sterkte voor jullie 🍀

Ik werk met cliënten die alzheimer hebben. En het verschil is echt heel groot. Ik zou zelf kijken hoe je moeder is , maar als ik eerlijk ben zou ik het niet meer vertrouwen helemaal niet voor een hele dag of op een klein kind. Vaak is er geen ziekte inzicht wat tot gevaarlijke situaties kan zorgen.

Mijn schoonmoeder werd ook dement op jonge leeftijd en toen ik eenmaal door had dat ze ziek was begin stadia heb ik haar niet meer laten oppassen. Ook om haar in bescherming te nemen. Stel je voor ze liet de deur openstaan en mijn toen nog peuters rennen de straat op … ook kunnen ze het goed verbloemen wij dachten dat het wel kon begin stadia alleen thuis als mijn schoonvader werkte maar van de buren hoorde we dat ze ineens voor auto’s ging springen en midden op de weg ging lopen . Sleutels raakte al heel snel kwijt , gasfornuis zomaar aan laten staan enz

Het verloop is echt ontzettend wisselend is de ervaring van mij(werkte in de zorg met mensen met Alzheimer). Sommigen zijn binnen een paar maanden volledig dement, maar dat is wel snel. Bij anderen duurt het meerdere jaren (hadden er zelfs één bij die al in 2000 de diagnose kreeg en kreeg afgelopen jaar te horen dat ze was overleden. Dus ruim 20 jaar).

Ik zou kijken naar hoe je moeder is. Merk je er veel van? Vergeet ze veel, is ze warrig? Lukken de dagelijkse dingen nog? Is ze qua gedrag nog hetzelfde als voor dit alles? Merk je hier veel veranderingen in, zou ik het niet meer doen en alleen nog maar samen komen met jullie erbij. Alzheimer kan ik meerdere gebieden zitten en hoeft niet direct meteen op het geheugen te slaan qua dingen vergeten/herinneren.

Maar zou op de eerste plaats de verdere onderzoeken afwachten. Het is niet zo dat ze in een keer in een paar dagen compleet anders is. Er is nu alleen een vermoeden van wat er speelt, maar dat veranderd je moeder niet van de ene op andere dag. Denk dat tot je dit vandaag hoorde, nog gewoon door ging zoals het was ondanks dat er al onderzoeken bezig waren. Staat wel tegenover dat je moeder het heeft laten onderzoeken omdat er al problemen waren, tenminste dat neem ik aan. Het is een heel lastig iets en eigenlijk is de vraag waar jullie de grens trekken wat betreft het oppassen op de kinderen. Overleg met je partner en kijk hoe jullie er beide in staan. En verder kan je eigenlijk niet meer doen dan afwachten.

Sterkte. Hoop voor jullie dat het toch nog meevalt.

Bij twee vriendinnen van me ging het schrikbarend snel. Binnen twee jaar van nog maar weinig te merken naar compleet afhankelijk van zorg, alleen nog maar kunnen liggen en niet meer kunnen slikken. Al na ruim een jaar herkenden ze nauwelijks nog mensen en werden ze opgenomen omdat de zorg thuis onmogelijk werd. Na anderhalf jaar herkenden ze niemand meer, konden ze alleen af en toe even kort opleven bij een geliefd muziekstuk of een halve minuut een geliefde schijnbaar herkennen, om daarna weer in hun eigen wereldje te verdwijnen. Beiden overleden kort na elkaar, twee jaar na de alzheimer diagnose, aan een longontsteking veroorzaakt door het niet kunnen slikken.

Het verloop is bij iedereen zo wisselend. Bij mijn oma duurde het lang. Mijn oma werd in 2009 gediagnostiseerd met Alzheimer, als ik het goed heb is ze in 2013 naar een woonzorgcentrum gegaan. In 2015 naar een gesloten instelling omdat ze wegliep. Ze is dit jaar, na 12 jaar alzheimer overleden. Sterkte, hopelijk valt het mee en is het geen alzheimer 🌷

Ik zou dat risico echt nerver nooit niet nemen om mijn kinderen onder te brengen bij een dementerend iemand. Je weet nooit hoe snel het gaat, en zij kan wel zeggen dat het goed met haar gaat, maar wie kan dat zien? Bovendien hebben dementerenden helemaal geen goed ziekte inzicht, en ik neem aan dat je toch niet wil wachten totdat het een keer uit de hand loopt met dat oppassen? Wat moet er dan met je kinderen gebeuren voordat jij zegt dat het niet meer verantwoord is?

Ik snap dat je gevoelsmatig je moeder niet wilt afvallen om haar het oppassen te ontzeggen, maar je moet wel je verantwoording hierin nemen, je kunt het haar niet kwalijk nemen als het een keer uit de hand loopt, de vraag is dus, wil jij dat risico nemen, met het kostbaarste wat je hebt? Ik zou het nooit doen, maar goed, dat zul je toch echt zelf moeten beslissen.

Mijn grootvader had Alzheimer en is hieraan uiteindelijk overleden. Ik heb het niet van dichtbij meegemaakt (woonde niet in Nederland) maar het is een slopende ziekte. Voor nu kan ik je alleen maar adviseren definitieve uitslag af te wachten. Voor hetzelfde is er geen sprake van Alzheimer. Online kan je op de site van Alzheimer Nederland alle info over deze ziekte lezen.

Wat heftig zeg. Rotziekte. Mijn vader wordt wel dement maar dan door Parkinson. Hij mag nog wel rijden! Het is niet zo dat je meteen niet meer mag rijden. Ik zal het zo eens opzoeken.

Ik breng mijn kinderen voor geen goud naar mijn ouders want ook m'n moeder is in de war (nog geen diagnose).