Verhuizing / opa en oma

Na 3 maanden bijna al onze vrije tijd in het nieuwe huis te hebben gestoken, hebben we afgelopen week eindelijk een definitieve verhuisdatum kunnen plannen, nl. eind augustus. Op de inrichting van de zolder na, is dan alles gereed. Helemaal geweldig!

Phoe, wat een megaklus is het geweest. Maar dankzij de hulp van mijn ouders, die Jean-Leon gemiddeld 3 dagen per week konden opvangen, is het allemaal gelukt.

Natuurlijk voel je je wel eens schuldig wanneer je weeeeer je kind bij je ouders brengt. En zeker naast die 3 dagen dat hij al naar de creche gaat. Maar JL lijkt er totaal niet mee te zitten. Want zodra we de auto bij opa/oma voor de deur zetten, JL oma al ziet wachten beneden, gilt hij het uit van plezier. En reken maar dat hij een feestje bij oma weet te bouwen. En ook opa is regelmatig de klos als het gaat om het meedoen met z'n wilde spelletjes.

Mjn ouders zien het gelukkig als een voorrecht om zoveel met hun kleinzoon te mogen doorbrengen. Hun één na jongste kleinkind is nl. al 20 jaar en toentertijd waren beiden ouders nog volop aan het werk. En nu hebben ze alle tijd van de wereld en gelukkig ook alle energie. Want een baby van 10 maanden kan al een behoorlijke handenbinder zijn.

Maar binnenkort is alles weer 'normaal' en zal oppassen alleen incidenteel gebeuren. Oma gaf vandaag door de telefoon aan dat ze het heel erg zou gaan missen. Haar hoop is nu gevestigd op de 9 zaterdagen die ik in de periode september - december moet werken. Dan hoopt ze dat vriendlief hier tijd voor zichzelf wil hebben (mannen schijnen dat veel meer te willen) en zij de zorg voor onze kleine man voor een (halve) dag voor haar rekening mag nemen.

Zover is het allemaal nog niet, want project 'verhuizing' is zeker nog niet afgerond.