Een moeilijk topic... Wat me veel verdriet geeft. Een paar jaar geduldig gewacht. Af en toe over gesproken en weer laten liggen. Nu toch het hoge woord eruit. Ik heb aangegeven dat het mijn hartewens is. Vooral voor ons kindje, een broertje of zusje. Meer kan ik niet doen. Maar hoe ik ermee om moet gaan... geen idee nog
Wat voor redenen geeft hij dan? Hij is uiteindelijk ook akkoord gegaan met de 1e? Wat heeft hem toen over de streep getrokken?
Ik vind ook dat je dit samen moet beslissen en niet dat zijn besluit het eindantwoord is. Maar je moet er óók beide achter staan. In de sitatie van een kinderwens is dit vaak een heel pijnlijke beslissing, want eigenlijk doe je het nooit goed voor beide partijen.
Dat is echt heel heel erg verdrietig. Hier heb ik voor beide meiden moeten strijden want als het aan hem lag had hij nu de knoop nog niet doorgehakt voor de 1e. Nu ze er zijn is hij dol op ze. Hier bleven we er wel over in gesprek en vaak met een hoop tranen van mijn kant. Het is heel erg lastig als je beide er anders in staat. Sterkte.
Ik wilde juist niet te veel pushen, wacht al 2 jaar en bij onze oudste ook jaren geduldig gewacht (het hoeft ook niet nu maar wel een keer nog) en bespreken het ieder half jaar ongeveer, wel mijn wens kenbaar gemaakt uiteraard. En ook wel met emoties maar dat probeerde ik wel te voorkomen enigszins. Ik realiseer me dat het een keuze van ons samen moet zijn. Maar emotioneel doet het veel met me, zo moeilijk.
Gewoon echt mijn kwetsbaarste kant laten zien. Mijn verdriet laten zien maar ook wel eerlijk gezegd dat ik bang was dat ik het hem kwalijk zou nemen als onze dochter nooit een broertje/zusje zou krijgen en ook de angstvwat als dat tussen ons in komt te staan wat dan? Kijk je wilt je partner niet dwingen maar dat eeuwige uitstelgedrag van die van mij was ik op een gegeven moment ook echt beu. Vooral omdat hij weinig argumenten had waarom eigelijk niet. Meer zo van ja tis wel goed zo. Terwijl ik echt kapot ging van verdriet.
Weet dat je dit gevoel mag hebben. Het is heel natuurlijk. Je mag je man vertellen hoe groot je verlangen is. Dat hoort in de relatie. Wat hij ermee doet, is aan hem....
Hier was andersom ik wilde geen derde, mijn man wel. Mezelf een half jaar de tijd gegeven te willen en te wegen. Denk dat het voor de vrouw als die een wens heeft het moeilijker is te verkroppen, omdat jouw lichaam van uit de natuur er om roept ook. Als je er niet uit komt dan is het accepteren, vind dat je beide hier in een eigen mening/keuze mag hebben. Vind dus niet als een vrouw wil de man moet schipperen of andersom. Alleen voor een man is het makkelijker om dat te accepteren. Hoe lastig de situatie is als hij echt niet wil zal je een weg moeten vinden om het te accepteren en te verdagen. Dat zal niet van de een op de andere dag zijn het heeft echt tijd nodig. Blijf wel over je verdriet praten met je man en geen wrok te creëeren, zijn wens voor niet nog een kindje mag er ook zijn.
reacties (12)