Man man man...

Ik ben weer even helemaal van de radar geweest. Er is ook zoveel weer gebeurt in de tussentijd!

ik moet ook echt weer even graven naar wat ik afgelopen week heb gedaan. Vorige week woensdag was mijn neef jarig en daar zijn we 's avonds naartoe geweest. Was een mooie gelegenheid om hun nieuwe huisje te bekijken. Diezelfde week had ik met mijn terror schoonzusje ge-appt wanneer ze bij haar ouders was om de badsteun en kolf af te geven die ze beloofd had aan ons te lenen. (Van de 1000 dingen die ze had beloofd en teruggetrokken had, bleven deze 2 dingen over). Ze zei dat ze vrijdags even langs zou gaan om het af te geven, want ze moest toch met haar auto langs de garage en dan zou ze er langs komen. Die vrijdag had ik met mijn schoonmoeder afgesproken om samen iets te maken voor de baby. Eindelijk een moment met mijn schoonmoeder alleen (zonder haar) waar ik al zo lang naar verlang. Gewoon iets samen doen. Mijn vriend zou met zijn vader en broertje een nieuw bed voor ons halen bij ikea en ons bed zou naar zijn broertje gaan. Daarna lekker eten en weer naar huis. De dag ervoor had ik mijn moeder aan de lijn en zei dat of mijn schoonzusje zorgde dat de spulletjes er niet zouden zijn of, ze zou gaan zieken om mijn moment met haar moeder maar te dwarsliggen... I was right. Ze had de spullen niet meegenomen want ze was met een andere auto (hoe kan dat, als jou auto naar de garage moest) en ze besloot maar te blijven, want dat vond ze 'gezellig'. Ojaaa mijn vriend, haar vader en andere broertje mochten niet zo'n herrie maken met de bedden, want haar baby moest slapen... Ik besloot thuis te blijven. Mijn vriend over de rooie op zn zusje. Waarom moest ze erbij zijn en waarom zeiden zijn ouders niet dat t niet uitkwam? Dit is uitgemond tot een flinke ruzie en veel drama terwijl wij eigenlijk vinden dat wij gelijk hebben.. Ik besloot even afstand te doen van iedereen. De vrijdag erna zou mijn schoonmoeder naar mijn mams gaan. Dit was al heel lang afgesproken. Ze wilde niet zeggen waarom. Het zal wel te maken hebben met de baby. Mam stelde voor met haar te praten, mocht de situatie zich voordoen. Mijn vriend kan zich moeilijk verwoorden en mijn moeder voelt precies aan hoe ik me voel en kan dit prima verwoorden, dus met toestemming van Nick besloten we dat dit wel een goed idee kon zijn. Het was een leuke dag en mijn moeder heeft van mijn/onze/haar kant verteld hoe ze over de hele situatie dacht. Niet alleen van die vrijdag, maar van alles. Ze vond niet alles leuk om te horen, maar ze begreep het wel.

Zondag was vaderdag, mijn vriend ging voor het eerst alleen. Hij begreep mij totaal. Voelde raar hoor, maar ik vond niet dat ik gesteund werd door mijn schoonfamilie. Daarna gingen we door naar mijn eigen papa. Eenmaal bij zijn ouders heeft hij nog even gepraat. Het was emotioneel en moeilijk, maar hij vond het een goed gesprek. Rond 4 waren we bij mijn ouders en nog even besproken wat er is gezegd. Daarna gebbqt met opa en oma erbij en toen naar huis.....

toen begon t!!!

donderdags bij de vk aangegeven dat de buikpijn bleef aanhouden, ze heeft me onderzocht en ik had nog geen ontsluiting. Ze zei dat ik mijn urine bij de dok moest inleveren . Vrijdags mijn urine ingeleverd en toen begonnen aan antibiotica, omdat ik blaasontsteking zou hebben. Zondag op weg van mijn ouders naar huis begon een intense pijn. Continue harde buiken. Paracetamol en bad hielpen niet. Hele nacht overgeven en diarree. Geen oog dichtgedaan. Dag erna was het overgeven en diarree over, maar de harde buiken en intense pijn bleven. Weer een gebroken nacht! Na 2 dagen vol pijn en 2 nachten geen slaap de vk weer gebeld (gisteren). Ze kwam langs en checkte alles weer. Beebs was ok en nog steeds geen ontsluiting. Ze zou met de dok overleggen. Deze heeft het lab gebeld over mij urine en t bleek geen blaasontsteking te zijn, maar wisten ook niet wat t wel was. Ik moest naar t ziekenhuis. Daar aan de ctg en een weeenmeter. Ook dit zag er goed uit! Ik werd naar huis gestuurd. Heb zware pijnstilling en zware slaappillen meegekregen. Binnen een kwartier was ik KO. De constante harde buiken blijven, maar de pijn is te doen. De medicijnen werken allemaal prima, maar het baart me nog steeds zorgen dat ze niet weten wat t is....

Zo genoeg gekletst weer. Ben nog steeds een beetje wappie van de slaappil, dus ik ga maar weer ff liggen!