Intensief leven met een kind

Heej allemaal,

Poeh poeh, wat kan het soms tegenvallen. Het is eigenlijk best zwaar op een dag dat eigenlijk niks meezit. Voordat de kleine er was bleef je gewoon de hele dag in bed, of je ging je (zoals ik) lekker bezatten en rondhangen in de stad. Bij vrienden op bezoek gaan en dat soort dingen. Dan had je niet de verantwoording die je nu hebt. Maar het is te laat om spijt te hebben, en de liefde is te groot. Daar had je dan 9 maanden geleden aan moeten denken voordat je besloot het niet meer veilig te doen of voor het zingen de kerk uit te gaan. Dat maakt het allemaal gewoon heel confronterend. Dat roept nog meer plichtsbesef en discipline op. Dan ligt je kleine kindje te huilen en te huilen. Echt helemaal ontroostbaar. Je doet de luier, je pakt schone kleertjes. Je doet alles wat mogelijk is om het huilen te laten stoppen. Naja, bijna alles als je begrijpt wat ik bedoel. Je bent echt radeloos en je had al een dag dat alles misging. Je pakt je kleine met deken en al uit het zitje en legt je kindje op de bank. Op dat moment valt er een blikje (halve liter :-P) bier om. Ik heb nog nooit een blikje bier zo heftig zien spuiten. Binnen 2 seconden was hij leeg. Alles zit onder, je staat met je voeten in de plakzooi en je kindje huilt nog steeds. Je luistert of je partner wakker word in de hoop dat ze het gehuil en je gescheld hoort. Maar nee, een paar keer tevergeefs denk je dat je wat hoort, maar dan besef je je dat je er alleen voor staat en dat je je uit de situatie dient te redden zonder hulp. Als verantwoordelijk ouder ben je (naar mijn mening) verplicht om alles uit de kast te halen om je kindje te begrijpen en te troosten op de manier die nodig is. Er is nog nooit zoveel reden in je leven geweest om door te zetten en je in te zetten voor een ander. Zelfs niet bij je partner terwijl je mischien wel het gevoel hebt dat je destijds al alles uit de kast had getrokken om haar of hem bij te staan. Maar met zo'n kleintje gaat alles nog dieper dan je ooit voor mogelijk hield. Je vind krachten waarvan je niet wist dat je ze had. Je vind eindeloos geduld ook al voelt het soms op die momenten niet zo, maar je houd je in omdat het om je kleintje gaat. Soms zou je ook wel eens willen janken. En soms gebeurt dat ook wel. Gelukkig ook van blijdschap. Je voelt je na zo'n zware dag toch dankbaar voor het mooie wonder wat nu 100% van jou toewijding en liefde verdient om een kans te maken in dit leven en iets goeds te doen voor iedereen die er voor open staat. Eigenlijk is het heel raar dat alles nu zo anders is. Ik voel mezelf een verantwoordelijke ouder, met nog wel wat verbeter puntjes, maar in het algemeen gewoon een liefhebbende hard werkende papa. Ik doe het eindelijk echt ergens voor zodat als ik uit mijn werk kom, van een drukke dag, de wetenschap te hebben dat er 2 lieverds op me zitten te wachten. Alleen maar pure liefde. Sinds de kleine er is wil ik altijd direct naar huis uit mijn werk. Vroeger was dat niet persé zo. Dan ging ik nog weleens een biertje drinken met een collega. Nu ga ik savonds bij een vriend op visite en zeg uiterlijk 11 uur dat ik echt weg moet, want de kleine moet zo eten. Vroeger was het meestal al ochtend voor ik mijn bed in dook. Maar ik mis het niet. Ik zou niet terug willen. Ik wil mijn kleine nooit meer kwijt. Ik kan me geen leven zonder mijn lieffie's voorstellen. Mijn dierbaarste bezit en mijn liefde en toewijding daar aan maken dan toch uiteindelijk mijn dag weer goed. Met ontzettend veel support van mijn vrouw, die nog meer verborgen energie en krachten heeft dan ik af en toe, terwijl ze al last heeft van een bijna constante vermoeidheid weet ze het beste uit me te halen. Ik hou van je lieverd!! X. Dat intensieve leven met een kind is het mooiste wat er is. Het is het grootste goed. Daar kan geen geld of materialisme tegen op. Nu moet ik echt zo maar eens naar bed toe gaan. Morgen word ook weer een drukke dag met veel te doen waaronder een verjaardag en ik heb beloofd om samen boodschappen te gaan doen met die vriend voor die verjaardag. Daarnaast moet er nog ontzettend veel opgeruimd worden. Maar vroeger....... Ja ach, jullie kennen je eigen verhaal van vroeger nog wel. Morgen frits (ja frits, niet fris) en fruitig uit bed te stappen om te genieten. Me liefje belt op dit moment (dat ik deze blog schrijf) mij op vanaf boven om te vragen of ik al kom. Ik had gezegd een half uurtje maar met het schrijven van deze blog is het alweer half 1 (anderhalf uur later als gepland) hihi. Net als vroeger, maar dan anders. Ze vond het leuk om te horen dat ik een blog aan het schrijven was. Het is blijkbaar een goede rede om nog even beneden achter de computer te zitten. Wie had dat ooit kunnen denken dat bb daar nog een goed voor zou zijn. Ik ben zo blij om zoveel vriendinnen (en een paar vrienden) te hebben met wie ik vanalles kan delen maar aan de andere kant ook gewoon lekker anoniem kan zijn.  Echt super!!

Liefs

Papa van Droema