In gesprek met Droema

Hooi allemaal

Mijn kleine Droema heeft praatjes :-D. Ze kletst echt het honderd uit tegen me. Ze trekt er ook ontzettende grappige en lieve gezichtjes bij. Hebben wij weer! een lachbaby. Nou inderdaad. Niks mis mee haha. Ze doet het zo ontzettend goed. En ze groeit zo hard. Met de dag zie je de verandering van bewustzijn in haar ogen. Elke dag kijkt ze me nog dieper in mijn ziel aan. Haar hobby's zijn lachen, kletsen en slapen denk ik. Ze lijkt al echt op haar moeder. Maar als ik babyfoto's van mezelf zie, zie ik haar er in terug. Lijkt me vrij normaal haha. Gelukkig lijkt ze niet op de melkboer haha. Deze maand beginnen de grijpreflexen en het geluidjes maken dus. Echt ontzettend mooi om mee te maken. Nog geen minuut is me tegengevallen. Het is wel zwaar hoor om te werken en daarnaast een volwaardig gezinsleven te leiden. Ik moet toch elke keer als ik thuis kom uit mijn werk een knop omzetten van assistent leidinggevende naar papa van droema en man van Droemama. Dat kost best wat tijd om dat onder de knie te krijgen. Ik weet ook nooit wat ik kan verwachten als ik thuis kom. Het is ook niet mijn gewoonte om mijn vrouwtje te bellen of sms'en tijdens mijn werkdag. Ik ben te druk met werk en heb daarnaast alle vertrouwen dat het goed gaat met mijn meisjes en als er iets aan de hand is kan ze mij altijd bellen. Ik stap zo in mijn bus en rij zo naar huis toe als dat moet. Zelfs als het niet zou mogen van mijn leidinggevende. Maar dat is een relaxte man. Die zit precies op de plek waar hij hoort te zitten. Ik ben hovenier bij een bedrijf waar mensen werken met een arbeidsbeperking hetzij psychisch hetzij lichamelijk. Een sociale werkplaats dus. Ik heb het daar zeer naar mijn zin in de functie die ik heb. Chauffeur/assistent voorman van een clubje mensen.  Ik ben daar dan de hele dag mee bezig met die mensen gemotiveerd te houden en ze aanwijzingen te geven waar nodig. Maar dan aan het eind van de dag rij ik naar huis, nadat ik mijn collega's heb afgezet om mijn meisjes weer te kunnen zien. De knop gaat eigenlijk pas om als ik al een paar uur thuis ben. Daarvoor ben ik best gejaagd en heb de neiging om mijn vrouwtje en kindje een beetje te negeren. Ik doe dat niet expres maar dat is iets waar ik dus aan moet werken. Daarnaast moet ik op zaterdag op onze kleine passen, wat ik met ontzettend veel plezier en liefde doe, en heb afgesproken om niet meer te drinken overdags totdat mijn vrouwtje thuis is en dat ik thuis zal zijn als zij ook thuis is. Zij mist onze kleine nog 10 x zo hard als dat ik dat doe. Zij kende Droema al 9 maanden eerder dan ik. Haar lichaam heeft Droema de bouwstoffen gegeven om te worden zoals ze nu is. En nu nog steeds dmv borstvoeding. Ik snap zo goed dat die band veel intenser is. Maar de liefde is even groot. Ik doe wat ik kan, en probeer een goede papa te zijn. Ik vecht tegen slechte gewoontes, om een goed voorbeeld te zijn. Ik zal het in stappen moeten doen. Maar ik ga mezelf verbeteren. Ik ga weer streven naar perfectie zonder het te willen zijn. Niemand is perfect maar ernaar streven lijkt me wel goed. De enige die mij kan helpen ben ik zelf. Door verantwoordelijkheid te nemen voor mijn keuzes en de best mogelijke keuzes te maken voor mijn gezin probeer ik een goede man en papa te zijn. Niks zal me daar in tegen houden. Wat er ook gebeurt. Mijn liefde aan mijn 2 meisjes is echt onvoorwaardelijk. En dat is best groot vind ik zelf. Er zijn ontzettend weinig mensen in mijn leven die ik echt onvoorwaardelijk vertrouw en onvoorwaardelijke liefde voor heb. Die koester ik. Voor hun ga ik door het vuur en terug. Mijn liefjes.

Liefs

Papa van Droema